Wie is Robert Beijer? En kan zijn terugkeer naar België een doorbraak betekenen in het dossier van de Bende van Nijvel?

"De waarheid is nooit iets anders dan de laatste leugen die nog niet werd ontmaskerd." Met die woorden begint Robert Beijer zijn memoires die hij in 2010 publiceert. Het moet getuigen van zelfinzicht als je als auteur zo je eigen verhaal start.

Robert (Nicolas) Beijer wordt op 19 mei 1952 geboren in Schaarbeek. Hij wordt niet erkend door zijn biologische vader en draagt de familienaam van Charles Beijer, de man die met zijn moeder huwt één jaar na zijn geboorte. 

Robert start na zijn middelbare school studies aan het Solvay Instituut, maar slaagt niet in zijn eerste kandidatuur. Hij solliciteert tevergeefs bij de Veiligheid van de Staat en start eind 1973 aan de School voor Onderofficieren van de Rijkswacht. Een van zijn medestudenten is Madani Bouhouche.

Vier jaar later, in 1977, treedt Beijer toe tot de drugssectie van de BOB (Bewakings- en Opsporingsbrigade) van Brussel. De man specialiseert zich in het “Chinese milieu”. En, niet onbelangrijk, hij werkt er samen met Bouhouche.

Vijf jaar later, op 1 juni 1981, worden Beijer en Bouhouche aan de deur gezet van de drugssectie. Beide hadden een paar maanden eerder een gesprek afgeluisterd tussen een rijkswacht-adjudant en zijn informant, de Franse drugshandelaar Gérald Lafaurie. 

Het was Robert Beijer die de microfoon verstopte in het kantoor van zijn collega. De zaak wordt ontdekt. Zelf spreken Beijer en Bouhouche hierover in termen van "een uit de hand gelopen grapje". De Generale Staf van de Rijkswacht kan er niet mee lachen en straft beide heren disciplinair. 

Het moment van de feiten is erg belangrijk. In die periode loopt er ook een onderzoek naar het Nationaal Bureau voor Drugs (NBD). Het NBD werd in de jaren 70 opgericht door commandant Léon François. In de praktijk was het eigenlijk het antwoord van de Rijkswacht op een vergelijkbaar initiatief van de toenmalige socialistische minister van Justitie Alfons Vranckx, het Bureau d’Information Criminelle. 

We zitten dus volop in een politie-oorlog. Maar belangrijker nog is dat zowel het BIC als het NBD werkt op een omstreden manier. Zij werken met technieken als provocatie op een moment dat dat helemaal nog niet wettelijk geregeld is in België. In de praktijk waren ze eigenlijk op een bepaald moment zelf drugs aan het verhandelen. Ook de hiërarchie van de Rijkswacht laat dit oogluikend toe. Het zou leiden tot een van de grootste naoorlogse politieschandalen.

De disciplinaire straf van Beijer wordt later aangevuld met zes dagen arrest. Bovendien zal hij overgeplaatst worden naar de lokale afdeling in Oudergem, Bouhouche naar die van Ukkel. Twee gerenommeerde flikken worden twee simpele straatgendarmes. Het laat zich raden hoe ze zich daarbij voelen…

Kort na deze disciplinaire maatregel wordt een Ford Taunus gestolen op de parking van de luchthaven in Zaventem. Deze wagen zal gebruikt worden bij een grote goudroof (met een vermoedelijke buit van 1 à 2 miljoen euro) waarbij bewaker Francis Zwarts omkomt. 

Veel later zal Bouhouche veroordeeld worden voor zijn aandeel in de roofmoord. Beijer wordt veroordeeld voor de heling van een aantal dure horloges die buitgemaakt werden bij deze roof.

Op 1 april 1983 stappen beiden op bij de Rijkswacht. Ze stichten een privé-detectivebureau ARI (Agence de Recherches et d’Informations). In hun databank zitten meer dan 825 bestanden en duizenden namen van opdrachtgevers en andere relaties van hen. Bouhouche en Beijer werken in de rand (en soms erover) van de illegaliteit en maakten gretig gebruik van het netwerk aan contacten bij politiediensten en in de onderwereld die ze opbouwden in hun vorig professioneel leven.

Ze bedienden zich ook van politieke en criminele informatie die ze stalen toen ze nog bij de Rijkswacht werkten. Ze stappen daarmee o.a. naar Paul Vanden Boeynants. Deze in opspraak gekomen ex-premier beweert van hen het aanbod te hebben gekregen zijn fiscaal dossier op het Brussels justitiepaleis te doen verdwijnen.  

Een jaar eerder, in 1982, was er een belangrijke wapendiefstal bij het Speciaal Interventie Eskadron (SIE). Van in het begin was duidelijk dat deze diefstal haast niet anders kon dan gepleegd zijn met medeplichtigheid van rijkswachters. De namen van zowel Bouhouche als Beijer worden expliciet genoemd in een brief van de commandant van de rijkswacht aan de procureur-generaal van Brussel.

