Wij gingen een laatste keer winkelen in de Makro, met superkortingen: “Normaal kost dit 251 euro, nu is het 25 euro”

De Makro-kaart was jarenlang een statussymbool. Enkel zelfstandigen konden er één krijgen. Of verenigingen. Maar de kaart van het oudercomité of van de volleybalclub werd gretig rondgedeeld. En dus ging iedereen wel eens naar de gigantische winkels. In de Makro kocht je in het groot. Geen blik perziken, maar een karton blikken. Geen halve kilo kabeljauwfilet, maar in de diepvries een zak met 3 kilo, goed voor de rest van het jaar. Kinderen uit de jaren tachtig en negentig brachten dan iets anders mee: een trauma. Jonger dan twaalf mochten ze niet mee naar binnen en werden ze gedropt in de kinderopvang. Met speeltuin, gelukkig.

Het statussymbool mag vandaag in de vuilnisbak. De Makro-kaart mag weg. De megamarkt gaat dicht. Het faillissement wordt straks uitgesproken. In de winkels is de uitverkoop al enkele weken bezig. Donderdag was het echt van alles-moet-weg. -90 procent. Op àlles in de non-food. Logisch dat het druk was. De parking van de karretjes was om tien uur leeg. Ze stonden in de file aan de kassa 200 meter verder.

Een week geleden struikelde je nog over Intex-zwembaden, parasols en valse kerstbomen. Donderdag was de Makro in Eke een leeg magazijn. Je moest geluk hebben om nog iets te vinden wat je kon gebruiken. Peter Hillaert hád geluk. “Ik heb een mosselgroothandel”, zegt hij. “Wij leveren aan cateraars, bedrijfskeukens en scholen. Als ze voor bijvoorbeeld 200 man bestellen, dan geven wij samen met de mosselen 200 citroendoekjes mee.” Hillaert kocht in de Makro in Eke een kar vol van die doekjes. “5.000 zijn het er”, zegt hij fier. “Normaal zou me dat 251 euro hebben gekost, nu 25 euro. 226 euro in mijne zak. Dat is al eens de moeite om tot hier te rijden.”

(Lees verder onder de foto)

Kristof Van den Borre was donderdagmorgen om 7 uur al in de winkel. “Mijn oog viel meteen op enkele zelfbouw-tuinhuizen. Ik wist dat mijne kameraad er nodig had voor naast zijn zwembad.” Van den Borre belde hem en waakte tot het middaguur bij de tuinhuizen. “148 voor 2 tuinhuizen. En we hebben nog 24 blikjes Jupiler mee ook. Een een scheermesje van Gilette. ’t Is ne keer nodig.” Het eerste blikje ging meteen open op de parking. Schol op misschien wel de beste koop van de dag.

Het duo kruist op de parking Jean Brosse – de bakkebaarden verraden dat hij Elvis-imitator is. Hij kwam afscheid nemen met Linda. “We hebben niet veel mee. Twee kartons wijn, een pak water, een pakje boter, spaghettisaus en tagliatelle. En een stokbrood. Raar dat er hier nog gebakken werd vandaag.” Linda: “En onzen beste koop! Ne notenkraker voor volgende kerst!” Van 109 euro naar 10 euro. “Kerstmis 2023 is nu al geslaagd.” Kassaticket: 67 euro, voor alles. Jean moest trouwens nooit moeite doen om aan de Makro-kaart te geraken. “Ik werkte op het ministerie van Financiën. Daar werden ze vlotjes uitgedeeld. Ik kon er krijgen voor heeltegans de familie.”

(Lees verder onder de foto)

Naar de Makro gaan was altijd veel meer dan boodschappen doen. Je kon er jarenlang goedkoop tanken. En er was het restaurant. Jan Arleqeeuw (62) kwam al met zijn ouders in de beginjaren van Makro in Eke. “Ik was al 12, hé. Ik moest niet meer in de kinderopvang. Grote kinderen mochten mee in de winkel.” Het is een regel uit langvervlogen tijden. De afgelopen jaren mochten ook maxi-cosi’s de winkel binnen. “Elk bezoek werd afgesloten met een etentje in het self-servicerestaurant”,zegt Jan terwijl hij met Rita aanschuift. “Ik hoop dat er hertestoofpot is. In de winter eet ik dat altijd.” De man komt sinds zijn kinderjaren een keer of vier per jaar naar de Makro. “En elke keer eten we hier. De teller zal dus ongeveer op 200 staan.”

(Lees verder onder de foto)

Ook het restaurant was gisteren al leeg. En je moest rond de emmers laveren omdat het plafond hier en daar lekt. “Ze hebben precies geen wijn meer.” Maar Jan en Rita vonden toch nog een rekje met flesjes rosé. “De Irish Coffee gaan we deze keer moeten missen.” Het koppel kocht gisteren een paar kistjes wijn. Aan halve prijs. “Maar eigenlijk kwamen we gewoon uit nostalgie. Ik wilde het nog eens zien.” Jan sloeg vorige week al de slag van zijn leven. “Een elektrische grasmachine. 140 euro in plaats van 400 euro.” En erna ook een herstenstoofpotje.

Op de parking duwen drie jonge gasten hun kar naar de auto. Dertig bakken pils en veertig zakken chips. César is tuinaanlegger en is er met zijn collega’s Niels en Olivier. “Voor in onze hangar. Een pintje voor achter het werk. Een bak bier met leeggoed kost nu minder dan normaal een bak bier zonder leeggoed.” Dan mogen het al eens twee pintjes zijn na de job.