PORTRET. De man van de vele tegenslagen: Peter Verbeke groeide uit tot Anderlecht-messias, maar krijgt nu een geruisloze exit

Midden oktober 2022 begonnen de gezondheidsproblemen voor Verbeke. Verbeke, toen nog CEO van paars-wit, moest verplichte rust nemen als gevolg van een zware virale infectie. Een infectie die langer bleef naslepen dan gedacht. Verbeke bleef lange tijd buiten strijd. In die mate zelfs dat op 1 januari de 41-jarige Deen Jesper Fredberg de taken van de CEO overnam. Toen was het nog de vraag of en in welke functie Verbeke zou terugkeren. Het antwoord daarop is gekend: niet. Verbeke moet afscheid nemen van Anderlecht.

Snelle whatsapper

Wie Peter Verbeke whatsappt, kreeg meestal binnen de 30 seconden een antwoord. Een off-knop heeft hij niet. Bij Anderlecht was er altijd wel een contract dat moet verlengd worden, een nieuwe speler die aan de club werd gelinkt of een vervelende journalist die iets wou checken. “Ik werk de hele dag”, zei hij daarover in februari 2022 in het programma De Kantine. “Vroeger probeerde ik het wel eens uit te schakelen voor mijn gezin, maar mijn telefoon rinkelt continu en mijn hoofd staat nooit stil. Het klinkt heel fout, maar nu zoek ik een symbiose tussen mijn vrouw en kinderen en mijn werk. Heel vaak denk ik echt: Wat ben ik aan het doen? Dat is de moeilijkste vraag in mijn leven.”

Zoontje met een ongeneselijke aandoening

De vraag was logisch. Verbeke en zijn vrouw Birgit hebben een dochter van 10 en werden zeven jaar geleden ook ouders van een zoontje. Hun kindje werd geboren met een zeldzame genetische afwijking en is mentaal gehandicapt. Normaal houdt Verbeke elk interview zakelijk. Steevast gaat het over scouting, kapitaalverhogingen en titels pakken, maar in De Kantine praatte hij toch als liefhebbende papa. “Wij proberen positief van dag tot dag te leven met ons zoontje. In de vakliteratuur staan maar 10 kinderen beschreven met dezelfde aandoening en die zijn allemaal gestorven voor hun 1ste levensjaar. Onze zoon is er nu 6. Ja, hij gaat achteruit. Een puzzel leggen lukt niet meer en ooit zullen we afscheid moeten nemen, maar nu is elke dag een geschenk. Dikwijls denk ik dan – ook over mijn dochter – ik mis te veel, maar mijn vrouw Birgit zegt dan dat dat niet waar is. Een topvrouw.”

Naast zijn gezin bood het voetbal Verbeke ook een houvast. Hij kan erin opgaan en is altijd een man van projecten geweest. Als rechtenstudent trok hij al naar Londen om er te studeren, maar ook om de Premier League te leren kennen én omdat hij verzot was op Britse muziek. Hij heeft een periode gehad met wilder haar en wijdere broeken. Verbeke was gek van The Beatles, maar ook van Oasis, Arctic Monkeys, The Stone Roses. In Engeland botste hij op Paul Gallagher, broer van Liam en Noel, maar dat ontdekte hij niet meteen. De Belgische student zag vooral dat Engelse tieners een hele nacht konden dansen op Britpop, terwijl er in België alleen werd uitgegaan op dance-muziek. Eens terug in Gent begon Verbeke samen met zijn jeugdvriend Pieter Schaut feesten te organiseren in de Make Up-club. Tijdens Hindu Nights konden jongeren uit de bol gaan op rockmuziek van The Kooks, maar ook van Klaxons. Paul Gallagher kwam soms draaien en af en toe stonden Verbeke en zijn maat zelf achter de draaitafels onder de DJ-naam Shine a Light. “Ach, wij stelden gewoon een playlist samen waarvan we dachten: hier zullen de vrouwen op dansen. Dat was het belangrijkste en dat werkte wel. Hindu Nights bestaat nog steeds.”

Even terzijde. Als de Club Brugge-fans na een match getrakteerd worden op Wonderwall van Oasis danken ze dat aan perschef Kirsten Willem. Verbeke vindt dat allesbehalve het beste nummer van de band, maar steunde die songkeuze in Jan Breydel wel toen hij voor Club werkte. Daarover straks meer.

Beste vriend verloren

De harde realiteit sloeg hem ook als jonge kerel vlak in het gezicht. In 2009 kwam zijn beste vriend en medeorganisator Pieter Schaut om het leven bij een motorongeluk. Een mokerslag. Met Pieter deelde Verbeke niet alleen de liefde voor muziek, maar ook voor Anderlecht. Verbeke zegt dan wel dat hij “een Gentenaar” is, maar komt eigenlijk uit Merkem in de Westhoek. Toch was hij van jongs af fan van paars-wit. “Ik ben in Gent geboren, maar mijn ouders waren West-Vlamingen en zijn jong gescheiden. Zij keerden daarna terug naar hun roots. In Merkem werkte de vader van mijn beste vriend Pieter voor Generale Bank. Daardoor ging ik als 8-jarige al mee naar Anderlecht. Ik was grote fan van Stoica, Baseggio, Zetterberg...”

Uiteindelijk is hij op zijn 37ste bij de juiste club beland, maar daar waren veel omwegen voor nodig. Zelf speelde Verbeke nooit op profniveau. Hij voetbalde als rechtsbuiten voor de jeugd van Cercle, maar ging zich al vroeg met opleiding bezighouden. Zo ontdekte Club Brugge hem om er recruitment manager te worden. Bij zijn aanwerving vroeg Vincent Mannaert wel of hij Club-supporter was. “Ik gaf toen toe dat ik sympathie had voor Anderlecht”, klinkt het. “Maar als Club je de job van je leven aanbiedt, zeg je geen neen. Toen ik later de A-kern mocht mee samenstellen en we twee titels pakten, vereenzelvigde ik me wel met Brugge.”

Daarna plukte AA Gent hem weg en finaal kwam Anderlecht. “Wouter Vandenhaute zat opeens in mijn keuken om zijn grote plannen te onthullen. Hij zei wel vijf keer: we gaan ons zo amuseren bij Anderlecht. Ik dacht: Amuseren? In het voetbal is het nooit goed genoeg. Tot mijn vrouw thuiskwam en zei: Jij moet dit doen. Zonder Birgit was ik nooit gesprongen..”

Vader verloren aan alcoholverslaving

Hoe moeilijk de omstandigheden soms zijn, gesteund door zijn gezin laat Peter Verbeke zich niet afremmen. Altijd positief blijven is de boodschap, want dat kon zijn papa helaas niet. Verbekes vader was een licentiaat wiskunde, maar vond zijn weg niet in het leven. Hij leerde Peter wel The Beatles kennen en bracht hem op zaterdag ook naar het voetbal, maar ’s avonds begon hij te drinken. “Hij was een lieve vader, maar kon de druk van het leven niet aan”, besloot Verbeke. “Ik zag wat alcohol aanrichtte en ben altijd voorbereid geweest op zijn dood. Op zijn 58ste vond ik hem in de zetel: overleden. Toch ben nooit kwaad geweest op mijn pa. Het was eerder medelijden.”

Medelijden, dat is iets wat Peter Verbeke niet wil. Hij bleef op persoonlijk vlak niet gespaard, maar put uit alles kracht om door te gaan. Gedreven door het leven. Dat zal hij ook nu nodig hebben in zijn zoektocht naar een nieuw professioneel leven.