Andrej Rublev had eerder op de dag na zijn winst tegen Hulger Rune al gemeld hoezeer hij zijn kwartfinale tegen Djokovic vreesde. En de angst van de Rus leek meer dan terecht, getuige de demonstratie die de Serviër maandag toonde. “Mijn beste wedstrijd van het jaar, no doubt”, verklaarde Djokovic zelf. “Ik was heel tevreden met de manier waarop ik de bal raakte en de manier waarop ik bewoog. Nu komt het erop aan mijn focus te houden. Rublev staat toch al lange tijd in de top tien en bezit veel vuurkracht met zijn opslag en forehand. Eigenlijk tennist hij een beetje zoals Alex De Minaur. Hopelijk volgt hetzelfde resultaat.”

Zenuwen

Dit was inderdaad met ruime voorsprong Djokovic’ beste wedstrijd uit zijn Australische campagne, maar hij groeide ook in zijn duel met De Minaur. Bij 0-4 in de derde set had de 21-voudige grandslamkampioen veertien van de vijftien laatste spelletjes gewonnen. “De eerste vier, vijf games verliepen nog evenwichtig, maar nadien begon ik vrijer en agressiever te tennissen. Ik voelde ook hoe bij mijn tegenstander de zenuwen toenamen, waardoor ik gebruik kon maken van zijn foutjes.”

Djokovic had zoals veel van zijn collega’s geklaagd over het nachtwerk dat de tenniselite de voorbije dagen moest verduren in Melbourne – Andy Murray stond vrijdag zelfs tot na 4 uur ’s ochtends tussen de lijnen –, maar hij gunde zichzelf dit keer een uitgebreide rust. Op minder dan twee uur was de strijd beklonken. In Melbourne was het op dat moment iets na 21.30 uur, ruim op tijd om alle plichtplegingen – persconferenties, recuperatie, verzorging, eten… – te laten volgen door een verkwikkende nachtrust. “Ik wilde heel graag in drie sets winnen. En ik weet dat veel mensen hadden gehoopt op een langere wedstrijd, maar ik kan niet zeggen dat het me spijt.”

Blessure

En die hamstringblessure, die hem de voorbije dagen zoveel zorgde baarde? De Serviër draafde nog wel rond met een stevig verband rond zijn linkerbeen, maar veel hinder leek hij toch niet te ondervinden. “Dat klopt. Eigenlijk voelde ik niets . Hopelijk blijkt dat zo. Ik dank God en mijn medisch team voor alle hulp die ze me geven. Maar ik juich nog niet te vroeg. Tijdens de eerste match voelde ik me goed, tijdens de tweede slecht. Dus wie weet wat die kwartfinale brengt. Ik heb de voorbije dagen sowieso veel ontstekingsremmers moeten nemen, waarvan ik eigenlijk niet houd. Maar eigenlijk wil ik na deze match niet te diep ingaan op die problemen.”

Melbourne zag met De Minaur de laatste Australiër vertrekken, maar de Rod Laver Arena maalde er niet om. Na zijn strapatsen van een jaar geleden, toen een vaccinatiesoap het land verdeelde, is Djokovic plots de grote lieveling geworden. En het moet gezegd dat hij dat nieuwe statuut koestert. Tijdens zijn overwinningsspeech op het terrein bedankt hij uitvoerig de toeschouwers, die herhaaldelijk met gejuich zijn woorden onthaalden.

Tranen

Het stadion smolt zelfs een beetje toen interviewer Jim Courier hem over zijn kinderen Stefan (8) en Tara (5) aansprak.

“Mijn twee engeltjes”, verklaarde Djokovic met tranen in de ogen. “Ik mis hen enorm. Stefan houdt enorm veel van tennis. (lacht) Ook al ik thuis ben, kan ik dus nooit rusten. Hij wil altijd tegen zijn papa spelen. Stel je voor dat ik hier ooit kan terugkeren om samen met Stefan te dubbelen. (gejuich in stadion) Tara moet dan weer niets weten van tennis. Zij houdt van ballet en gymnastiek en heeft de mooiste blik die ik ooit gezien heb.”