Bart De Wever en Sandra De Ryck botsten allebei op lange wachttijden voor psychische hulp voor hun kinderen.
Volledig scherm
PREMIUM
Bart De Wever en Sandra De Ryck botsten allebei op lange wachttijden voor psychische hulp voor hun kinderen. © Aelberts/Kraan

Net als Bart De Wever wachtte mama Sandra maanden op hulp voor dochter (14): “Ik zag Elizabeth aftakelen en ik kon niks doen”

“Plots word je geconfronteerd met ellenlange wachtlijsten”, getuigt Bart De Wever deze week in ‘Dag Allemaal’ over de problemen van één van zijn kinderen. Een verhaal waar Sandra De Ryck (44) uit Rotselaar zich maar al te goed in herkent. Bijna drie jaar al wacht ze op psychische hulp voor haar dochter Elizabeth (14). “Elke dag zonder hulp kan er één te veel zijn.”

70 reacties

  • Katia Mistianes

    1 jaar geleden
    Het CAW (Centrum voor Algemene Welzijnszorg) is gratis. Iedereen kent het, heeft het logo al eens gezien op straat, maar niemand stapt er binnen. Raar maar waar.
  • Eddy DESMET

    1 jaar geleden
    Bart De Wever is politicus : hij kon het probleem reeds lang aangekaart hebben en ervoor gezorgd hebben dat er een wettelijke basis kwam om de kwestie op te lossen. Maar ... zolang hijzelf er niet mee geconfronteerd werd, kon het hem geen moer schelen. Zo opportunistisch is de heer De Wever.
  • Philip De Smet

    1 jaar geleden
    Begin volgend jaar sta ik al 21 jaar op wachtlijst voor hoger budget te krijgen. Eerst bij het vaph ingeschaald als prior 3. Dan in 2018 naar prior 2 gegaan maar nog steeds hetzelfde budget. Nochtans zou toch iedereen begrijpen, als je verhoogt naar prioriteitengroep dat het vaph-budget ook verhoogd. Nougabollen. Net zoals CGGZ, meer en meer aan het fusioneren, maar dienstverlening afgebouwd. Onbegrijpelijk. Meer geld voor de sociale zekerheid ipv altijd maar te besparen.
  • Ines Daniëls

    1 jaar geleden
    Ik heb het allemaal meegemaakt bij 2 kinderen. Dit is nog maar het begin. Wacht maar tot ze moeten gaan werken. Interim en werknemers staan niet open voor kinderen met problemen. Na 5 jaar vechten om een job te vinden, steeds het excuus, niet goed genoeg. Weer een deuk in hun zelfvertrouwen. En financiële hulp 0,0 ondanks ze keihard hun best doen om te werken. Met een min. dop van 400 € moeten ze op hun eigen benen gaan staan. Dit is België. Alles voor een ander, niks voor kinderen met ASS
  • paul vdkerckhove

    1 jaar geleden
    Stijtig voor familie van gekende en de grote groep anonieme mensen die hulp nodig hebben . Van een kennis die gespecialseerde hulp nodig heeft weet ik dat sterke medicatie de noodoplossing is .