Frank Vercauteren in Moskou: ‘Ik kan iedereen geruststellen: we voelen ons hier veilig’

De voetbalbond zoekt een ‘veelwinnaar’ als opvolger van Roberto Martínez. Welnu, geen Belg speelde meer Europese finales dan Frank Vercauteren – vijf – en daarvan heeft hij er drie gewonnen. Als coach pakte hij titels met Anderlecht en Racing Genk. En hij is vrij.

De bond is op zoek naar een technisch directeur en een bondscoach. Zegt het jou iets?

Frank Vercauteren: “Eerst zou ik willen weten wat die jobs precies inhouden – ik moet de vacature nog lezen. Ik heb voor mezelf nog niet uitgemaakt welke richting ik uit wil met mijn carrière, maar ik weet wél dat ik me nog niet klaar voel voor mijn pensioen.

“Mijn zonen vinden dat ik meer initiatief moet nemen. Maar wie moet ik bellen? Weet jij het? Ik voel me niet te goed om zelf contact op te nemen met de bond, maar aangezien de positie van Roberto Martínez al langer ter discussie stond, ga ik ervan uit dat ze bij de bond al lang bezig waren met zijn opvolging.”

Stel dat ze je alsnog polsen: wat zou je dan doen?

Vercauteren: “Vragen wie technisch directeur wordt (lacht).”

Michel Preud’homme heeft al gezegd dat hij de job van bondscoach niet ongenegen is – tenminste, als ze het hem vragen – maar wordt ook als technisch directeur genoemd. Hoe is jullie relatie?

Vercauteren: “Niet goed en niet slecht. Wij zien of horen elkaar niet.”

Je bent al eens bondscoach geweest, in 2009.

Vercauteren: “Ad interim. En dan nog (lachje).”

Je volgde de ontslagen René Vandereycken op, van wie je de assistent was geweest. Je deed de job als tussenpaus, tot de al aangekondigde Dick Advocaat vrij was. Dat is slecht afgelopen.

Vercauteren: “Ik heb er toen zelf een einde aan gemaakt. De nationale ploeg bevond zich in een overgangsperiode, met een oude generatie die qua ingesteldheid lijnrecht tegenover de nieuwe stond. Ik ben begonnen met de fameuze Kirin Cup, een internationaal toernooi in Japan. Tot 24 uur voor het vertrek heb ik tot ’s avonds laat zitten rondbellen om een ploeg bij elkaar te krijgen. Het seizoen was net afgelopen en niemand had goesting – onvoorstelbaar! Ik heb spelers moeten meenemen die er hun vakantie voor hebben opgegeven en daarna nooit meer zijn opgeroepen. Ik heb toen overwogen om al meteen de handdoek te gooien: ‘Dat ze maar zonder mij op dat vliegtuig stappen!’ Maar dat kon ik niet maken: niet tegenover de ploeg, en niet tegenover het land.”

Het was de beginperiode van de zogenaamde gouden generatie.

Vercauteren (knikt): “Witsel, Alderweireld, Hazard, Vermaelen, Vertonghen, Fellaini ook... Zij kwamen toen allemaal net kijken.”

Er werd getwijfeld aan hun mentaliteit en hun discipline.

Vercauteren: “En niet alleen die van de jonge spelers. Daarom ook ben ik opgestapt. Als je voor de nationale ploeg wordt geselecteerd, gooi je er niet met je pet naar.”

Ook het debuut van de piepjonge Eden Hazard ging gepaard met een gebrek aan trainingsijver en een ongeïnteresseerde invalbeurt.

Vercauteren: “Hij speelde toen bij Lille. Ik heb zelf in Frankrijk gevoetbald en ik wist dat de trainingsmentaliteit er gezapiger is dan bij ons. Het verbaasde me niet dat Eden, een jonge gast van 18 jaar die in Frankrijk was opgevoed, soms wat minder werklust vertoonde op training. Het is ook zijn stijl: hij moet zich kunnen amuseren en genieten. Hij was niet de man die op kop liep, maar dat hoeft ook niet. Ik kon daar doorheen kijken, omdat ik zijn potentieel zag.”

Hij heeft na de afknapper in Qatar zijn afscheid als international aangekondigd.

Vercauteren: “Dat heeft me niet verrast. Ik hoop dat het niet getuigt van een gebrek aan ambitie, en dat hij nog iets wil bewijzen.”

