Jade Mintjens misbruikt haar vrolijke imago om onverwacht uit te halen met hardere grappen ★★★★☆

Het is boeiend om te zien hoe het sinds de laatste voorstelling van Geert Hoste in 2016 blijft bewegen in de kleine wereld van de eindejaarsconference. In de zes jaar dat Kamal Kharmach het nu doet, is Michael Van Peel ermee gestopt en is Bert Gabriëls er niet alleen mee begonnen, maar er ook weer mee opgehouden. Hij gaf het stokje voor dit jaar door aan Jade Mintjens, die naast het podium ook bij De ideale wereld werkt en het dus gewoon is om humor te puren uit het nieuws.

Samen door 2022 is meteen ook de eerste volavondshow van Mintjens en dat houdt een risico in, want hoe toon je zoveel mogelijk van je persoon aan de wereld als de grote lijnen al vastliggen door de kranten? Een deel van het antwoord is: door de kranten te negeren als je er niets mee kan.

Mintjens, voor de gelegenheid in felroze pak en croptop, vertelt liever de favoriete grap van haar in 2022 overleden oma dan dat ze pronkt met grote analyses over Oekraïne en de crisis die ze niet in zich heeft. Het maakt de voorstelling niet alleen persoonlijk, maar ook verrassend. Iedereen kan het hebben over het WK in Qatar, maar wie anders maakt zich nog vrolijk over de Britten die de Bounty uit de doos Celebrations hebben gehaald?

Met grappen over Fabrizio en het nieuwe Legoland in Charleroi houdt Mintjens het luchtig en doet ze haar reputatie van vrolijke francine alle eer aan, maar ze misbruikt dat imago ook om onverwacht uit te halen met wat hardere grappen. De sfeer erin houden nadat je de naam van Michèle Martin hebt laten vallen, kritiek geeft op een publiekslieveling als De mol of je toeschouwers streng toespreken zonder dat ze zich tegen je keren, het is ook een talent.

De bewerkingen van bekende songs die verspreid zitten over de show zorgen er mee voor dat het nooit te zwaar wordt. Met een tweemansband in haar rug heeft Mintjens het precies lang genoeg over PFAS, sneert ze naar Karl Vannieuwkerke en laat ze de hele schouwburg een pijnlijke ode aan Stan Van Samang aanheffen.

Punten van kritiek? Twee maar, en het zijn er kleine: in sommige songs mis je nog een extra muzikant die het bandgeluid echt vol zou kunnen maken en de grap over klimaatactivisten zie je van te ver aankomen.

Verder is het uitkijken naar volgend jaar, wanneer Mintjens met een meer persoonlijke voorstelling komt. Deze eindejaars was er alvast een voor de eindejaarslijstjes: de perfecte balans tussen zwaar en licht, tussen samenhorig en scherp en met de actualiteit niet als dwangbuis, maar als kapstok om een felroze jas aan op te hangen. Een conference volgens de regels van de kunst, maar Jade Mintjens heeft er wel háár kunst van gemaakt.

Gezien op 23 december in Arenberg, Antwerpen