Sylvie Kreusch: ‘Mijn wereld is een wereld die iemand als Bart De Wever niet kent en ook niet wil leren kennen’

Ze is net van Antwerpen naar Gent verhuisd, waar ze is ingetrokken in de flat van haar vriend, de acteur Flor Van Severen. Sylvie Kreusch opent de deur in een zwarte kokerrok, rode pull, op hakken én met een rode baret op het hoofd. Niet omdat de thermostaat wat lager staat, maar omdat ze gewoon zin had in die film-noirverschijning.

Je begon 2022 met twee verrassingsconcerten in De Roma, waar je je moest bewijzen, en je sloot het jaar af met een uitverkochte show in diezelfde Roma. Symbolischer kan het haast niet.

Sylvie Kreusch: “En ik heb plots weer zenuwen, ook al dateert mijn vorige optreden maar van drie weken geleden. Ik ben het echt gewend geraakt om meerdere keren per week op te treden.

“Ik vind veel spelen superleuk, maar het veroorzaakt ook chaos. Het is dan moeilijk om op mijn gezondheid te letten, omdat ik weinig tijd heb om te koken. Dat is het enige minpunt aan touren: je wordt geleefd. Het grote voordeel is wel dat ik geen tijd heb om te piekeren. De voorbije week heb ik toch weer een paar paniekaanvallen gehad.”

Wat was de aanleiding?

Kreusch: “Ik zat te piekeren over mijn volgende plaat, over de toekomst… Of ik kan plots angstig worden, zonder dat ik begrijp waarom. Ik merk dat veel mensen daar tegenwoordig last van hebben. Je kunt het vergelijken met die depressieve gevoelens vlak vóór je je regels krijgt. Je kunt die niet plaatsen, tot je beseft: ha, daarom voelde ik me slecht. Ik wijt die plotse angsten aan een algemeen gevoel van benauwdheid door het nieuws, de sociale media… Of ik besef ineens dat het leven zo snel gaat. En hoe meer complimenten ik krijg voor mijn muziek, hoe meer ik lijk te verlammen.”

Je lijdt toch niet aan het oplichterssyndroom?

Kreusch: “Jawel, keihard. Het is echt érg sinds ik solo optreed en me niet meer kan wegstoppen. Neem nu dat uitverkochte concert in De Roma. Dan denk ik: huh? Maar daarna kijk ik naar de stories van Angèle en denk ik: het kan altijd groter (lacht).

“Véél muzikanten en artiesten lijden aan dat syndroom. Ik denk dat het komt doordat ik niet elke dag creatief ben. De onzekerheid verdwijnt als ik een nummer heb gemaakt, dan geloof ik zot hard in mezelf. Maar ik heb ook periodes dat er níéts komt en ik denk: ik ben het kwijt.”

Om je voorgoed van dat syndroom af te helpen: je stond afgelopen zomer op elk belangrijk festival, van Werchter en Cactus over de Lokerse Feesten tot Pukkelpop. Welk optreden was het bijzonderste?

Kreusch: “Werchter overviel me zo hard. Het was de eerste keer in jaren dat ik een podium opkwam en een massa mensen voor me zag. Ik had dat al zo lang niet meer meegemaakt, door al die coronaconcerten en doordat ik als soloartiest weer van nul moest beginnen.”

Je lanceerde er ook je confetti-act: uit een plastic handtasje met een vagina erop – een ontwerp van Stef Van Looveren, die ook de hoes van Montbray heeft bedacht – strooide je confetti.

Kreusch: “Dat is mijn subtiele fuck you naar het confettikanon. Toevallig werd het iets met een handtas. Het grappige is wel dat het een item is geworden bij het publiek: na de Lokerse Feesten zag ik filmpjes van mannen die een sacocheke vol confetti bij zich hadden (lacht).

“Ik heb ook een tasje van Stef Van Looveren met een piemel eraan. Welke handtas ik kies, hangt af van mijn stemming: ben ik in een vaginamood of in een piemelmood? Want ik ben heel vrouwelijk en heel mannelijk. Op Werchter was ik in een vaginamood.

“Ik twijfel nu wel of ik dat nog moet doen met die confetti, want zodra mensen het verwachten, wordt het een gimmick, en dat wil ik niet.”

