Alleen koppigaards kunnen zo'n circulatieplan doorvoeren

Stijn De Groote is reporter voor "Het Journaal" en een inwoner van Gent.

“Schepen Watteeuw, da komt nie goe hé aan de Tolpuurt! Een drama!” Met Filip Watteeuw door Gent lopen doe je dezer dagen niet ongestoord. Gent is in bange afwachting van de impact van het nieuwe circulatieplan op het leven in de stad. En niet iedereen blijft daar even beleefd onder. “Ratteeuw” krijgt doodsbedreigingen en moest deze week naar de politie stappen.

Sas Van Rouveroij, Gents Open-VLD boegbeeld, zal een déjà-vu gehad hebben. Hij was 20 jaar geleden de architect van het vorige mobiliteitsplan dat een einde maakte aan auto’s op onder andere de Korenmarkt en de Gras- en Korenlei. Van Rouveroij droeg toen een paar weken een kogelvrij vest. Zo ver gingen de bedreigingen. Handelaars en ondernemers, Van Rouveroijs bloedeigen kiespubliek, waren in alle staten. “En vandaag zijn sommigen van hen mijn beste vrienden”, vertrouwde Van Rouveroij ons toe.

De waarde van de winkelpanden is intussen een veelvoud van 20 jaar geleden, de Gentse historische binnenstad is een shoppingparadijs geworden en op zaterdagen krijgt de Arteveldestad Brugse allures. Ook de toeristen hebben intussen massaal begrepen hoeveel moois er tussen Brussel en Brugge te vinden is.

Het toont aan dat er een perspectief van vele jaren nodig is om te begrijpen wat zo’n drastische mobiliteitswijziging kan betekenen. En hoe absurd het achteraf kan lijken dat het ooit anders is geweest. Klamp op een zonnige lentedag maar eens een student aan op de Graslei en probeer hem tussen zijn blikjes Cara-pils door maar diets te maken dat er vroeger auto’s reden waar de terrasjes nu staan.

Je hebt eigenzinnige koppigaards nodig om dit door te voeren. “Als ik met een hedendaagse foto van de Graslei zou kunnen terugkeren naar 20 jaar geleden, dan zou het niet zo moeilijk geweest zijn om de mensen te overtuigen”, zegt Van Rouveroij. Hij moest het met woorden doen en die waren lang niet bij iedereen voldoende. Maar hij zette door. In de gemeenteraadsverkiezingen van 2000, drie jaar na de invoering van zijn mobiliteitsplan, kostte het hem cruciale stemmen en greep hij naast de burgemeesterssjerp.

Watteeuw is uit hetzelfde hout gesneden als Van Rouveroij. Andere kleur, maar zelfde koppigheid. Even eigenzinnig. “Het is makkelijk om je tijd te vullen met het knippen van lintjes, maar ik ben in de politiek gegaan om iets te kunnen veranderen.” En electoraal heeft hij het een pak makkelijker dan zijn voorganger: hierop rekenden zijn stemmers. Groen kan in Gent de kern van zijn programma doorvoeren. Ook al staat de SP.A mee aan de wieg van dit plan, het ziet zijn kiezers groentjes lachend wegfietsen. En Matthias Declercq, de blauwe Gentse hoop, ziet dat het goed is.

Watteeuw beseft dat je nooit iedereen meekrijgt om dit soort omwentelingen door te voeren en hield de koers strak. Het verkeer moest en zou uit de stad geweerd worden. Op zijn kabinet gaan ze er prat op dat ze met 50 hectare het grootste voetgangersgebied van het land hebben en het doel heiligt min of meer de middelen. Of de nu al overvolle Gentse stadsring al dat extra verkeer zal kunnen slikken? Eigenlijk weet Watteeuw dat ook niet. Maar hij weet wel dat een lange file de ideale manier is om de Gentenaars en omwonenden op de fiets of het openbaar vervoer te jagen. En hij beseft ook dat een lentezonnetje daar beter bij helpt dan een druilerige herfstmaand.

De Gentenaars zullen het allemaal mogen evalueren. Niet vanaf maandag, want die invoering op 3 april is slim gekozen. Tijdens de paasvakantie is het verkeer gehalveerd en zo krijgt iedereen de tijd om zich wat aan te passen. De eerste echte test is op dinsdag 18 april, als de Gentse scholen opnieuw vollopen. Daarna volgt het examen, ergens in september, wanneer de Gentenaar zich mag uitspreken over het plan in een referendum. Maar het eindoordeel, dat is voor de volgende generatie, die zich binnen een paar decennia zelfs niet meer herinnert dat er ooit nog auto’s reden door het Patershol.