Ex-zaalvoetballer en Antwerps schepen Karim Bachar (Vooruit) kijkt nog steeds met plezier naar dit wereldkampioenschap. “Het parcours dat we afgelegd hebben, was indrukwekkend. Nog meer ben ik tevreden over de vreugde die deze nationale ploeg gebracht heeft voor de Marokkaanse gemeenschap. Ik ben geen reismaatschappij, maar je wil niet weten hoeveel mensen mij gevraagd hebben om tickets te regelen richting Qatar. Zelfs ouders en grootouders die minder snel naar voetbal kijken, voelden zich betrokken.”

Nordin Cherkaoui van armoedeorganisatie Al Ikram voelde een sterkere band binnen de Marokkaanse gemeenschap in Antwerpen, en tussen de Marokkanen in Europa en die in Marokko. “Er is een gemeenschappelijke trots en fierheid in onze rangen geslopen. Het zou me niet verbazen als Marokkanen overal in Europa dankzij dit WK al eens vaker terugkeren naar Marokko. Voor vakantie, maar misschien ook voor een langer verblijf. Daarnaast leeft zeker ook het gevoel dat wie een droom heeft die ook kan bereiken. Dat heeft onze bondscoach ook letterlijk gezegd. Nee, teleurstelling mag er vandaag niet zijn.”

“Flashback naar WK 1986”

“Het was ook ontroerend om te zien hoe dit WK herinneringen opgeroepen heeft bij de eerste generatie Marokkaanse migranten, zoals mijn ouders”, zegt Amir Bachrouri, voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. “Voor hen is dit WK een flashback geweest naar hun jonge jaren en het WK van 1986, toen Marokko even onverwacht de achtste finales kon bereiken. Voorts denk ik vooral dat jonge voetballers met Marokkaanse roots nu nog sneller zullen kiezen om te spelen voor het geboorteland van de ouders.”

“Eigenlijk hebben we alleen maar gewonnen”, vat acteur Saïd Boumazoughe het samen. “We hebben de wereld getoond dat ook Marokkanen sfeer kunnen maken in voetbalstadions, dat we met veel zijn, en dat we mensen van de wereld zijn. We hebben misschien verloren in het spel, maar we hebben mensenharten gewonnen.”

Bachar verwijst naar de ontroerende dans van middenvelder Sofiane Boufal, na de overwinning tegen Portugal met zijn mama. Die hartverwarmende beelden gingen de wereld rond. “Iedereen weet nu dat de mama voor Marokkanen de allerhoogste in rang is. Maar nog meer symboliseren die beelden de dankbaarheid die Marokkanen moeten voelen voor onze ouders die ooit risico’s genomen hebben om een beter leven op te bouwen in een onbekend land. Ikzelf heb toen meteen mijn 82-jarige mama bezocht. Met tranen in de ogen.”

“Dit WK is nog altijd een succes en dat woord is lang niet gekoppeld geweest aan de Marokkaanse gemeenschap”, besluit Boumazoughe. “Vandaag heb ik het gevoel dat de diaspora gelukt is, nog meer voor alle vaders die in de jaren vijftig gemigreerd zijn naar Europa. Op naar het volgende wereldkampioenschap. Maar eerst nog de Afrika Cup volgend jaar. Ik verwacht opnieuw een groot volksfeest. Opnieuw overal ter wereld.”