In het najaar tourde je door het VK, langs Londen, Manchester en Brighton. Ze noemen het clubcircuit er graag the toilet circuit, omdat je vaak de wc als kleedkamer krijgt.

Kreusch: “Na een festivalzomer in Vlaanderen kon dat wel tellen: back to basics. Londen was supertof, maar daar kennen ze me nog van mijn support act voor Balthazar. In die andere steden had ik nog nooit gespeeld en stond er veel minder volk. De crisis slaat daar ook hard toe: mensen hebben geen geld meer om naar concerten te gaan. Ik weet nu: je moet éérst het voorprogramma van een vrij grote band verzorgen en daarna pas solo op tournee gaan. Ik heb genoten van die tour, het waren supercoole clubs. Maar het zette me wel aan het denken: ik doe dit nu al zo lang, wil ik nog wel van nul herbeginnen? In België blijven is comfortabel, maar dat is evenmin iets voor mij. Ik ben een grote fan van onze buurlanden. Als ik het daar goed zou kunnen doen, gaat er een nieuwe wereld voor me open.”

Je hebt een bijzondere band met Oekraïne: je hebt er ooit voor de lokale editie van Vogue gespeeld, en eind 2021 speelde je in Kiev in het voorprogramma van Balthazar.

Kreusch: “En in de week dat de oorlog begon, zou ik er ook optreden. De dag vóór ons vertrek zei de boeker: ‘Kom maar, je moet het nieuws niet geloven, de economie moet blijven draaien.’

“Ze volgen veel Belgische bands in Oekraïne, zoals Balthazar en Warhaus, maar ook Tamino. Het is een heel dankbaar publiek. Ik krijg nog altijd berichten van Oekraïense fans. Een Oekraïens meisje heeft zelfs drie concerten in het VK bijgewoond. Ik vind dat gek, ik zou dat nooit doen. Iemand van Vogue die in haar land is gebleven, post veel: de momenten waarop iedereen in de schuilkelders zit, maar ook als het mooi weer is, het leven zich weer op gang trekt en mensen terrasjes doen, maar wel met de angst dat er elk moment iets kan gebeuren. Helemaal in het begin ontving ik ook berichtjes van mensen die me vroegen om iets te posten over Oekraïne. Aan de achtergrondgeluiden hoorde ik dat ze in een schuilkelder zaten. Dan komt de oorlog wel heel dichtbij.”

AFGEWEZEN

Je plaat Montbray heb je tijdens de pandemie geschreven op de boerderij van je boezemvriend Tom Eerebout, beroepshalve de stylist van Lady Gaga, in het Normandische Montbray. In je flat heb je een schrijftafel met uitzicht op Gent. Inspireerde dat je al tot songs?

Kreusch: “Ik heb hier al toffe ideeën gekregen, maar ik heb afzondering nodig om een hele song te kunnen afwerken. Ik ben onlangs met mijn gitarist Jasper Segers naar Eygalières in Frankrijk getrokken, samen met nog enkele muzikanten en Justine (Bourgeus, aka Tsar B, red.). Iedereen hield zich er bezig met zijn eigen projecten. Ik heb er in vier dagen tijd vijf demo’s gemaakt met Jasper. Het deed me goed om weer in die flow te raken.”

Je vriend Flor Van Severen is acteur, net als zijn broer Boris. Laat je je ook inspireren door de theaterwereld?

Kreusch: “Absoluut. Ik heb het voorbije jaar meer theaterstukken dan optredens bijgewoond. Ik heb zelf theater gestudeerd en ik bewonder acteurs enorm. Alleen al die lappen tekst die ze uit het hoofd moeten leren! En Flor moet zich telkens laten keuren tijdens audities. Dat betekent ook: afgewezen worden. Dat lijkt me zo moeilijk. Ik kan mijn eigen platen en projecten in gang steken, een acteur moet wachten tot iemand anders iets in gang steekt.”

Ervaar je een verschil tussen de acteurswereld en de muzikantenwereld? Tom Vermeir, ooit muzikant bij A Brand, zei in Humo: ‘Het theater kan wat meer rock-’n-roll gebruiken, en de muziek wat meer theater.’

