Het groen van halsbandparkieten is uniek in Vlaanderen. Maar dat is niet de reden waarom ik fan ben van deze ‘exoten’. Niet iedereen is blij met deze soort in onze natuur. Aan die mensen wil ik mij alvast verontschuldigen. Ik heb gewoon een zwak voor opportunisten. Daarom ben ik zot van halsbandparkieten.

We kunnen deze 'exoten' echter niets verwijten. Ze maken gewoon gebruik van de door ons aangeboden kansen. En dat doen ze op alle vlakken. Allereerst om in onze streken op te duiken. Wij brachten hen in kooitjes tot hier, om die vervolgens regelmatig vergeten dicht te doen (of met opzet open te zetten). Want vliegen van India naar hier op eigen kracht, lijkt mij voor deze parkieten een hopeloze missie.

Vervolgens bezorgen we deze vogels rijk gevulde tafels in onze tuinen. Sommige mensen voorzien deze groene rakkers zelfs in hun eigen leefgebied - het plaatselijke stadspark - van lekkere hapjes. Hun enige bedreiging waren de koude winterperiodes. Maar ook hier hebben wij ervoor gezorgd dat die stilaan verdwenen. Momenteel overleven ze vlotjes het jaareinde. De tijd dat ze met bevroren vleugels in de Brusselse parken uit de bomen vielen (verzinsel of waarheid?) ligt al lang achter ons.

Ik loop dan ook met een brede glimlach door het Speelhof in Sint-Truiden terwijl een krijsende groep halsbandparkieten een slaapplek zoekt in de schemering. Voor mij zijn ze meer dan welkom, deze beauty's. Hun tegenstanders zullen zonder twijfel boos op mij zijn. Een bedreiging voor 'onze' broedvogels beweert men. Ik ben geen wetenschapper, maar heel wat studies van slimme mensen bewijzen dat dit reuze meevalt. Wie zijn wij trouwens om een soort te beschuldigen dat ze schadelijk zijn voor de natuur? Het verhaal van de pot en de ketel in het kwadraat zou ik zeggen.

Foto's: Evelyne Ravert

https://limburgs-landschap.be/