Wat een uniek seizoen schrijft Union toch weer. Groepswinnaar in de Europa League en dus in de achtste finales. Eerste achtervolger op leider Genk. En nu ook in de halve finales van de Croky Cup. De enige Belgische ploeg die nog op drie fronten actief is. En gezien hun vorm kanshebber om zijn derde beker uit de historie te pakken, de eerste sinds 1914 (!). Stel je voor. Afwachten wat de loting vrijdagmiddag geeft maar de komst van Antwerp zondag kan de finale avant la lettre zijn.

En AA Gent? Die moeten nu maar via de play-offs hopen op een Europees plekje, in de Conference League wederom, desnoods via die geweldige Europe play-offs. Maar vooral moet de bekerhouder zichzelf weer even her(uit)vinden. Tandenloos in duels, slordig aan de bal, klungelend voorin: Union moest nooit vrezen. Zelfs zonder een licht geblesseerde Vanzeir, die zondag wel weer fit moet zijn.

USG deed het zoals Antwerp een dag eerder: meteen scoren en de tegenstander met de rug tegen de muur plakken. Het duurde nog geen drie minuten of Nilsson had een corner tegen de netten gekopt: 1-0. Okumu liet zich weer eens te makkelijk in de luren leggen.

AA Gent trad met vijf andere namen aan in vergelijking met de nederlaag op Antwerp. Torunarigha was vooraf geblesseerd verklaard, werd vervolgens toch in de basis aangekondigd maar moest finaal na de opwarming toch afhaken. Verrassender was de keuze voor het spitsenduo Depoitre-Fofana. Veel beterschap brachten die wissels niet. Pas na een dik kwartier, toen Union druk van de ketel hield, kwam Gent tot een kans. De voorzet van Samoise was misschien net niet hard genoeg voor Depoitre. Union-doelman Moris had alleszins geen moeite met zijn kopbal. Gent kwam heel even in de wedstrijd, maar de ergernis over de diepste spits groeide aan de zijlijn. Omdat Depoitre te vaak vocht met de bal. Vanhaezebrouck zwaaide, Vanhaezebrouck blies. Al helemaal toen zijn spits op een uitstekende omschakeling via Fofana en Nurio los naast de bal trapte.

En dan werd de Gentse defensie weer eens in zijn hemd gezet door Union dat vanaf de zijlijn sterker doordrukte. Boniface legde opzij, waar Lazare door Hong alleen gelaten was: 2-0, simpel. Toen Kums voor rust de bal verloor en Ngadeu zijn tackle mocht uitblinker Boniface alleen op Nardi af: 3-0. Lazare scoorde in het ultieme slot zelfs nog de 4-0. Vanhaezebrouck was toen al een tijdje gaan zitten, in het machteloze besef dat dit Union alles heeft waar hij van droomt. Power, atletisch vermogen, loopbereidheid, maar ook voetbalvernuft en efficiëntie. Adingra die er geblesseerd af moest, tastend naar de heup? Geen probleem, Lapoussin valt in en loopt ook te dollen op de linkerkant. En Gent, dat zit met vijf dertigers in de basis, waarvan er vier einde contract zijn. Depoitre, die vorig seizoen twee jaar mocht bijtekenen, maakte geen reclame als het bestuur straks moet nadenken over de toekomst van Odjidja, Ngadeu, Godeau en Kums.

Niet dat Vanhaezebrouck het helemaal opgaf. Odjidja, Fofana en Depoitre bleven in de kleedkamer, De Sart, Salah en Cuypers moesten voor een mirakel proberen zorgen. Maar hun balans tegen Gent kon de Brusselaars geruststellen. In drie duels sinds de terugkeer naar eerste klasse wonnen ze twee keer, speelden ze eenmaal 0-0. In drie duels Gent nog geen enkele keer gescoord. Nurio kwam er kort na de rust wel bij, maar Moris redde. De tweede helft bleek een maat voor niets, helemaal toen Ngadeu – net als in de competitiewedstrijd – werd uitgesloten met een tweede geel. Ach, de competitiestand liegt niet: beide ploegen staan op hun plaats. Dachten de Buffalo’s iets anders, dan zette Union hen op hun plaats. Gent verweesd, Union viert feest.