ZIEN. Deze BV’s doken in hun fotoarchief op zoek naar nostalgische kersttaferelen. “We hadden het niet breed”

“Op deze foto ben ik twaalf, in ons rijhuisje in Edegem. Opgetut voor kerstavond, zo fier als een ­gieter in mijn mooiste ‘hollyhobbiejurk’. Mijn nieuwjaarsbrief voorlezen deed ik altijd al met Kerstmis. We konden niet wachten tot Nieuwjaar. Ik nam dat heel ­serieus en was een tikje zenuwachtig. Op school werd er flink geoefend: we moesten de brief – meestal vijf onnozele zinnetjes – uit het hoofd kennen. Zo konden we de mensen in de ogen kijken.”

“Mijn oma, die ook mijn meter was, en tante waren er altijd bij. Zodra er cadeautjes onder de boom lagen, gingen mijn broer en ik er telkens opnieuw stiekem aan voelen. We hadden het thuis niet zo breed. Alleen met kerst en de verjaardagen kregen we een cadeautje. Als kind heb ik me daar nooit vragen bij gesteld.”

“Er zijn ongelooflijk veel oude foto’s van mij met een sneeuwpop. Niet gek, want ik was telkens door het dolle heen als het sneeuwde. Mijn barbies nam ik onder de arm mee naar buiten en gelukkig had ik exemplaren met een snowboard en ski’s. Ik zat úren buiten te ­spelen op mijn knieën tot mijn broek doorweekt was en mijn kleine vingertjes helemaal rood en verkleumd waren. Op deze foto was ik een jaar of vier, maar al mijn sneeuwpoppen zien er door de jaren hetzelfde uit. Ik zette ze dat groen-oranje petje op en raapte zwarte kiezeltjes vanop de oprit bij ons thuis in Ardooie.”

“Deze periode is voor een wintermens zoals ik geweldig. Ik mis de sneeuw en de koude op mijn wangen. Hopen dat het nog eens zo mag zijn dit jaar: een witte kerst.”

“Deze foto is 19 jaar oud, hij werd genomen op de ochtend van 24 december 2003. Ik was 9, mijn broer Janus 7, en Siebe 5. Ons ma, Greet, is jarig op 24 december. We hebben er een traditie van gemaakt om haar te verrassen met een ontbijt op bed, de ochtend van de 24ste.”

“Om de kerststress een beetje te temperen, zeg maar. In ons huishouden hoort daar dan een verkleedpartij bij, zoals je kan zien op de foto. Daar hoeven we nooit voor overtuigd te worden. (lacht) 24 ­december verloopt nog altijd volgens dat stramien: ’s ochtends is mijn ma jarig en ’s avonds vieren we samen kerstavond. Zonder cadeaus, voor het gemak. De enige die wel iets krijgt, is mama.”

“Mijn broer Jarne en ik staan op de foto aan onze voordeur in Wielsbeke. Het was december 2001: ik was 8 en hij anderhalf. We droegen matching Disneypulletjes, een souvenir aan ons tripje naar Disneyland Parijs. Jarne is bijna even groot als het kerstboompje. (lacht) Ik wil die foto graag opnieuw maken, maar mijn broer zal niet meer op het tafeltje passen. Dat staat er nu nog altijd trouwens. Bij elke gelegenheid, van Pasen tot Kerstmis, kleedt mijn mama het gezellig aan. We hebben op zolder dozen vol spulletjes, het ging het er wild aan toe.”

“Kerstavond vieren we nog altijd op dezelfde manier, met ons gezin samen. De haard brandt lekker warm en we beginnen laat te eten, want de aperitief en de pakjes lopen uit. Dat is al zo sinds die periode van de foto. Ik heb ook nog een pleegbroer van zestien die helemaal opgaat in de cadeaus. We kopen er allemaal eentje voor elkaar, dus er is wel wat uitpakwerk.”

“Als kind in de seventies was het leven zo saai! De nieuwjaarsbrief voorlezen was één van de hoogtepunten van het jaar. Maar de stress daarrond! Hier zie je me op mijn achtste, thuis met mijn meter, tante Clemence, die nu 97 is. In de klas kon je kiezen uit een brief met kerstbomen, een soort schaatsend Pieter Bruegel-landschap of een koortje voor de kerstboom.”

“Ik herinner me de ongelofelijke stress om die brief te schrijven, hoe ik hysterisch huilde als ik dan toch een fout maakte. En het voorlezen zelf, dat was sidderen en beven. Van verlegenheid mompelde je zo half binnensmonds, en klonk het ‘luider’. Maar je moest, of je kreeg geen cadeau. (lacht) Gelukkig was mijn meter gul.”

De topadresjes van foodie Sven Ornelis: “Hier eet je een dessert gepresenteerd als kerstbal”

COLUMN. Goedele Liekens deed het ook: onbewust de relatie saboteren. “Jóúw gedrag duwt het richting de afgrond” (+)