Vader Luc en dochter Aurelie Zeebroek: ‘Hadden we er het verstand voor, dan zouden we nu twee topdokters zijn’

Luc

“De typetjes die Aurelie op Instagram speelt, staan vrij dicht bij wat ik vroeger deed met Herr Seele. Dat verbaasde me, want ik heb haar nooit aangespoord om in mijn voetsporen te treden. Ik wist wel al langer dat ze creatief was. Als we vroeger samen naar de kinderboerderij gingen, kwam ze soms naast me op een bankje zitten om iets in mijn schetsboek te tekenen. Die eerste figuurtjes hadden al iets speels, en speelsheid is wat iemand creatief maakt. Volwassenen hebben van alles geleerd, maar creativiteit betekent juist dat je alles afleert. Niet voor niks ging de Cobra-beweging terug naar het kind.

“Toen ze klein was, heeft Aurelie veel gereisd. Haar moeder nam haar vaak wekenlang mee naar India. Ik vond dat wel riskant, zeker als ik hoorde dat ze was gaan paardrijden door de jungle, zonder zadel. Maar achteraf was ik vooral blij dat ze het goed stelde. Ik werkte ook zo veel dat ik niet altijd tijd had om na te denken over waar ze op dat moment zou zijn.

“Uiteindelijk denk ik dat je een kind niet kunt opvoeden. Het kijkt naar zijn ouders en trekt dan zijn eigen conclusies. Mocht ik een leven hebben geleid tegen mijn natuur in, dan zou Aurelie wel hebben gezien dat ik niet gelukkig was en dus geen goed voorbeeld was. Ik dwing haar tot niks, dat heb ik bij Boris en Sarah (muzikant en tekenaar, Lucs kinderen uit een vorige relatie, red.) ook niet gedaan. Maar als ze iets doen, moeten ze het goed doen. Ook al is het een bankoverval. (lacht)

“Ik wou dat ze langer gestudeerd had, maar ze vindt het schoolsysteem achterhaald. Haar mama vond het evenmin belangrijk en legde haar geen enkele druk op om een diploma te halen. Ik vind dat lastig, omdat je voelt dat de generatie van mijn dochter niet zoals wij met haar gat in de boter is gevallen. Voor ons ging de welvaart omhoog, voor hen stijgen alleen de prijzen. Zonder diploma de arbeidsmarkt op gaan is als springen in koud water, maar ik snap wel waarom ze dat wil doen.

“Niet naar de les Nederlands gaan en toch een column pitchen aan de krant: dat is Aurelie ten voeten uit. In haar teksten herken ik heel goed hoe ze denkt: met een paar woorden springt ze snel van het ene op het andere onderwerp, het heeft wat weg van kwikzilver. Van collega’s krijg ik vooral lof over haar filmpjes: Herr Seele kijkt er soms naar en vindt haar een natuurtalent.

“Als Aurelie een cartoon of iets anders van mij ziet passeren, zal ze kijken, maar ze volgt me niet op de voet en dat vind ik goed zo. Ik heb liever dat ze andere artiesten ziet, series kijkt of boeken leest die ik ook interessant vind. Zelf volg ik haar wel op Instagram, ik zit er zelfs meer op dan zij. Als ik zie hoeveel belang de media daaraan hechten, vind ik dat ik daar ook belang aan moet hechten. Het is ook gewoon leuk om contact te zoeken met collega-kunstenaars die ik anders nooit zou ontmoeten. Fransen of Brazilianen, maar evengoed een Belg die ik bewonder, zoals beeldhouwer Guillaume Bijl. Het is overdreven om te zeggen dat het één grote community is, maar met sommige mensen die ik op Instagram volg heb ik wel meer contact dan met mijn buren.

“Aurelie is eigenwijs, maar met choqueren heeft ze niets. Toen ik zo oud was als zij nu, wilde ik bewust dwarsliggen. Ik zocht altijd naar manieren om mensen te schofferen – dat kon toen nog. Uit Amerika kwamen stand-uppers als Lenny Bruce overgewaaid, die in hun set aankondigden wanneer de politie hen nog maar eens zou oppakken voor een belediging. Dat leek me in mijn jonge jaren nog wel tof: in een café gaan staan tot ik gearresteerd werd.