Het is een afscheid in mineur geworden. Dat had hem bespaard kunnen blijven.

Vercauteren: “Wiens verantwoordelijkheid is dat?”

Die van de bondscoach?

Vercauteren (knikt): “Nu, wellicht had Martínez zijn redenen om Hazard toch mee te nemen. En misschien lag het ook aan Eden. Mogelijk zijn de vele blessures de prijs die hij betaalt voor jarenlang intens topvoetbal zonder veel trainingsarbeid. Maar dan nog: van iemand die misschien wel zijn laatste wereldbeker speelt, verwacht ik dat hij de boel kapotspeelt, al is het maar twintig minuten. Of dat hij toch minstens laat zien dat hij grote honger heeft.”

Dat heb je niet gezien?

Vercauteren: “Nee, maar ook bij de andere Duivels niet.

“Tegen Canada zijn we aan een nederlaag ontsnapt. En Marokko was de betere ploeg tegen een elftal met sterren als De Bruyne, Hazard en Courtois: hoe kan dat? Tegen Kroatië hebben ze gedaan wat ze moesten doen, maar ze hadden geen geluk, anders had Lukaku er wel één in getrapt.

“Ik heb op dit WK niet veel topploegen aan het werk gezien. Op twee na, misschien: Frankrijk en Argentinië. België heeft op de laatste twee WK’s een ongelofelijke kans gemist om écht geschiedenis te schrijven.”

Wat had jij anders gedaan?

Vercauteren: “Dat kan ik niet zeggen. Daarvoor moet ik eerst weten welke gevoelens er in de groep speelden. Als ik Kevin De Bruyne nog eens zie, zou ik het hem willen vragen.”

Kevin De Bruyne en Thibaut Courtois zijn onder jouw leiding ontbolsterd in 2011, het jaar waarin je met Racing Genk kampioen werd.

Vercauteren: “Dat was hun eigen verdienste.”

Is die titel, met een half dozijn tieners in een club die volop moest bezuinigen, je strafste kunstje geweest?

Vercauteren: “Het was zeker een van de hoogtepunten. Die groep is de beste waarmee ik ooit heb gewerkt. Niet alle spelers hadden de voetbalkwaliteiten van Kevin De Bruyne, maar iedereen toonde wel veel werklust. Zo kun je ook veel bereiken. Misschien waren de Rode Duivels op het WK niet meer op hun best als groep.”

In de Canvas-docureeks Kampioenenjaar geven veel spelers van toen jou de credits voor het smeden van die groep.

Vercauteren: “Maar zíj hebben het opgepikt, zíj hebben de ploeg boven de ego’s geplaatst – die zijn pas het jaar na de titel gaan opspelen (lachje). Als trainer moet je een groep zo kunnen bespelen dat iedereen hetzelfde wil.”

Heb je nog contact met Courtois en De Bruyne?

Vercauteren: “Nee. Kevin liet ik soms via zijn ex-makelaar de groeten doen. En jaren geleden heb ik Thibaut eens een sms met felicitaties gestuurd. Wellicht was het zijn nummer niet meer, want ik heb nooit een antwoord ontvangen. En op het WK in Rusland ben ik zijn vader tegengekomen – we namen samen de metro. Maar ik ben niet de man die achter het nummer van spelers aan gaat.”

PAARSE PIJN

Je laatste wapenfeit als coach was vorig jaar bij Antwerp, waar je contract na een half seizoen niet werd verlengd.

Vercauteren: “Ik kon voor anderhalf jaar tekenen, maar omdat achter de schermen van alles broeide, wilde ik afwachten of ik mijn draai wel zou vinden. Ik tekende uit voorzorg maar tot het einde van het seizoen. Toen die vijf maanden erop zaten, was sportief directeur Luciano D’Onofrio, de man met wie ik had onderhandeld, weg bij de club.”

Vóór je passage bij Antwerp was je aan de slag bij Anderlecht. Je moest de onervaren Vincent Kompany bijstaan, maar na minder dan een jaar werd je afgedankt, omdat je zijn ambities in de weg begon te staan. In de docureeks Mauve is te zien hoe Kompany je tijdens de rust van je laatste wedstrijd tegen STVV voor een volle kleedkamer te kijk zet.

