‘Diablo IV’ probeert een duivelse ‘best of’ te zijn

Iedere videogamereeks heeft zo zijn eigen, zeer specifieke, misschien wat onnozele conventies. In ‘Diablo’ zijn dat bijvoorbeeld personages die je naar een bepaald punt op de kaart doen reizen, je daar vervolgens een nieuwe queeste opleggen, je wéér een kleine voettocht opleggen naar de effectieve plaats waar het allemaal moet gebeuren, en het vervolgens afbollen. Om ter plaatse op je staan te wachten, ook al ben je er in sommige gevallen pijlsnel geraakt door teleportatie. Konden ze niet evengoed gezellig meereizen of zo?

Maar natuurlijk moeten er onderweg een paar honderden gedrochten uit de hel worden verhakkeld, die in ‘Diablo IV’ weer de kop opsteken in de fantasywereld Sanctuary. We kropen een tiental uur in een vroege versie van de game, die Blizzard Entertainment ons (met dikke genummerde watermerken over het scherm, om te voorkomen dat er iets van zou worden gedeeld) enkele dagen lang ter beschikking stelde voor deze preview. We speelden de eerste akte van het verhaal, plus een handvol zijmissies en kerkers.

Voor wie de ‘Diablo’-games niet kent: het zijn actierollenspellen waarin je in isometrisch bovenaanzicht een zelf gekozen en gebricoleerd hoofdpersonage door de fantasywereld van Sanctuary trekt. We konden in deze demo kiezen tussen een brute Barbarian, een met snelle messen behepte Rogue, of een met magische aanvallen chargerende Sorcerer, en opteerden bij gelegenheid voor die laatste. Maar voor alle drie is de gameplay hetzelfde: er komen hele horden demonische creaturen op je af gerend, en daarvan verhakkel je er meerdere tegelijk met een houw van je wapens of een magische explosie van vuur, ijs of elektriciteit. Die massale confrontaties voltrekken zich terwijl je door de wereld trekt, stilaan de kaart ervan verkennend, maar je kunt ook Dungeons – kerkers – in trekken om er alle bovennatuurlijke en ondode rotzakken uit te moorden, en daar de schat van meenemen. Een deel daarvan gebruik je weer om je personage beter te maken, met het andere deel trek je naar een stad naar keuze, waar je ze weer kunt verkopen voor de inkoop van ander materieel.

‘Diablo IV’ verschijnt deels op nieuwe hardware: het is de eerste game uit de reeks die tegelijkertijd op pc en consoles komt, met versies voor zowel de oude als nieuwe generatie. Op beide – met natuurlijk de PS5- en Xbox Series-edities op kop – ziet ‘Diablo IV’ er mooier uit dan zijn tien jaar oude voorganger: er gaat bijvoorbeeld een prachtige glinstering uit van de sneeuwlandschappen van Fractured Peaks waar je doorheen rent. Maar belangrijker is natuurlijk dat hij de kerncomponent van eender welke ‘Diablo’-game juist heeft: de behaaglijke, verslavende cadans waarmee je vlaag na vlaag van vileine wezens van je af slaat. Het duurde ons, toch al enkele jaren nadat we ‘Diablo III’ laatst hadden gespeeld, minder dan een halve minuut om er weer in te komen, zeker nadat we onze twee eerste ‘skills’ hadden verzameld (we gingen voor vuur en stroom), zodat we konden afwisselen.

Het is duidelijk dat er niet te diep is gesleuteld aan die winnende formule: hoogstens werden er een paar dingen aan toegevoegd. Zoals de mogelijkheid om de magie aan Legendary Gear, het beste van het beste, te onttrekken, en die te infuseren in andere wapens of stukken pantser naar eigen keuze. “Dat was precies het soort innovaties die we wilden toevoegen aan ‘Diablo IV’”, zegt Game Director Joe Shely. “Het is misschien niets wereldschokkends, maar de mogelijkheid om je eigen Legendary Gear te maken vergroot wezenlijk het plezier in de game.

De ‘Diablo’-reeks, gestart in 1997, is een fantasyverhaal, maar het is wel een aparte pedrigree van fantasy: de vertelling is gestoeld op bijbelse invloeden, die naar ons aanvoelen wat sterker aanwezig zijn in deze vierde aflevering dan in het voorgaande deel. De naam van de wereld, Sanctuary (‘heiligdom), zet natuurlijk al meteen de toon, en ook de centrale personages komen uit de mythische verhalen die de basis vormden voor het zogeheten Oude Testament van de christelijke godsdiensten. De grote baddie van dienst is bijvoorbeeld Lilith, de dochter van duivel Mephisto uit ‘Diablo II’, die kerkgangers met een hoog level misschien kennen als de eerste vrouw van Adam. Zij keert terug naar Sanctuary om de wereld opnieuw te vergeven van het kwaad, en wellicht niet toevallig valt haar terugkeer samen met die van de gevallen engel Inarius.

Naast engelen zijn er ook kathedralen in onze demo van ‘Diablo IV’, pelgrimstochten, en andere bijbelse invloeden. “Die vormen natuurlijk de kern van alles wat ‘Diablo’ is”, zegt Rod Fergusson, hoofd van de ‘Diablo’-franchise bij Blizzard. “De strijd tussen hemel en aarde, dat is hetgeen waarop de reeks is gestoeld. Je zult daar dus overal referenties aan vinden. Maar we wilden met ‘Diablo IV’ ook terugkeren naar een meer duistere toon, die van de eerste ‘Diablo’. Daarbij voegen we dan de progressie van ‘Diablo II’, en de zintuiglijke combat van ‘Diablo III’. De game is, in zekere zin, een synthese van de drie voorgangers. Met de toevoeging van een paar innovaties, natuurlijk.”

Een van die laatste, naast de speler zijn vermogen om eigen legendaries te maken, is dat spelers wat meer worden gegidst door de wereld, door middel van het zogeheten ‘Renown’-systeem. Je krijgt een reputatie in de wereld door bepaalde voorgeschreven dingen te doen, zoals het leeghalen van een X aantal kerkers. “Het is een uitgestrekte wereld, en we weten dat zoiets sommige spelers wat afschrikt”, zegt Fergusson. “Daarom bouwden we een systeem in dat spelers een beetje gidst. Het is optioneel, dus je kunt nog altijd gewoon de wereld doorkruisen zoals je wilt, maar het helpt om je delen van onze content aan te reiken die je anders misschien niet ervaart.”