“Na de moord op Theo van Gogh, die ik goed kende, en de aanslag op mijn voormalige collega’s van Charlie Hebdo heb ik geleerd dat komiek een gevaarlijk beroep is. Instagram en het internet zorgen ervoor dat je humor ook terechtkomt bij wie die niet wil zien. Dan hou ik als vader mijn hart vast: wat gaat Aurelie allemaal nog meemaken?”

Aurelie

“Als papa mij vroeger kwam ophalen, kwam hij uit het park gewandeld. Ik heb lang gedacht dat hij daar woonde. Mijn vader, de man die in het park woonde en tekende. Veel meer wist ik toen nog niet over hem. Ik heb dat tekenen ook nooit gezien als zijn beroep, omdat je bij hem geen onderscheid ziet tussen zijn werk en de rest van zijn leven. Papa ís zijn job, hij zou bij wijze van spreken 24 uur per dag kunnen werken, ook na zoveel jaren nog. Het was de beste tip die ik ooit van hem kreeg: ‘Je bent maar zo goed als het laatste dat je hebt gemaakt.’

“Het leek me grappig om mezelf op Instagram @byzeebroek te noemen, omdat ik altijd te horen krijg dat ik alles aan hem te danken heb. Natuurlijk helpt het als hij een filmpje van me deelt en opent zijn naam soms deuren, maar zo’n open deur kan ook heel snel weer dichtgaan als je je werk niet goed doet. Getalenteerde ouders brengen ook verwachtingen met zich mee waartegen je moet opboksen, zeker als je eigen werk raakvlakken vertoont met dat van hen.

“Mijn koppigheid heb ik van papa, sowieso. We willen niet afwijken van onze kernwaarden. We zijn allebei ook heel sportief. Ik was zo’n meisje dat alles wilde proberen, van paardrijden en zwemmen tot lessen martial arts in India. Papa was judoka en heeft dat op zijn 33ste, toen hij geestelijk was opgebrand, weer opgepikt. We delen de interesse voor het menselijke lichaam en praten graag over ziektes en voedingssupplementen. Mochten we er het verstand voor hebben gehad, dan zouden we nu twee topdokters zijn.

“Ik schrok heel erg van de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo. Ik zie mijn vader nog zo in de woonkamer staan, helemaal ontredderd. Sindsdien ben ik voorzichtiger. Alleen in je gedachten zijn is veiliger dan echt iets doen wat mensen schokt, want het kan dat je achteraf zelf de gevolgen ondervindt. Mijn filmpjes hebben niet de bedoeling om te rebelleren, maar ik denk dat ik soms zo in mijn eigen leefwereld zit dat ik niet besef dat ik tegendraads ben.

“Papa en ik zien elkaar nu twee keer per week om koffie te drinken of iets te eten. Vroeger vond ik het jammer dat het zo weinig was, maar nu hoeft het voor ons allebei niet meer te zijn. We kunnen over alles praten, maar dat betekent niet dat over alles gepraat móét worden. Meestal gaat het toch weer over het werk. Papa probeert al zijn kinderen de juiste richting aan te wijzen, maar hij beseft op tijd dat dat hem niet lukt en laat ons uiteindelijk vrij. Toen ik stopte met studeren vond hij dat een slecht idee, maar hij heeft me nooit verplicht om weer naar school te gaan.

“Ik vind kennis heel belangrijk, maar het klassieke schoolsysteem is niet aangepast aan de tijd waarin we leven. We leren over de geschiedenis, maar niet over de toekomst. Je zou meer mogelijkheden moeten hebben om stage te lopen en mensen uit het werkveld te ontmoeten. Mocht ik nu een mediarichting studeren, dan zou ik veel minder leren dan toen ik een tijdje meedraaide op de redactie van De ideale wereld.

“Ik raad elke ouder die het kan ook aan om met zijn kind te reizen, zoals mijn mama met mij heeft gedaan. Door het leven van boomhutgemeenschappen in India te zien, besef ik nu dat je altijd meer mogelijkheden hebt dan je denkt. De sprong in het diepe is gemakkelijker geworden. Ik blijf schrijven, wil meer voor tv doen en experimenteer met stand-up. Zolang ik werk heb en daar beter in word, beschouw ik dat als studeren.”