Vercauteren: “Ik ben niet van gisteren, ik wist wat me te wachten stond. Maar op díé manier had ik het niet verwacht. Dat heeft me ontgoocheld. Ik ken Vincent, ik weet hoe ambitieus hij is. Geen probleem: ik hield niet vast aan de titel van hoofdcoach, mij ging het om Anderlecht. Toen ik voor de club tekende, wíst ik dat ik in een kwetsbare positie zou terechtkomen, maar toch deed ik het, wegens het verleden (Vercauteren speelde meer dan tien jaar voor paars-wit en was er al eens hoofdcoach, red.). Ik wilde niks liever dan dat de club haar oude status terugkreeg, en was ervan overtuigd dat ik iets kon betekenen.

“Een week voor die match tegen STVV was mij gezegd: ‘Vanaf nu is Vincent de hoofdtrainer.’ Maar hij mocht tegen STVV officieel niet op de bank zitten, omdat hij nog niet het juiste diploma had. Ze hadden me dus nog één match nodig. Omdat ik niet wist wat de juridische gevolgen waren als ik had geweigerd – ik was immers niet ontslagen – heb ik me laten gebruiken. Niet voor hen, maar voor Anderlecht: ik wilde de ploeg niet in de steek laten.”

Wouter Vandenhaute, nochtans een oude vriend, heeft jou gedumpt.

Vercauteren: “Van mensen die je kent, weet je wat je kunt verwachten. Voor mij was het niets nieuws.”

Heb je sindsdien nog contact gehad met Kompany of Vandenhaute?

Vercauteren: “Nee. Eén keer heb ik berichtjes uitgewisseld met Vandenhaute, maar heel precies weet ik het niet meer.”

Raar, toch?

Vercauteren: “Nee (lacht). Het is simpel: zij sturen mij niets en ik stuur hen niets.”

Klopt het dat je na je ontslag naar Racing Genk kon?

Vercauteren: “Ja, maar dat aanbod heb ik geweigerd. Door corona was ik negen maanden niet thuis geweest: mijn vriendin en dochter zaten vast in Moskou. Net toen Genk zich meldde, kon ik eindelijk naar huis.

“Als het bij Anderlecht was gelopen zoals ik het mij had voorgesteld, dan zou mijn leven er nu anders hebben uitgezien – ik was plannen aan het maken om mijn gezin naar België te laten overkomen. Maar zo is ons leven, het trainersvak is een onzeker bestaan. Het ergste vond ik dat ik de cirkel niet heb kunnen rondmaken bij Anderlecht.”

Kompany’s opvolger bij Anderlecht, Felice Mazzù, is al ontslagen, sportief directeur Peter Verbeke moet rust nemen. Inmiddels zijn een Deense technisch directeur en een debuterende coach aangesteld, terwijl jij beschikbaar bent.

Vercauteren: “Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om er onder de huidige werking terug te keren. Het is hun keuze geweest om niet langer een beroep op mij te doen, ook niet in een andere functie. Zij hebben dat hoofdstuk afgesloten. Ik heb het hele boek in het vuur gegooid. Jammer, want Anderlecht blijft mijn club.”

Doet het nog pijn?

Vercauteren: “Ja. (Denkt na) Mijn vurige hoop is dat Anderlecht terugkeert naar het niveau waar het thuishoort. Niet over drie jaar, maar zo snel mogelijk. Nog eens een overgangsjaar is uit den boze. Dit seizoen moet het al een prijs pakken. Met een plaatsje in de Conference League mag het zich niet tevredenstellen, alleen de Champions League telt.”

TUSSEN DE RUSSEN

Waar heb jij je het voorbije anderhalf jaar thuis in Moskou onledig mee gehouden?

Vercauteren: “We hebben weinig verplichtingen, dus slapen we wat langer (lacht). Maar hoe raar het ook klinkt: ik heb het erg druk. Vooral met een pak administratie. Soms ben ik drie maanden bezig om een visum voor mijn vriendin te regelen. Over zes maanden moeten we beslissen of we hier blijven wonen. Dan is Maiia 7 jaar en is ze schoolplichtig.

“Vier keer per week gaat ze turnen – ritmische gymnastiek, met linten en hoepels en zo – en dan breng ik haar. Vier keer per week drie uur, in een van de beste turnscholen.”

Ze heeft dus talent.

Vercauteren: “Zo zijn er hier véél! (lacht) Laat het me zo zeggen: ze heeft mogelijkheden. Maar toen ze onlangs thuiskwam met een kleine blessure, hebben mijn vriendin en ik toch even nagedacht over waar we de grens trekken – gezond is het niet. We proberen haar af te remmen, maar ze doet het heel graag.”

