Brengt Lukas Dhont eindelijk hét gouden beeldje mee? Experts over hoe dicht ons land bij een Oscar staat

Al sinds 1947 reikt Hollywood nagenoeg elk jaar een Oscar voor beste niet-Engelstalige film uit. En al sinds 1947 grijpt ons land daarnaast. Geenszins omdat we niet geprobeerd hebben of omdat de Belgische cinema internationaal niet in de smaak valt. Ons aantal nominaties staat op zeven – evenveel als pakweg Nederland of Argentinië. Maar in tegenstelling tot België konden die twee ook al meermaals winnen. Alleen Israël is met tien nominaties en zero overwinningen nog iets onfortuinlijker.

Israël hoeft zich ook dit jaar geen illusies te maken, terwijl de Amerikaanse vakbladen Variety en The Hollywood Reporter al maanden Close tippen als één van de frontrunners. Zou het? En geloofden diezelfde vakbladen vier jaar geleden ook niet hard in de kansen van Lukas Dhonts debuutfilm Girl, die uiteindelijk niet eens de shortlist haalde? “Klopt”, zegt Scott Feinberg, de Oscar-watcher van The Hollywood Reporter. “Maar die raakte verwikkeld in één of andere controverse. Terwijl Close door iederéén die ik erover spreek op handen wordt gedragen. Velen zijn zelfs van mening dat hij de Gouden Palm had moeten winnen.”

Feinberg lacht gelijk ook het idee weg dat die controverse, die rond het einde van Girl en de casting van een niet-trans acteur draaide, vandaag het stemgedrag van Academy-leden nog zou beïnvloeden. “Ik ben zelf al vergeten waar dat allemaal precies over ging. Mensen zijn bezig met de race van dít jaar.”

Kwaliteitslabel

En onze kaarten liggen dit jaar bijzonder goed, zegt ook iedereen die wij erover spraken. “Ik heb Close gezien op een screening voor Oscar-leden,” vertelt Glenn Whipp, Oscar-kenner van de Los Angeles Times, “en de reacties waren unaniem lovend. Mensen waren gecharmeerd door de relatie tussen de twee jonge protagonisten en door het mededogen waarmee Lukas hun tragisch, aangrijpend verhaal vertelt.”

“Het onderwerp is bovendien maatschappelijk en cultureel relevant,” vult Feinberg aan, “en je voelt dat Close daarom echt resoneert. En wat ongetwijfeld ook zal helpen, is dat hij in de VS wordt verdeeld door het übercoole A24, dat velen zien als een kwaliteitslabel.” Nog één pluspunt om het af te leren? “Zijn lengte”, zegt Glenn Whipp doodserieus. “Hoe korter een film, hoe meer kiezers hem zullen zien.”

Het klinkt onnozel, maar daar draait het uiteindelijk om: zoveel mogelijk Academy-leden ervan overtuigen om jouw film te zien. Zeker nu de regels om tot de shortlist en nominaties te komen zijn veranderd: Academy-leden moeten vanaf dit jaar alle films die ze hebben gezien in volgorde te zetten. “Het is koffiedik kijken of dat voor een wezenlijk andere shortlist zal zorgen,” zegt Feinberg, “maar in theorie zou dat in het voordeel moeten zijn van films met een ‘high profile’. Zoals Close.”

Clarence Moye van de website Awards Daily merkt weliswaar op dat nog lang niet iedereen Close al heeft gezien, “maar het speelt, vreemd genoeg, alleen maar in zijn voordeel dat hij nog niet heeft gepiekt. Er zijn nu al genoeg Academy-leden die ervan houden om de shortlist te halen, maar er resten er ook nog genoeg om de word of mouth verder te zetten. En intussen blijft de film steeds meer nominaties en prijzen binnenrijven: Critics Choice, Golden Globes, ... Perfect parcours, dus.”

Dhont op Oscar-pad

Wie onlosmakelijk deel uitmaakt van dat parcours is Lukas Dhont. “Ik ben hem al een paar keer op het Oscar-pad tegengekomen,” vertelt Glenn Whipp, “en hij wint stemmen bij elke Q&A. Heel slim en charmant.” Scott Feinberg gaat akkoord: “Lukas is een geweldige troef. Hoe hij als jonge maker zo’n ingrijpende film inblikt en daar dan ook nog eens zo clever over vertelt, is indrukwekkend. Al hoop ik toch ook nog Eden Dambrine op het campagnepad tegen te komen, want zijn vertolking in de film is verbluffend.”

Al schuilt daarin voor Clarence Moye evenzeer de achillespees van de film. “Eden speelt alsof hij dit al decennia doet – fenomenale vertolking – maar de waarheid is natuurlijk dat Close het verhaal is van twee kinderen. En hoezeer dat verhaal en die vertolkingen ook mogen raken, het zijn vaak ‘gewichtigere films’ die met de prijzen gaan lopen. Zoals het WOI-drama All Quiet on the Western Front, de Duitse Oscar-inzending. Bovendien maakt die ook kans om genomineerd te worden in categorieën als cinematografie en productiedesign, wat hem nog iets zichtbaarder maakt.”

Ook Scott Feinberg ziet een geduchte concurrent in All Quiet on the Western Front, gebaseerd op een roman van Erich Maria Remarque die Hollywood in 1930 al eens succesvol onder handen nam. “De titel klinkt vertrouwd,” zegt Feinberg, “en Netflix zal er ongetwijfeld zwaar campagne voor voeren.” Daarnaast kan ook het Zuid-Koreaanse Decision to Leave van Park Chan-wook roet in het eten gooien, gelooft de Oscar-watcher, “want die is eveneens uit Cannes teruggekeerd met de nodige buzz, en Park Chan-wook heeft nog meer aanbidders dan Lukas. Maar ik sluit niet dat het uiteindelijk toch Close wordt. Er is voorlopig geen uitgesproken favoriet à la Parasite, dus het wordt sowieso een spannende race. En wordt Close straks op zijn minst genomineerd? Anders breekt er een kleine opstand uit, denk ik.”