Kreusch: “Er is meer drama onder acteurs, hè (lacht). Dat cliché klopt wel. Na de voorstelling blijven acteurs ook terugkomen op het podium, muzikanten zwaaien gewoon het publiek uit: ciao! Maar het is waar dat er te weinig performance is in de muziek. Ik heb dat theatrale altijd in mij gehad. Mijn voorbeeld David Bowie was even hard bezig met zijn songs als met zijn performance. En Hope Sandoval van Mazzy Star staat in zichzelf gekeerd op het podium en gaat volledig in haar muziek op, dat vind ik keimooi. Het hoeft dus zeker niet groots te zijn: ik wil gewoon een karakter zien.”

Flors vader was de meubelontwerper Maarten Van Severen, zijn grootvader de kunstenaar Dan Van Severen. Hoe kunstzinnig is jouw familie?

Kreusch: “Ik ben totaal niet artistiek opgevoed. Het is zot hoe verschillend onze achtergrond is. We zijn nu op zoek naar een huis of appartement dat we samen kunnen kopen. Flors moeder is heel rock-’n-roll in haar beslissingen, zij zegt telkens meteen: ‘Komaan, doen! Op je gevoel afgaan!’ Mijn moeder is veel nuchterder en vraagt keer op keer: ‘Is dat wel een goeie investering?’ (lacht)”

NESTJE MET KINDJE

Vorige maand kwam Ha Ha Heartbreak uit, de nieuwe plaat van Warhaus, de band van je ex Maarten Devoldere. Je bent er, op enkele onherkenbare backings na, niet op te horen. Vorig jaar zei je nog: ‘Ik hoor gewoon dat de nieuwe nummers gebaat zouden zijn met mijn stem.’

Kreusch: “Het werd zo’n persoonlijke plaat, echt Maarten zijn verhaal: het voelde niet goed om daarop aanwezig te zijn. Warhaus bestond ook al vóór ik Maarten ontmoette. Veel mensen denken dat het ons gezamenlijke project was, maar van mij mag iedereen horen hoe goed die groep is zonder mij.”

Maarten heeft een huis gekocht en zit dagelijks op zijn yogamat. Jij bent gelukkig met je lief en je hond. Mag ik het opvallend vinden hoe snel de Vlaamse Jane Birkin en Serge Gainsbourg van een paar jaar geleden, die zwoeren bij seks, drugs, rock-’n-roll en hun open relatie, getemd zijn?

Kreusch: “Ik zal mijn hele leven zoekende blijven, zoals iedereen. Maar onze relatie was op veel vlakken behoorlijk toxisch. Ik kon die ook niet vergelijken met andere relaties. Ik was 22 of zo toen we begonnen, dan wil je ook van alles uitproberen. Ik heb nergens spijt van, maar het probleem met een open relatie is dat er altijd iemand meer gebruik van zal maken – misbruik eigenlijk. Ik zou het niet meer kunnen. Iedere relatie is anders, en ik heb een totaal andere relatie met Flor.

“Het is zo grappig: we gingen naar dezelfde plekken en hadden gemeenschappelijke vrienden, en toch kwamen we elkaar nooit tegen. Dankzij Tinder hebben we dat kunnen forceren (lacht). Intussen zijn we twee jaar samen.”

A propos: waar zit de échte liefde van je leven, je geadopteerde Roemeense hond Socrates, bijgenaamd Kratje?

Kreusch: “Bij mijn broer. Hij heeft de voorbije zomer veel op Kratje gelet. Mijn broer is boomchirurg. Gelukkig heeft hij vrij in het weekend en kon hij Kratje opvangen als ik moest optreden.”

‘Walk Walk’, dat op Montbray staat, is je eerste pophit en een ode aan Kratje. In de clip liet je tientallen asielhonden figureren, in een jaar waarin de asielen uitpuilden van de gedumpte coronahuisdieren. Was dat een statement?