Van wie heeft ze de sportmicrobe?

Vercauteren: “Mijn vriendin zwemt goed en kan, zoals iedereen hier, schaatsen en langlaufen. Maar ze geeft te snel op als ze voelt dat ze niet kan winnen. Ik kan ook niet tegen mijn verlies, maar ik zet wel door. Mijn dochter ook, al zie ik haar niet zo vaak aan het werk: ouders mogen niet toekijken tijdens de trainingen.”

Je hebt vier volwassen zonen. Ben je een andere vader voor Maiia dan je voor hen bent geweest?

Vercauteren: “O, zeker! (lacht) Ze is rotverwend. De regels die voor mijn zonen golden, gelden niet altijd voor haar. Dat is niet goed, maar bon... Een meisje kleedt zich ook anders, is gevoeliger en knuffelt meer.”

Helemaal wat jij bent: een knuffelaar!

Vercauteren: “Niet bepaald, nee (lacht). Maar met haar wél. Heel bijzonder, hoor. Op een paar korte onderbrekingen na ben ik nu al anderhalf jaar van ’s morgens tot ’s avonds bij haar. Ik ontdek nu dat ik dat heb gemist bij mijn andere kinderen – ocharme, die jongens. Door mijn leeftijd voelt het alsof ik een andere verantwoordelijkheid draag. Het zat niet meer in mijn plannen, maar Maiia was geen ongelukje. Mijn vriendin – Mariia is 43 – had nog geen kinderen.”

Hoe heb je haar leren kennen?

Vercauteren: “Ik was trainer van Samara en zij werkte bij de club, eerst als vertaalster, later als secretaresse van de CEO. Het heeft acht maanden geduurd voor we iets gingen drinken.

“Rusland was een onverwachte opportuniteit, zowel sportief als financieel. Maar ook privé kwam het me goed uit. Ik zat in een relatie die ik zeker nog niet had afgesloten, maar waarvan ik wat afstand wilde nemen. Ik had genoeg van België en wilde weg. Tot rust komen en nadenken over mijn toekomst. Het was geen vlucht, maar ik wist: niemand gaat me daar lastigvallen.

“Ik had mijn huiswerk gemaakt: Samara speelde in de tweede klasse, maar het was een voetbalstad, met een ploeg die altijd weer opstond. Van de Russische tweede klasse wordt gezegd dat één seizoen twee jaar van je leven kost, door het vele reizen en de verschillende tijdzones die je doorkruist. Ik heb dat jaar het hele land gezien, tot Siberië toe.

“In die tijd speelden Axel Witsel en Hulk (Braziliaans international, red.) nog in Rusland, en André Villas-Boas was trainer van Zenit. Toch niet van de minsten. Ik had gehoopt om na Samara een kans te krijgen bij een topclub als Zenit of CSKA Moskou. Die stap heb ik niet kunnen zetten: in het voetbalwereldje trekt een beperkt aantal mensen aan de touwtjes, en tot dat gesloten kringetje ben ik nooit kunnen doordringen. Er zijn vorig seizoen nog enkele contacten geweest, maar uiteindelijk hebben die clubs voor een Russische trainer gekozen.”

Inmiddels woon je niet meer in Samara, maar in Moskou.

Vercauteren: “Ik woon hier graag. We zagen hier een betere toekomst voor Maiia. En voor mijn werk was het makkelijker. Vanuit Moskou vlieg je overal naartoe, het is een hub voor zowel Azië, Europa als Afrika. Ook naar België is het maar drie uur vliegen, al is dat sinds de speciale militaire operatie een pak moeilijker geworden. Rechtstreekse vluchten zijn er niet meer. Alles gaat nu via Istanbul, Abu Dhabi of Qatar, waardoor we minstens negen uur onderweg zijn. En de vluchten zijn vier keer duurder geworden, ze kosten ons nu 1.700 euro per persoon.”

Al sinds je elf jaar geleden trainer werd van Al Jazira in Abu Dhabi, verdeel je je tijd tussen België en de Verenigde Arabische Emiraten. Daar is nu Moskou bij gekomen.

Vercauteren: “En Spanje! Tijdens mijn laatste passage bij Anderlecht heb ik er een appartement gekocht. Met het oog op mijn oude dag.