Inmiddels is ook duidelijk dat er binnen het korps een zogenaamde Groep G actief is. Deze Groep G bestaat uit enkele extreem rechtse rijkswachters. Opnieuw vallen de namen van zowel Beijer als Bouhouche.

Hoewel hij de Rijkswacht moest verlaten blijft Robert Beijer wel voor hen werken als informant in de affaire-Mendez. Juan Mendez was een belangrijk wapenhandelaar (die werkte voor FN Herstal). De man werd begin 1986 vermoord. 

Een van de eerste verdachten was de kompaan van Beijer, Madani Bouhouche. Merkwaardig is wel dat Beijer in deze zaak later zelf ook verdacht werd, maar tegelijk fungeerde als informant. Een informant die tegelijk verdacht is in eenzelfde moorddossier, het kon blijkbaar allemaal in de jaren 80.

Mendez werd niet alleen vermoord. Er werden ook aanzienlijke hoeveelheden wapens gestolen bij hem. Verschillende van deze wapens werden later samen met wapens van het Speciaal Interventie Eskadron teruggevonden in geheime garageboxen van Bouhouche en Beijer. 

Op 2 september 1989 komt de Antwerps-Libanese ivoor- en diamanthandelaar Ali Suleïman Ahmad om het leven bij een uit de hand gelopen overval in zijn appartement op de Antwerpse Van Eycklei. Ook Ali Saïd Ahmad, diamantair, raakt daarbij zwaargewond. De overval wordt uitgevoerd door Robert Beijer en Madani Bouhouche.

Robert Beijer vlucht naar het buitenland. In eerste instantie is dat Paraguay. Hij zal beweren dat Jean Bultot, een in opspraak gekomen gevangenisdirecteur, hem daar introduceerde.  

Op 18 januari 1991 wordt Robert Beijer aangehouden in Pattaya (Thailand). Hij is in het bezit van valse identiteitsdocumenten. Op 30 augustus 1991 wordt hij uitgeleverd aan België. Hij wordt verdacht van roofmoord op Ali Suleïman Ahmad. Uit het ballistisch onderzoek blijkt dat het wapen dat gebruikt werd tijdens de overval, afkomstig is van de Rijkswacht.

Op 24 mei 1994 start in Antwerpen het assisenproces waar Bouhouche en Beijer terechtstaan voor een reeks van zware misdaden. Op het proces komen nog tal van andere ernstige feiten ter sprake: onder meer een bomaanslag tegen rijkswachtvoertuigen en de aanslag op Herman Vernaillen, een rijkswachtcommandant (die onderzoek deed in de zaak-François), en de diefstal van speciale wapenuitrusting bij de speciale anti-terreureenheid van de rijkswacht (SIE).

Op 13 februari 1995 wordt Madani Bouhouche veroordeeld tot twintig jaar voor de moord op Ali Suleïman Ahmad, voor de roofmoord op veiligheidsagent Francis Zwarts en heling van wapens, ondermeer deze afkomstig uit de diefstallen bij het SIE en bij Mendez. Robert Beijer wordt veroordeeld tot 14 jaar cel.

De namen van zowel Beijer als Bouhouche worden door velen genoemd in het dossier van de Bende van Nijvel. Anderzijds is er hiervoor nooit een formeel bewijs gevonden. Wel is het zo dat Robert Beijer in de periode van de aanslag op het warenhuis in Aalst een fotoreportage maakte in de stad en de Delhaize daar fotografeerde. Beijer bevestigde dat ook, maar zei dat dat gebeurde in een banale zaak van overspel en bovendien ook na de aanslagen. Uit onderzoek zal blijken dat de datum op de foto handmatig was veranderd.

Robert Beijer heeft diverse keren voorgesteld om in ruil voor strafvermindering informatie te geven over de zware misdaden van de Bende van Nijvel. Maar het gerecht is daar nooit op ingegaan. Wellicht speelt de dubieuze reputatie van Beijer daarbij een rol. De man is meesterlijk in het uitzetten van dwaalsporen en manipuleren van informatie. 

Vorig maand heeft het gerecht zelf het initiatief genomen om de man opnieuw te arresteren in Thailand. Vandaag is hij terug naar België overgebracht.

Duidelijk is wel dat Rober Beijer met de (inmiddels overleden) Madani Bouhouche in de jaren 80 bezig was met het uitbouwen van een criminele organisatie. Ze stalen wapens en wagens, huurden garageboxen, postbussen en appartementen onder valse namen, hadden contacten in de onderwereld…

“Eigenlijk is nooit helemaal duidelijk geworden waartoe een dergelijk uitgebreid, duur en risicovol netwerk wel moest dienen. Het moet zijn dat de bende een plan had, maar wat de contouren van dat plan precies waren zal steeds wazig blijven,” zo schrijft criminoloog Paul Ponsaers in zijn boek "De loden jaren". Misschien wordt met de arrestatie van Beijer het plan nu toch wel iets duidelijker.