“Ik ga altijd iets te hard, tot het gaatje”: Kim Van Oncen is klaar voor haar radio-avontuur met Peter Van de Veire

De eerste ochtendshow is nog niet gepasseerd, maar Kims huis lijkt nu al op een radiostudio. In elke hoek wordt een ander geluidseffectje getest: geklop, geboor, blaffende hond Baloo. “Mijn dochter heeft vorig weekend haar scheenbeen gebroken”, zegt Kim verontschuldigend. “Trampoline. Vandaar dat ik de interviews bij mij thuis moest laten doorgaan. Ook al zitten we nog een beetje op een werf.”

Het is spits in het leven van Kim Van Oncen. Ze verbouwt, ze zorgt voor hinkende kindjes én ze staat aan de vooravond van iets gloednieuws: een job bij de radio. Vanaf maandagochtend zes uur mag de Dertigers-actrice elke weekdag snoozen met de Radio 2-luisteraars, in het verse ochtendblok Goeiemorgen Morgen! Ancien aan de knoppen: Peter Van de Veire. Frisse stem ernaast: Kim. En zeggen dat ze eigenlijk zelf niet altijd op haar werkgever afstemt.

“Awel. De luisteraars hoeven niet bang te zijn, maar ik durf wel wat stevige muziek te luisteren, à la Tomorrowland Radio. Dat pept mij op. Altijd net iets te luid ook. Dan zegt mijn man Niels nadat ik de oprit ben opgedraaid: Sorry, maar da’s marginaal, ge moet daarmee stoppen.”

Zei je meteen ‘ja’ toen je het telefoontje van Radio 2 kreeg?

“Het was Peter zelf die mij een hele tijd geleden belde, om te vragen of ik wou komen testen. Ik daar heel chill naartoe. Ze zouden mij toch niet pakken, dacht ik. Om niet veel later weer telefoon te krijgen van Peter. We gaan dat doen, zei hij. Even paniek, want daar had ik geen rekening mee gehouden. (lacht) Maar mijn man zei direct: Wauw, doen. En mijn management ook. Bovendien bleek het voor ons gezin eigenlijk een vooruitgang: ik ben voortaan vaker vrij in de weekends en vakanties. Beter voor de kindjes, dus. Eigenlijk had ik het hiervoor drukker dan nu. Plus: ik kan een nieuw familietje opbouwen, na het hartzeer door het afscheid van Dertigers.”

Waarom bleek jij de ideale match?

“Als ik hen moet geloven: omdat ik een verhaal kan brengen van tussen de mensen. Door mijn supermarkt, en door zelf mama te zijn van jonge kinderen. Dat wil ik ook graag, vertegenwoordigen wat veel mensen voelen en denken. Er zijn heel wat onderwerpen waar ik een mening over heb, die vaak ook een beetje verschilt van die van Peter. Dus ik denk dat ik zo veel mogelijk gewoon moet ‘zijn’. Ongefilterd. Dat vinden ze nu nog leuk, we zullen zien of dat zo blijft.” (lacht)

Ben je intussen al op de lappen gegaan met Peter?

“Ik heb hem al privé gezien, en we zijn ook al proefshows aan het opnemen. Ik heb intussen mogen leren dat hij heel geduldig is, attent en ondersteunend. Want ik begin van nul, hé. Ik stel echt beginnersvragen, vooral over het vakjargon. Pluxbox, een VAR? Voor mij was dat de scheidsrechter bij het voetbal. Ja, nee, da’s dus reclame. Maar als ik van iemand het vak kan leren, is het wel van Peter.”

Heeft hij gouden tips gedeeld?

“Wel, ik heb gisteren de typische droom gehad. Ik zat in de studio, totaal onvoorbereid. In paniek wakker geschoten. Ik heb hem gestuurd, en hij zei: Classic, komt er ook nog de droom dat je te laat bent, de micro er niet is en je benen wegsmelten. Geniet ervan.” (lacht)

Nu dat paniekmomentje gepasseerd is: wat vind je het spannendste aan de show?

“Voor mij de grootste onbekende: wat het met mij zal doen om elke dag om half vier, vier uur op te staan. Da’s echt vroeg. Gelukkig ben ik een ochtendmens, ik sta sowieso altijd op om vijf, zes uur. Maar half vier, dat is nog nacht. Ik hoor van Peter dat hij doucht, eet, een koffietje drinkt, de krant leest. Dat vind ik allemaal al heel veel. Ik ga gewoon gaan slapen rond half negen, zak en kleren klaarleggen, en zo laat mogelijk opstaan, denk ik.”

Radio is, naast vroeg opstaan, ook veel zelf luisteren, naar gasten en bellers. Hoe kijk je daarnaar?

“Ik denk dat ik dat met de paplepel heb meegekregen in de supermarkt. Da’s daar dagelijkse kost: Oh Jeaninneke, hoe is het met Roger zijn heup? Nu mag ik dat gewoon vertalen naar de radio. Op iets grotere schaal, weliswaar.”

