Geen betere plek om de kwartfinale tegen Marokko samen met de Portugese supporters te beleven dan het Antwerpse Sint-Jansplein. En dus trekken we eerst naar café Brazuca om tijdens de halftime de straat over te steken richting café Kate Kero. Het moet gezegd: spannend is het begin van de wedstrijd allerminst. De minuten verstrijken en voor we het goed en wel beseffen is de eerste helft bijna om. Maar dan gebeurt het onomkeerbare -zo zou na afloop blijken. Marokko scoort. 1-0.

“Ik twijfel of we het tij nog zullen kunnen keren”, zegt Fabio tijdens de rust. Hij volgt de wedstrijd samen met zijn vriend Antonio. Allebei werken ze in Antwerpen maar wonen ze in Portugal. “Ik hoop op 1-1 en dan een overwinning tijdens de strafschoppen.”

Wanneer de wedstrijd z’n tweede helft ingaat, laaien de emoties op. Er wordt geroepen en gevloekt bij elke gemiste kans. “Op dit moment verdienen ze het gewoon niet om te winnen”, zucht een Antwerps-Portugese studente die maar niet kan geloven wat er aan het gebeuren is.

Achter haar zit Gomes. Hij deelt een tafeltje met twee oudere mannen, twee fanatieke supporters die hun kas met de minuut meer opvreten. Waar het inbrengen van Cristiano Ronaldo eerst nog op applaus werd onthaald, wordt de ster met het rugnummer zeven nu van zijn voetstuk getierd. “Pepe. Pepe moet ons redden. Met een kopbal!” De flesjes Super Bock blijven onaangeroerd op de tafeltjes staan.

Op het gelaat van de Portugese supporters staat de wanhoop steeds duidelijker af te lezen. Acht minuten extra tijd. Bieden die soelaas? “We hebben zo’n goeie ploeg, hoe kan het nu dat we er niet in slagen om ook maar één kans om te zetten in een goal!?”

Tajine

Nog drie minuten. Nog twee. Nog een. Balverlies. Gevloek. Het fluitsignaal. In geen tijd loopt café Kate Kero leeg. Enkel Gomes en een handvol andere supporters blijft nog zitten. “Ik ben zwaar teleurgesteld”, zucht hij. “Ik was er echt zeker van dat we zouden winnen. Ik kan het nog altijd niet geloven. Weet je dat ik vanavond eigenlijk tajine zou gaan eten? Om mijn Marokkaanse vrienden eens goed te pesten? Dat plan ga ik maar laten voor wat het is.”

En dan wat later: “We hebben de Marokkanen onderschat. Ze hebben verdiend gewonnen. Van mij mogen ze het WK nu winnen. Ze zijn geschiedenis aan het schrijven.”

Achter hem zit Aimé. Een trouwe Portugal-supporter. “Ook al liggen mijn roots daar helemaal niet hoor. Maar ik heb veel Portugese vrienden.” Ook hij valt Gomes bij. “Marokko was veel beter. Je zag dat ze écht wilden winnen.” Wie er voor hem nu kampioen mag worden? “Dit WK is al zo’n chaos geweest. Mij maakt het eigenlijk niet meer uit.”

Nuno glimlacht. Hij draagt een shirt met rugnummer zeven en daarboven zijn naam. Zijn vrouw is eigenaar van het café. Hij helpt haar. “Ik ben altijd een grote Ronaldo-fan geweest en dat ben ik nog steeds”, zegt hij. “Maar hij is te oud geworden. Het is jammer. Toen we het EK in 2016 wonnen, was dat echt zo mooi. Overal op het plein werd er gevierd. Nu zullen we een paar jaar moeten wachten. Tja, ook wij moeten eens verliezen hé.”