Flashback naar januari 2021. Novak Djokovic – notoir antivaxer – belandt na zijn aankomst op Australische bodem in een juridische en politieke mallemolen. Op de luchthaven van Tullamarine stelt de grenspolitie vast dat het inreisvisum van de Serviër niet conform de covid-bepalingen is, het begin van een lijdensweg die elf dagen later zou eindigen met een deportatie richting Belgrado. “Ik zal nooit vergeten wat er toen gebeurd is en hoop dat ik nooit meer zoiets moet meemaken, maar nu wil ik alleen maar vooruit”, verklaarde hij vorig weekend.

Dat hij bij zijn hernieuwde kennismaking met de Australian Open enkeldiep in de volksgunst zou baden, was geen complete verrassing. Zowel in het oefentoernooi van Adelaide begin januari als vrijdagavond tijdens het exhibitiedrafje tegen Nick Kyrgios in de Rod Laver Arena had hij al de warmte van de toeschouwers ondervonden.

Ook dinsdag bij zijn intrede in het stadion kreeg hij gul applaus. De Servische kolonie liet de vlaggen wapperen. Neutrale toeschouwers scandeerden: “Nole, Nole, Nole.” En het T-shirt van een fan blokletterde: “Jordan. Messi. Djokovic.” Impliciete suggestie: hun held hoort bij de grootste aller tijden.

Knuffel

Op geen enkel moment viel tijdens het Servisch-Spaanse duel tegen Roberto Carballes Baena een wanklank te horen. Een jaar geleden had Djokovic Australië verdeeld, nu wordt hij collectief geknuffeld. De Australian Open was sowieso de enige grand slam waarin hij qua populariteit kon wedijveren met Rafael Nadal en Roger Federer, de Twin Towers van het tennis die zich al in de volksgunst hadden genesteld vooraleer de Servische nieuwkomer zijn opwachting maakte. Melbourne bezit een stevige kolonie van Servische immigranten, die zich altijd achter hem hadden geschaard.

Dat Djokovic in het weekend een geplande trainingssessie moest schrappen, had de geruchten over een haperende hamstring aangewakkerd. Maandag oefende hij met behulp van een forse tape. “Ik worstel al een week met die blessure en kan niet voluit gaan op training. Hopelijk wordt het geen issue.” Ook tijdens zijn eerste ronde tegen Carballes Baena was Djokovic’ linkerbeen nog steeds omzwachteld, maar aan zijn dominantie schaadde het amper.

Vooral in de derde set, waarin hij amper vier puntjes liet aan zijn tegenstander, toonde Djokovic waarom hij op zijn best nog niemand in zijn buurt moet dulden. Nu al weerklonk de vraag: wie kan deze man stoppen? Met zijn niveau steeg ook de sfeer in de Rod Laver Arena, die bij momenten bruiste als een voetbalderby in Belgrado. Zelf begroette hij de triomf met zijn hand op het hart, het hoofd gebogen en het racket hemelwaarts, aangevuld met kushandjes. “Als ik zelf zou mogen kiezen waar en wanneer ik mag spelen, dan opteer ik voor de Rod Laver Arena tijdens een avondsessie. De sfeer was ongelofelijk. Hiervan kan ik alleen maar dromen. En het was geweldig dat mijn ouders voor de eerste keer in 15 jaar hier waren. Ze zagen me winnen in 2008, mijn eerste zege. Hopelijk brengen ze me geluk.”

Op recordjacht

Wat Parijs is voor Nadal en Wimbledon voor Federer, is Melbourne voor Djokovic. Zijn laatste nederlaag op Australische grond dateert al van 23 januari 2018 – 1820 dagen en 34 wedstrijden geleden – toen de Koreaan Chung Heyon voor sensatie zorgde. Deze Australian Open, een evenement dat hij al negen keer won, moet een volgende etappe worden in Djokovic’ race naar het meeste grand slams. Alleen Nadal staat met zijn 22 exemplaren nog een trede hoger.

Om die ambitie waar te maken, heeft hij zijn fysieke omkadering versterkt met twee nieuwe mensen. Volgens Mats Wilander, zevenvoudig grandslamlaureaat en analist bij Eurosport, is Djokovic op conditioneel vlak nog sterker dan voorheen. “Hij heeft niet de fysiek van een 35-jarige, maar van een 25-jarige. Novak heeft zelfs nog meer kracht in zijn benen. En wat hem hier vorig jaar overkomen is, zal hem nog meer motiveren.” De rest van het veld is gewaarschuwd – deze weken in Australië, straks in de rest van de wereld.