‘De acht bergen’: vriendschap is een warme berghut om steeds opnieuw in thuis te komen ★★★★☆

Intieme jongensvriendschap: het is een onderbelicht thema in cinema, maar dit najaar staat het centraal in twee prachtige Vlaamse films. Na Léo en Rémi uit Close zijn het in De acht bergen Pietro en Bruno die uw hart stelen.

Stadsjongen Pietro verruilt iedere zomer de hitte van Turijn voor de koelte van het kleine bergdorpje Grana. Daar leert hij op zijn twaalfde Bruno kennen, een wat botte maar goedhartige jongen die hem wegwijs maakt in de natuur.

Na een conflict tussen hun ouders verliezen de twee elkaar uit het oog, maar wanneer ze vijftien jaar later herenigd worden (op dat moment gespeeld door karakterkoppen Luca Marinelli en Alessandro Borghi, die samen een prachtige chemie hebben) voelt dat meteen als thuiskomen. Ook letterlijk: het stenen huisje dat ze samen bouwen op een kale bergflank verbeeldt wondermooi hoe hun vriendschap een plek is waar ze, zoals Pietro aan het begin van de film mijmert, “wortel schieten, en die op hen blijft wachten”. Al is niets in dit leven voor altijd, zal Pietro moeten vaststellen.

Verstild

De acht bergen vertoont thematische gelijkenissen met Van Groeningens tweede film Dagen zonder lief: dit is opnieuw een verhaal over zoeken en al dan niet vinden. Maar de mensen die nu achter de camera staan zijn duidelijk een stuk ouder en wijzer. De acht bergen is een opvallend verstilde film, zonder de wilde uitspattingen die Van Groeningens vroegere werk kenmerkten.

Wat niet betekent dat het De acht bergen aan leven ontbreekt. Vooral het eerste gedeelte, waarin de jonge hoofdpersonages als berggeiten door de alpenweiden dartelen, barst van de energie. Maar over de structuur, de montage en de muzikale keuzes hangt deze keer een passende eenvoud. Is het de aanwezigheid van de imposante Alpen-reuzen die van Groeningen en Vandermeersch tot verstilling noopte?

Helder als smeltwater

De regisseurs (en vaste director of photography Ruben Impens) laten de elementen voor zich spreken. Met zijn felle zonlicht en scherpe schaduwen, klaterende beekjes en krakende sneeuw oogt De acht bergen helder als smeltwater. Al treedt gaandeweg zowel visueel als thematisch de donkerte in. De film verliest op dat moment even wat van zijn momentum, maar werkt dan toe naar een kippenvel opwekkende ontknoping, die de wijze levensvisie van Paolo Cognetti’s boek alle eer aandoet.

De acht bergen is een film om te koesteren. Een verhaal over vrienden, geliefden, vaders en ouders, dat nog lang in het diepste binnenste van je hoofd en hart blijft nasmeulen. De melancholische muziek van de Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren is als een warm deken tegen de ijzige bergwind.

De acht bergen speelt vanaf 14/12 in de bioscoop.