“Wie zijn op dit moment de grootste slachtoffers ter wereld?”, vraagt journalist en presentator Piers Morgan zich af in de Britse krant The Sun. “Je zou denken dat het de arme mensen van Oekraïne zijn. Of zij wier leven verwoest is door de coronapandemie. Of de miljoenen die vandaag moeten vechten tegen armoede in een verwoestende crisis. Maar nee, ’s werelds grootste slachtoffers zijn Meghan Markle en prins Harry, een koppel ongelofelijk rijke en ontiegelijk geprivilegieerde narcisten. Als je me niet gelooft, vraag het hen zelf. Of nog beter, dwing jezelf te kijken naar hun klaagmarathon op Netflix. Je zal wel een braakzakje nodig hebben.”

Hopla. De toon is gezet. De Britse pers kan sowieso niet genoeg krijgen van het koningshuis. En de tabloids zijn altijd uiterst scherp geweest voor prinsenpaar Harry en Meghan. Nu de eerste drie afleveringen van hun documentairereeks op Netflix – waarin ze hun kijk op dat koningshuis geven, en die hen naar verluidt 100 miljoen dollar opbrengt – beschikbaar zijn, ontbinden ze al hun duivels.

“Prins Harry is datgene geworden wat hij zo zegt te haten”, schrijft Paul Baldwin in de Daily Express. “Hij heeft een enorm deel van zijn volwassen leven gewijd aan het aanvallen van de journalistiek. Hij heeft altijd beweert dat broodschrijvers de waarheid verdraaien. Nu, met de complimenten van zijn nieuwe vrienden bij Netflix, en een cheque van 88 miljoen pond (100 miljoen euro) natuurlijk, is hij zelf een meester geworden in het spelen met, en verdraaien van, de waarheid.”

Verschrikkelijke ironie

The Mirror vult zijn homepage met een lange reeks artikels over het koppel. Titels luiden “Prins William is furieus over Diana-videoclip in Netflixreeks” en “Zes beweringen van Harry en Meghan waarvan nu bewezen is dat ze compleet onwaar zijn”. The Daily Mail kopt: “Paleisfurie tegen Megflix” en “Harry en Meghan vallen ‘racistisch’ Groot-Brittannië aan”. The Times schrijft dat de Britse royals op hun beide oren kunnen slapen. “Het is toch allemaal de schuld van de media.” En The Independent borduurt voort op dat thema. Volgens Sean O’Grady schuilt er een “verschrikkelijke ironie in de kern van de documentaire”. “Als Harry en Meghan privélevens willen leiden, dan moeten ze geen multimiljoenendeals sluiten met Netflix, gebaseerd op hun faam en beroemdheid.”

In The Guardian klinkt een ander geluid. “Al die kranten die het prinsenpaar afbranden omdat het een Netflixserie maakt, gebruiken diezelfde documentaire om lezers aan te trekken”, schrijft Jim Waterson. Ook vanuit politieke hoek komt er harde kritiek op de Britse pers en de manier waarop Harry en Meghan worden aangepakt. In een toespraak zei Labour-parlementslid Chris Bryant dat de Britse kranten hun kolommen vullen met “haatdragend Meghan Markle-materiaal”. “Het is hun rijkste clickbaitvijver”, zei hij. “Dat is waarom zoveel Britse opinieschrijvers zoveel gezwets neerpennen over het koppel. Niet omdat het verhaal ertoe doet. Niet omdat ze er echt om geven. Wel omdat het hen geld oplevert.”