Messi is één stap verwijderd van de heilige graal: Argentinië is eerste finalist op het WK

Net na de 2-0 voor het dan ontketende Argentinië, nog voor rust, is Lionel Messi los en bevrijd, opgestegen als het ware, zwevend een paar centimeter boven het gras. Alsof hij geen 35 jaar is en een wat bedaagde prof van Paris Saint-Germain, maar 12, en een jongen uit Rosario. Alsof hij geen loden last van verwachting torst van een volk dat smeekt om de titel, bidt, dat hem aanroept te doen wat zijn plicht is, als het ware.

Dan pingelt hij dus, draait hij weg zoals alleen hij dat kan, met onverwachte wendingen in zijn dribbels, waarbij menigeen alles zou afscheuren. Dan is hij niet te stoppen, al voelt hij geregeld aan zijn hamstrings. Met de 3-0, in de 70-ste minuut, als hoogtepunt van de demonstratie. De dribbel vanaf rechts, langs Josko Gvardiol, een van de beste verdedigers van het toernooi. Heupwiegend naar links, naar rechts, vertragen en versnellen, voorbij, evenwijdig aan de achterlijn, terugleggen op Julian Alvarez. Doelpunt.

Meessssiiiii, huilt het stadion van dankbaarheid. Het liefst zouden ze knielen, de mensen. Messi in de finale, tegen Frankrijk of Marokko. Qatar, met zijn besmette WK, moest dan maar het podium zijn van de kroning van de koning van de laatste vijftien jaar – al is ook het blazoen van die koning niet onbezoedeld, na belastingontduiking en het verkopen van zijn naam aan een volgend land dat het WK wil houden: Saoedi-Arabië. Zijn tweede finale dus, na 2014, destijds in Rio de Janeiro verloren na verlenging van Duitsland. Maar het gaat om het winnen van de finale, op gelijke voet komen met Maradona, die in de hemel is.

Het is een hoogmis, in stadion Lusail, volgepakt met Argentijnen, van wie sommigen hun boedel hebben verkocht om een maand in Qatar te zijn, en anderen die zich identificeren met Messi. De wit-blauwe zee met geschilderde gezichten vol verwachting en hoop, hunkerend naar door Messi beantwoorde liefde, verpakt ook in liederen over Maradona. Zij op de tribunes verbinden de tijdvakken. Argentinië, voetballand bij uitstek, kampioen in 1978 en 1986, dus het is weer de hoogste tijd. De Maradona van toen is de Messi van nu. Lionel Messi, oneindig veel langer aan de absolute top actief dan Maradona, maar geen wereldtitel voor zijn land, en dat is wat telt.

Wedstrijd met vreemde trekjes

De laatste kans voor Messi, met de eeuwige vergelijking met de ruim twee jaar geleden overleden Diego Armando Maradona, van wie hij in de kwartfinale tegen Nederland trekjes overnam. Onverbiddelijk. Onsportief soms. Voor duizenden tv’s in Nederland zaten mensen dinsdag te hopen op een Kroatische zege.

Het is ook een wedstrijd met vreemde trekjes. In de achttiende minuut blijft Messi staan bij de middenlijn. Hij masseert zijn hamstrings en trekkebeent. Het zal toch niet? Nee dus. De eerste goal, na het half uur, zoals ook geschiedde tegen Australië en Nederland, is bijzonder. Tot dan is Luka Modric de meester, met zijn passes en gratie. Overal is de 37-jarige middenvelder, tot diep in de achterhoede om een bal weg te koppen. Maar bij de goal maakt hij een zeldzaam foutje. De bal rolt onder zijn voet door. Daarop heeft geen Kroaat gerekend, omdat het nooit voorkomt.

Enzo Fernandez van Benfica, een schitterende voetballer, met Julian Alvarez een nieuwe, belangrijke pion in het meesterplan van Messi, passt meteen diep op Alvarez, die onreglementair wordt gestuit door doelman Dominik Livakovic. Livakovic heeft een reputatie hoog te houden met het stoppen van strafschoppen, maar tegen de resoluut, keihard ingeschoten bal van Messi heeft hij geen verweer.

Het elfde WK-doelpunt van Messi, in zijn 25ste wedstrijd op het toernooi, waarmee hij het record van de Duitser Lothar Matthäus evenaart. Vrijwel meteen daarna is het 2-0, door een schitterende sprint van Alvarez uit een counter, vanaf de middenlijn. Hij krijgt de bal wat gelukkig mee, via de kluts, maar met zijn snelheid dwingt hij dat geluk misschien ook af.

In de fase daarna is Messi bevrijd, en ook na rust. En omdat het hem goed gaat, is het elftal gegroeid in het toernooi. Elke wedstrijd een beetje beter, zoals het hoort bij een eventuele kampioen. Samen spelen ze zondag de finale, weer in stadion Lusail. Al die duizenden zullen hopen, bidden, zingen en schreeuwen voor die ene afloop waarvan ze jaren dromen. Messi met de bokaal van goud, die in 1986 voor het laatst in Argentijnse handen was, van Diego Armando Maradona, van wie ze in Argentinië zeker zijn dat hij meekijkt vanuit de heldere sterrenhemel.