Boertige humor doet bijna de repetitie vergeten in ‘High on Life’

Eigenlijk heeft het weinig zin om met een review van ‘High on Life’ te komen aanzetten: bedenker Justin Roiland bedient, zoals een van de ontwikkelaars van deze tweede game van zijn hand het verwoordt, “zijn eigen demografie”. Wanneer je een fan bent van de maker van tv-animatiereeksen ‘Rick and Morty’ of ‘Solar Opposites’, heb je geen oordeel van een recensent nodig om te weten dat dit de game voor jou is (disclaimer: ondergetekende rekent zichzelf tot dat clubje). Ben je dat niet? Dan zul je het eerder op je heupen krijgen van de kwistig uitgestrooide scheldtirades, de pis-en-kakhumor, de goedkope shocks, en de fijnzinnige adoratie voor sciencefictionmotieven.

Maar voor dat piepkleine contingent van mensen die Roilands andere werk niét kennen en toch geïntrigeerd zijn geraakt door ‘High on Life’: het is een first person shooter waarin je sprekende wapens bedient. Die zogeheten ‘Gatlians’ zijn aliens die je, als jonge intergalactische premiejager, bijstaan in de strijd tegen het G3-drugskartel, dat een invasie van planeet Aarde in gang heeft gezet omdat mensen blijkbaar over de hele kosmos een luxedrug zijn, die door buitenaardse soorten wordt opgerookt zoals crystal meth.

Even terug naar de kenners dan: die voelen hier meteen Roilands pedigree in. De humor schippert constant tussen fijnzinnig en infantiel, met heel veel pis- en-kakhumor, en een verhaal dat bij momenten op een slimme manier speelt met de conventies waarop videogames draaien. Ha, je dacht misschien dat je in deze game, net zoals bijvoorbeeld in de ‘Fallout’-titels, automatisch geen kinderen kunt doodschieten? Probeer het maar eens! En het scherm waarin je het gelaat van je hoofdpersonage kunt kiezen is in ‘High on Life’ een spiegeltje waarop je een lijn coke door je neusgat trekt.

Qua gameplay is ‘High on Life’ in essentie een ‘Halo’-mod: het schieten voelt precies hetzelfde als in Microsofts signatuurserie, wat wellicht niet mag verbazen aangezien de titel door Roilands bedrijf Squanch Games werd gemaakt met middelen van Microsofts ID@Xbox-programma, dat games van onafhankelijke ontwikkelaars naar Microsofts Xbox-consoles en Windows-besturingssysteem voor pc’s brengt. De gelijkenissen zijn te treffend om van toeval te spreken: je krijgt bijvoorbeeld hetzelfde schild dat je beschermt tegen inslaande energiestoten, dezelfde zichzelf weer automatisch vullende gezondheidsbalk, en dezelfde rondhuppelende onderdeurtjes en slungelachtige wezens onder de grotere tegenstanders, die bovendien in hetzelfde drietrapspatroon (eerst helm af, daarna harnas weg, tot slot boren je energiewapens door hun blote lijf) het loodje leggen.

Maar uiteindelijk, over zijn speelduur van zo’n acht uur heen, moet ‘High on Life’ het niet hebben van die gameplay. Het is een first person shooter van dertien in een dozijn, met aanvallers die gewoon over het speelveld worden uitgestrooid, en een variatie aan wapens en upgrades die ergens halfweg de speeltijd al opdroogt. Wat overblijft is tergende repetitie, die wordt goedgemaakt door de humor waarvan Roiland en zijn mededesigners hun gamewereld doordrenkten. En in de laatste rechte lijn naar het slot heb je ook daar eigenlijk genoeg van. Soit: we hebben, nadat we afgelopen zomer tijdens die Gamescom-demo met tranen in de ogen van het lachen het zakelijke gedeelte van het Xbox-paviljoen verlieten na een demo van de game, opnieuw een paar keer bijna naast onze gamesofa liggen tollen van het lachen, en dat maakt veel goed. Ook tergend banale gameplay.