“Het was lang de bedoeling om nergens vast te verblijven, maar tussen een paar plekken heen en weer te reizen. De geboorte van mijn dochter heeft die plannen doorkruist: je kunt niet zo’n leven leiden met een schoolgaand kind. Nu twijfelen we: waar moeten we ons vestigen? België is een mogelijkheid, maar wat mij betreft pas de laatste. Ik ben er steeds minder aan gehecht. De Emiraten zou makkelijk zijn – een van mijn zonen woont er en je hebt er geen visum nodig – maar wellicht wordt het Rusland.”

Was jij geen man van de zon?

Vercauteren: “Ik ben geboren in de herfst, maar de zon is steeds belangrijker geworden in mijn leven. Ik voel me goed in Moskou, ook al schijnt de zon hier minder vaak. Het lastigst zijn de donkere dagen. Aan de kou wen je wel, al is de zon wel beter voor mijn gewrichten (lacht).”

Wat bevalt je zo aan Rusland?

Vercauteren: “De mentaliteit. Russen laten je met rust en hebben respect voor je privacy. Ze zijn ook vrijgevig, zelfs als ze zelf niet veel hebben. Naar mijn gevoel klagen ze ook niet en zijn ze niet jaloers op iemand die het beter heeft, maar dat klopt niet volgens mijn vriendin (lacht).

“Dat het een samenleving is waar nog een bepaalde hiërarchie heerst, maakt het voor een coach wel dankbaar werken. Het respect is groot. Ik vind niet dat ik boven alles en iedereen verheven ben, maar voor de Rus werkt het wel zo. Zeg hem dat we drie keer gaan trainen en hij zal het zonder morren doen. Ik ben maar 1 meter 75 groot, maar vloog steevast in businessclass terwijl spelers van bijna 2 meter in economy moesten zitten. En op hotel kreeg ik altijd een suite. Ook de media respecteren je, zonder dat ze aan hun job verzaken: als het slecht is, schrijven ze het ook.”

Rusland staat anders niet bekend om zijn vrije pers. En er is wat je daarnet de speciale militaire operatie noemde.

Vercauteren (ontwijkend): “Wat wil je dat ik zeg? Het is niet aan mij om daar commentaar op te geven. Dat doe ik ook niet op de Belgische politiek, terwijl ik daar heus wel mijn mening over heb. Het is ook geen gespreksonderwerp hier: pas sinds de mobilisatie is er wat meer over gepraat. Ik krijg steeds dezelfde vraag vanuit België, maar ik kan iedereen geruststellen, ook al klinkt het misschien egoïstisch en kan het altijd veranderen: we voelen ons hier veilig.”

Welke impact heeft de speciale militaire operatie op je leven?

Vercauteren: “Het maakt alles iets moeilijker. Ik raak niet meer op de websites van sommige banken en overheden, en met enkele creditcards kan ik niet meer betalen – dat maakt reizen lastig. In Europa word ik soms argwanend bekeken als men mijn adres ziet. En voorts is IKEA niet meer open hier in Moskou, maar dat is minder erg.”

WEG UIT BRUSSEL

Je maakt er al lang geen geheim van dat je op België bent uitgekeken. Hoelang heb je dat gevoel al?

Vercauteren: “Sinds 1987! (lacht) Ik ben een geboren en getogen Brusselaar, en was bijna nooit op reis geweest: Brussel was mijn stad. Maar dat jaar ben ik van Anderlecht naar FC Nantes getransfereerd. Veel te laat, maar eindelijk speelde ik dan toch in het buitenland. In Frankrijk zijn mijn ogen opengegaan: ik heb ontdekt dat er ook buiten Brussel nog een wereld is.

“De Emiraten zijn het echte kantelpunt geweest. De levenskwaliteit, het weer, de veiligheid… Afgelopen zomer ben ik overvallen op de Zuidkermis in Brussel. Dat is mijn Brussel niet meer. Vroeger ging ik vaak iets eten op de Vismarkt, maar ik herken het er niet meer. Ik ráák er niet eens: ruim een halfuur met de wagen vanuit Dilbeek, en dan moet ik nog een parkeerplaats zoeken. Moet ik met mijn dochter en de boodschappen de bus op? Ik hoor veel mensen klagen.

“In de Emiraten heb ik veel gesprekken gevoerd met de badmeester. Hij kwam uit Sri Lanka en was blij dat hij met zijn loon de toekomst van zijn familie kon veiligstellen. En ook al kwam er amper iemand zwemmen, hij hield de hele dag dapper de wacht aan het zwembad. Misschien zijn er andere verhalen, maar ik heb hem nooit horen klagen.”

