Een filmfragment van 30 seconden werd woensdag op Twitter al 11.000 keer bekeken. Er is in te zien hoe Jean-Jacques De Gucht plots stopt met praten en zijn gezicht samentrekt als reactie op een krijsend kind op de achtergrond.

“Jean-Jacques, allez”, zegt parlementsvoorzitter Liesbeth Homans (N-VA) vermanend, waarna hij het uitlegt. “Het doet mij altijd iets, ik heb dat vroeger ook gehad in mijn huiskamer of slaapkamer. Ik vind het alleen bijzonder raar dat je je kinderen meebrengt naar het parlement, maar het zal aan mij liggen.” Waarna applaus volgt van de meerderheidspartijen.

Er komen al acht weken lang op woensdag ouders met jonge kinderen naar de tribunes van het Vlaams parlement. Daarmee willen ze aandacht vragen voor de tekorten in de kinderopvang. De actie wordt georganiseerd door ‘Kind en Gezien’, niet te verwarren met Kind en Gezin - de vroegere naam van het Agentschap Opgroeien. De organisatie noemt het “typisch” dat ouders “verwijten naar hun hoofd” krijgen in plaats van “oplossingen voor de crisis in de kinderopvang”, parlementslid Lise Vandecasteele (PVDA) vindt de reactie van De Gucht getuigen van “dedain”.

“Ik vind ook dat er genoeg kinderopvang moet zijn”, zegt De Gucht ’s avonds aan de telefoon. “Maar daar gaat de discussie niet over. Die kindjes hebben er echt niks aan dat ze gebruikt worden om actie te voeren. Je kan ze laten knutselen, lezen, hun dutje laten doen of naar het park gaan. Er zijn andere manieren om iets aan te kaarten dan door je kinderen mee te sleuren naar het parlement.”

Het kindje dat krijste was het dochtertje van actievoerder Peter Paul Vossepoel. “Onze crèche was op woensdag gesloten, net door de personeelstekorten”, zegt hij. “Uiteraard kunnen we ook naar de dierentuin, maar we zitten daar omdat we een permanente oplossing willen. We zien op dit moment dat de crisis nog niet voldoende wordt erkend en die reactie van hem bevestigde dat totaal. Ik ben nog in de geprivilegieerde positie dat ik mijn stem kan verheffen en kan komen actievoeren, maar er zijn heel veel ouders in onze situatie die thuis een oplossing moeten zoeken.”

(lees verder onder de foto)

“Het is niet de eerste keer dat ik ging, mijn dochtertje is het intussen al een beetje gewend. (lacht) Ze vindt het wel leuk, die hele uitstap met papa op de trein. We zijn uiteindelijk maar 20 minuten in het parlement geweest, tot ze een keer uithaalde en daar die reactie op kwam. We worden wel vaker uitgekafferd door parlementsleden, maar een incident als vandaag motiveert ergens ook wel. De verontwaardiging en de boosheid dat we nog onvoldoende de urgentie bespeuren, groeit alleen maar. Of ik er volgende week weer zit? Dan zijn er al andere ouders ingeschakeld, wij hebben wel opvang volgende week. Maar je weet nooit natuurlijk.”

“Ik heb zelf kinderen en ik weet dat het soms bijzonder moeilijk is om goede opvang te vinden”, zegt Jean-Jacques De Gucht nog. “Maar dat debat wil ik niet voeren. Ik wilde er zelf geen politiek statement van willen maken, maar men heeft het nu aangegrepen om het als politiek punt te gebruiken en te zeggen dat wij wereldvreemd zijn. Maar het ging er gewoon mij om dat er een kindje aan het wenen was en dat de ouders dat hadden meegenomen naar het parlement. Ik heb daar gewoon medelijden mee.”