COLUMN. Journalist Jeroen krijgt een liefdesbrief in de bus. “Ik kan alleen voor mij uitstaren”
Columnist en journalist Jeroen Vermeiren weet als geen ander hoe hij moet spelen met de kracht van woorden, maar wanneer hij een liefdesbrief krijgt van de zogenaamde ‘K.’ staat hij perplex. “Het was alsof ik in een ander universum was beland. Of in een tijdsvacuüm. Alles stond stil. Alles, behalve mijn hart.”
Op 19 december, de maandag voor kerst, kreeg ik een ouderwetse brief. Hij zat wel in een nieuw kleedje – een virtueel – maar het was onmiskenbaar exact dat: een ouderwetse brief. Een bellettrie. De term is een samentrekking van het Franse ‘belles-lettres’ en een verzamelnaam voor alles wat met woordkunst te maken heeft. Met schone letteren dus.
Ik ben ongelovig, maar mijn God, wat wáren ze schoon, de woorden die mij werden toegeworpen als waren het bloesems in een lentebries. Toen ik klaar was met lezen, heb ik een hele tijd voor mij uit zitten staren. Het was alsof ik in een ander universum was beland. Of in een tijdsvacuüm. Alles stond stil. Alles, behalve mijn hart.
Jij, lezer, wil vast weten hoe dit verhaal verdergaat. Wie zal zeggen hoe? Ik voorlopig niet. Omdat de beste verhalen, net zoals ouderwetse brieven, de tijd verdienen om geschreven te worden. Ik slijp mijn vulpennen en verzamel inkt. De rest is koffiedik kijken. Maar dat ik op de fijnste Peruaanse bonensoort ben gestoten, dat staat buiten alle kijf.
Onderschat nooit de kracht van taal, van weldadige woorden die je tot zinnenprikkelende zinnen rijgt.
Jeroen Vermeiren
Je weet het of je weet het niet, maar die zijn heerlijk zacht van smaak. Met toch dat beetje tegendraadse pittigheid. Kijk, plots spreek ik ‘barista-iaans’. Het kan verkeren.
Het punt dat ik wil maken, is dit: onderschat nooit de kracht van taal, van weldadige woorden die je tot zinnenprikkelende zinnen rijgt. Om ze vervolgens virtueel of op papier te serveren aan wie ze verdient. Dat kan de liefde van je leven zijn, of je stiekeme crush die je eindelijk met zijn of haar neus op de liefdevolle feiten drukt. Je minnaar of minnares, wie weet. De statistieken bewijzen dat heel wat mensen er zo’n extra geliefde op na houden, en dat zal onder de lezers van NINA niet anders zijn. Toch?
Ik ben K. – want met die letter begint de naam van de literair onderlegde briefschrijfster, de k van krachtig – onnoemelijk dankbaar.
Jeroen Vermeiren
Hoe dan ook, in tijden van Facebook, Instagram, WhatsApp en andere sociale vluchtigheid zijn we te veel in korte taalsplinters gaan communiceren. Emoticons zijn koning. Ook ikzelf pleit schuldig op dat vlak. Ik gebruik ze te pas en te onpas, terwijl ik ze eigenlijk heel onnozel vind en erger nog: doorgaans over genoeg woordenschat beschik om ze ver weg uit mijn schriftelijke conversaties te houden. Ook deze bijna-vijftiger is dus een kind van deze tijd.
Terug naar het begin. Ik ben K. – want met die letter begint de naam van de literair onderlegde briefschrijfster, de k van krachtig – onnoemelijk dankbaar dat ze van mij weer een kind van mijn éigen tijd heeft gemaakt. Die van de brieven: lange, weldoordachte, uitgebalanceerde oefeningen in het onzegbare minder onzegbaar maken. Minder, omdat er nu eenmaal dingen overblijven die je alleen met lichaamstaal krijgt uitgelegd. Met lippen en blikken. Met of zonder blozen. Maar altijd als rozen zonder de stekels. Waarna je nooit meer helemaal dezelfde bent. Zoals ik nu.
