Zuid-Korea onderzoekt mogelijke adoptiefraude: "Gaat ook over genocide, raciale zuivering, verwaarlozing en seksueel misbruik" 

Tussen 1953 en 2008 werden volgens officiële cijfers zo'n 164.000 Zuid-Koreaanse kinderen geadopteerd naar het buitenland. De piek van die adoptiegolf lag tussen de jaren 1970 en 1990, en startte na het einde van de Koreaanse oorlog. Tussen 1950 en 1953 streden Noord- en Zuid-Korea tegen elkaar. Noord-Korea werd daarbij gesteund door de Sovjet-Unie en Zuid-Korea door het Westen, met de Verenigde Staten op kop.

De "Waarheids- en Verzoeningscommissie" van Zuid-Korea gaat nu een onderzoek opstarten naar 34 adopties uit die periode. Het gaat om kinderen die door ouders uit de VS, Denemarken, Noorwegen, Nederland, Duitsland en België werden geadopteerd. Daarbij is ook het dossier van Yung Fierens, die in 1977 uit Zuid-Korea werd geadopteerd naar België toen ze 9 maanden oud was. 

BELUISTER - Het verhaal over massale, frauduleuze adoptie uit Zuid-Korea, verteld door Yung Fierens in "De wereld vandaag" op Radio 1:

"De "Waarheids- en Verzoeningscommissie" is opgericht in 2005 om onderzoek te doen naar de misstanden die gebeurd zijn tijdens de militaire regimes die volgden op de Koreaanse Oorlog. Volgens het regime dat na die oorlog aan de macht was, was het het een probleem dat er veel kinderen met gemengd bloed waren: vaak van Amerikaanse soldaten en Zuid-Koreaanse moeders. De president wilde die kinderen niet in het land hebben, vooral niet de kinderen van Afro-Amerikaanse soldaten, die een donkerdere huidskleur hadden. Zo is het adoptieprogramma ontstaan", vertelt Fierens.

"Maar in die slipstream kwamen op de duur ook andere "sociaal ongewenste" kinderen terecht: weeskinderen en kinderen van ongehuwde moeders, bijvoorbeeld. Vaak werden kinderen ontvoerd en geregistreerd als wees, terwijl ze dus wel nog ouders of andere familie hadden. Politieagenten kregen op de duur ook geld van adoptiebureaus om kinderen van straat te plukken en bij hen binnen te brengen. Al die verhalen beginnen nu aan het licht te komen. Heel veel kinderen zijn op zoek naar hun ouders, of ouders zijn op zoek naar hun kinderen."

In het geval van Fierens was het haar grootmoeder die haar zonder medeweten van haar ouders heeft opgegeven voor adoptie. "Dat een grootouder zoiets besliste, werd in die tijd als vrij normaal beschouwd", zegt ze. In haar geval is het dus al vrij duidelijk wat er is gebeurd, maar dat is voor talloze geadopteerden niet het geval. "Het is dus heel belangrijk dat die commissie nu overgaat tot onderzoek, en kijkt wat er is misgelopen."

"De klacht gaat ook over veel meer dan enkel adoptiefraude. Het gaat over genocide, raciale zuivering, verwaarlozing en seksueel misbruik. Veel kinderen die naar weeshuizen werden gebracht, stierven daar van ontbering. Als bewijs daarvoor zijn massagraven gevonden in Seoel", gaat Fierens verder.

"Voor de slachtoffers is het belangrijk dat ze gehoord worden, ook in het land waar ze slachtoffer zijn geworden van wat hun overkomen is. Hun belangrijkste doel is dat de originele adoptiedossiers worden vrijgegeven. In vermoedelijk 80 procent van de gevallen staat daar alle informatie in die ze willen weten, gegevens over hun biologische ouders en hoe hun adoptie is tot stand gekomen. Dat is enorm belangrijk, want de meeste Koreanen die geadopteerd zijn, zijn onterecht als wees geklasseerd. Nu ze volwassen zijn, gaan ze op zoek naar hun ouders."

De 34 gevallen die nu onderzocht worden, zijn nog maar het begin. In totaal hebben 369 geadopteerden een verzoek tot waarheidsbevinding ingediend bij de bevoegde commissie. Daar zijn buiten het dossier van Fierens nog drie andere Belgische dossiers bij.