Dat doen ook de arbeidsmigranten in Qatar niet, en zeker niet openlijk. Er staan zware straffen op.

Vercauteren: “Dat weet ik niet.”

Je hebt al eens verteld over twee ontmoetingen in de Emiraten die cruciaal zijn geweest voor wie je nu bent.

Vercauteren (knikt): “Ik heb er een lezing bijgewoond van Robin Sharma, een succesvolle advocaat die zijn job had opgegeven en boeken is gaan schrijven. The Monk Who Sold His Ferrari gaat over iemand die een leven vol glamour leidt, maar na een beroerte vaststelt dat hij in een fake wereld leefde. Hij verkoopt zijn Ferrari, ontdekt het echte leven en komt tot het besef dat iedereen zijn rol speelt. Volgens mij geldt dat ook voor een voetbalploeg. Ook daar is de poetsvrouw even belangrijk als de trainer: zij moet de beste poetsvrouw zijn.

“Bij een andere lezing verdween de spreker na een tijdje in de coulissen en keerde hij terug in korte broek. Dat was een schok: hij miste een been. Toch bracht die man een boodschap van positiviteit. Hij had zijn familie en zijn kinderen nog, en heeft zichzelf gedwongen positief in het leven te staan, ook al moest hij na zijn amputatie zijn job opgeven, maandenlang revalideren en voor alles oplossingen zoeken. Ook dat heb ik in het voetbal gebruikt: je kunt verliezen of een blessure oplopen, maar altijd is er een nieuwe kans. Als die man er ondanks zijn verloren been nog altijd staat, wat zou een voetballer dan opgeven?”

Je gruwt van negativiteit en denkt altijd in oplossingen: heb je dat overgehouden aan die twee ontmoetingen?

Vercauteren: “Ik heb nóóit commentaar gegeven op mensen. Als de Rode Duivels spelen, krijg ik gegarandeerd vier of vijf telefoons: ‘Wat denk je ervan?’ Maar wat als ik het niet goed vind? Ofwel zeg ik dan wat ik denk en breek ik alles af, ofwel moet ik liegen en zeggen dat het wel goed was. Dat wil ik niet. Daarom zwijg ik beter.”

Zien we je daarom nooit in Extra Time of aan Karl Vannieuwkerkes tafel?

Vercauteren (knikt): “Ik heb het moeilijk met wat daar allemaal wordt verteld. Ik zeg mijn mening wel tegen de mensen van wie ik vind dat ze het mogen weten. Ik wil niet scoren met een goedkope mening.”

Dat getuigt van weinig ego.

Vercauteren: “Mijn familie zal waarschijnlijk zeggen dat ik wel een ego heb. En anderen zeggen dat je een ego móét hebben om iets te bereiken. Maar mijn ego is er niet op gericht om mezelf goed te praten door anderen naar beneden te halen.”

Je zoon Glenn haalde drie jaar geleden in Humo een steeds kleiner wordende familie aan als reden om je band met België te lossen. Behalve je zonen heb je geen naaste familie meer.

Vercauteren: “Ofwel zijn ze overleden, ofwel zitten ze in het buitenland. De nieuwjaarsrecepties met de familie behoren al lang tot het verleden. In twee jaar tijd heb ik mijn zus, mijn moeder en mijn schoonmoeder verloren. En zes jaar geleden is mijn broer overleden.”

Ook je vader stierf jong. Van zijn trouwring heb je een halsketting laten maken, vertelde Glenn.

Vercauteren (fel): “Die ketting hebben ze willen stelen bij die overval in Brussel!

”Mijn vader is maar 60 geworden. Hij heeft me altijd in alles geholpen en accepteerde het als Daring-supporter zelfs dat ik bij Anderlecht ging voetballen (lacht). Die ketting doe ik nooit uit, tenzij het niet anders kan. Voor mij symboliseert ze mijn vader én mijn moeder. Het is een manier om hen dicht bij mij te dragen.”

Pieker je over je eigen sterfelijkheid?

Vercauteren (trekt een grimas): “Daar praat ik liever niet over… Behalve dat mijn botten en knieën kraken en ik niet veel meer kan doen, laat mijn gezondheid me nog niet in de steek. Hout vasthouden!”

© Humo