Die supermarkt, jouw eigen AD Delhaize Putte-Kapellen, die run je ook nog steeds. Hoe combineer je beide?

“Ik was tot nu toe nog steeds vrij veel operationeel aanwezig daar. Tot voorbije zondag stond ik pistoleekes uit te delen. Dat is nu niet meer combineerbaar. In samenspraak met mijn broer hebben we besloten dat hij het operationele volledig voor zijn rekening neemt, en ik alles achter de schermen. We waren toch al in die richting aan het groeien, nu we twee nieuwe winkels aan het bouwen zijn.”

De media ’s ochtends, een supermarkt in de namiddag. Is dat soms mentaal ‘switchen’?

“Voor mij is dat een automatisme. En ook heel gezond. Tegelijk: het is niet zo dat wij op de VRT aankomen en de kaviaar klaarstaat, hé. Soms maken mensen meer van ‘de media’ dan het is. Het is een leuke job, maar ook écht werken. De pluimen worden niet elke ochtend in ons gat gestoken, hoor.”

Geen pluimen, maar je zoekt wel naar ‘pieken’, zei je al eens in een interview. Naar telkens nieuwe kicks.

“Ja. Als ik mensen rond mij zie die veel gezapiger zijn, lijkt mij dat altijd zo leuk. Maar is het bij mij even rustiger, dan mag er toch plots weer wat spanning bij. Mijn mama zegt soms: Wat hebt ge nu allemaal weer aangepakt?Ik weet het ook niet, zeg ik dan. Op een of andere manier verzeil ik daar precies altijd in. Ik strompel in situaties.”

Maar het is toch een beetje meer dan strompelen. In een ander interview zei je: “Ik ben niet de slimste, de mooiste of meest getalenteerde, dus dan is er nog maar één ding dat je kunt doen en dat is hard werken.” Jij werkt gewoon keihard.

“Soms vragen productiehuizen mij wat ik goed kan, of word ik gevraagd voor een kookprogramma, en moet ik telkens zeggen: Oei nee, dat kan ik niet. Nee, dat ook niet. Ik dacht onlangs: Wat kan ik eigenlijk wel? Praten, zei mijn man. En ge hebt het geluk dat ge een job hebt waar dat mag. Mij smijten, dat ook. In De verraders, nu in de ochtendshow. Ik kan niks half doen. Ik ga altijd iets te hard, tot het gaatje. Het ‘kleinezelfstandigengen’ noem ik dat, van mijn ouders en grootouders.”

Wat je daardoor misschien weer wel bent: de meest stressbestendige.

“Ik kan inderdaad goed relativeren. Ik laat regelmatig mijn bloed checken, en aan je cortisolniveau kan je zien hoeveel stress je hebt. Mijn arts zegt vaak: Nu heb je te veel hooi op uw vork, nú ga je het zien. Maar die waarden zijn altijd keigoed. Ik heb nu een koortsblaas, puur door m’n dochter. Pas als er met mijn kinderen iets gebeurt, voel ik wat stress is. Dan begin ik zelfs te beven. Dat heb ik nooit door het werk.”

Dat is ook het beeld dat bij jou hoort: de eeuwige glimlach, de vrolijke Kim. Terwijl je zelf ook al heel wat meemaakte.

“Dat klopt, en de mensen mogen dat weten. Mijn vader is ziek, ik heb zelf gezondheidsproblemen gehad, en we hebben ons dochtertje Pippa verloren. Dingen die mensen elke dag meemaken. Maar ik wil dat wel ombuigen naar iets positiefs. Vandaag moet alles écht zijn, of anders ben je fake. Akkoord, daarom vertel ik mijn verhaal ook. Ja, wij hebben pech gehad, en ja, ik huil nog soms. Maar daarnaast is het leven ook wel schoon, hé mannen. Ik vind dat er evenveel ruimte moet zijn voor mensen die zeggen: Ik voel mij elke dag slecht, als voor mensen die zeggen: Ik voel mij soms slecht, maar voor de rest vind ik het leven nog steeds een feest.”

Wordt dat ook de teneur van de ochtendshow?

“De teneur wordt: we beginnen allemaal samen, en ik hoop oprecht dat iedereen zo’n fantastisch mogelijke dag heeft. En dat gaat niet zijn, hé. Mensen gaan pech hebben en er gaan kutdingen gebeuren, maar toch hoop ik dat het voor het merendeel uitkomt. We willen allebei dat mensen blij wakker worden.”

Met welk liedje ga je dat maandag proberen?

“Mijn beste vriendin heeft een suggestie gedaan: als ik Peter zover krijg dat hij Gala draait in de eerste uitzending, het liedje van Dertigers, dan trakteert ze mij een fles gin. Dat moet ik dus nog efkes regelen.” (lacht)