Kreusch: “‘Walk Walk’ bevat veel verhalen. Het is een liefdesliedje, mijn eerste ongecompliceerd vrolijke song, geïnspireerd door een wandeling met mijn hond. Ik word kwaad als ik op elk terras hetzelfde trendy rashondje zie. Kratje heeft acht jaar in een asiel gezeten, ik was zijn laatste kans. Het is een megalieve hond, ik heb zoveel aan hem. Maar ik krijg minder complimenten op straat vergeleken met Flor en zijn dalmatiër. Het is toch fucked up dat het zelfs bij huisdieren om het uiterlijk draait?

“Ik vond de opnames van die clip zalig, maar ook heftig. Ik zat tussen honderd kakkende honden, en eentje heeft zelfs in mijn jurk gebeten. Door al dat geblaf moesten sommige crewleden af en toe op adem komen in de auto, of ze konden niet tegen de stank. Zelf ben ik een boerderijmens, ik gedij goed in de geur van mest (lacht).”

Is dat het plan voor 2023: een boerderij kopen?

Kreusch: “Nee, we blijven voorlopig in de stad (lacht). Maar ik wil nu wel mijn nestje bouwen. Ik heb altijd als een nomade geleefd en in de muziek geïnvesteerd, nu wil ik investeren in mijn leven. Ik heb chance gehad: ik heb het eerste coronajaar kunnen gebruiken om een plaat te schrijven. Dit jaar kon ik ermee optreden, en straks kan ik misschien een woning kopen, iets wat ik niet had durven dromen. Ik zie veel mensen van mijn leeftijd zonder spaargeld, terwijl ze zich kapotwerken. Ze worden bang: hoe ga ik ooit iets kunnen kopen? Tot twee jaar geleden had ik zelf aan het einde van de maand amper 20 euro op mijn rekening staan. Ik heb de afgelopen maanden ook veel geleend aan vrienden die krap bij kas zaten.

“Ikzelf ga niet meer op restaurant en bestel ook geen eten meer aan huis, maar ik moet in de supermarkt niet de goedkoopste producten kopen. Ik vind thuis koken en samen eten nu ook veel leuker dan op restaurant gaan. Voor mij is het ook de eerste keer dat ik met mijn lief samenwoon, hè.”

Nog voornemens voor 2023?

Kreusch: “Ik denk ook na over kinderen. Elke vrouw doet dat zodra ze 30 is geworden. Ik wil niet alleen leven voor de muziek, ik wil ook moeder zijn, hoe moeilijk die combinatie ook zou kunnen worden. Eefje de Visser is mijn voorbeeld, en ik zie bij haar hoe heftig het is: ze geeft borstvoeding, springt dan het podium op en hoopt dat haar borsten niet gaan lekken.

“Voorts wil ik mezelf blijven verbeteren als singer-songwriter, in een zo compleet en uitgebalanceerd mogelijk leven. De onrust die ik vroeger al dan niet bewust opzocht om te schrijven, wil ik echt niet meer.”

ANDERE WERELD

Volgens Bart De Wever bestaat het leven van mensen met het kunstenaarsstatuut uit ‘honderd dagen werken en de rest van het jaar werkloos zijn’. Volgens mij waren Montbray, de vele optredens en je MIA-nominatie er nooit gekomen zonder je kunstenaarsstatuut.

Kreusch: “Nee, natuurlijk niet. Net toen de lockdown begon, waren mijn paperassen in orde en ben ik als een razende beginnen te schrijven. In het begin moest ik mezelf verantwoorden om het statuut te kunnen behouden. Die dag moest ik in de studio zijn voor de opnames van mijn plaat, en de controleur merkte op: ‘Oei, dat ziet er niet zo goed uit, al die geschrapte optredens. Ja, het is een hobby die iedereen graag als job zou doen, hè.’ Ik antwoordde: ‘Maar ik moet vandaag op mijn werk zijn, in de studio.’ Schrijven, opnemen, repeteren: dat wordt niet als een job gezien.

“Mijn wereld is een wereld die iemand als Bart De Wever niet kent en ook niet wil leren kennen. Mijn stiefvader komt ook uit een andere wereld, maar hij staat wel open voor die van mij, en zijn ogen zijn opengegaan. Uitgerekend een politicus zou zich toch moeten informeren over hoe andere mensen leven en werken?”

Sylvie Kreusch staat op 30 maart in de AB in Brussel.

© Humo