Billy Nomates stelt haar aanhang op de proef. Had de vranke Britse in 2020 met het onverbloemde strijdlied No feministen en liefhebbers van spartaanse postpunk voor zich gewonnen, dan krabben die zich ongetwijfeld in de haren bij de eerste beluistering van Cacti. Voor dat tweede album leeft Nomates zich namelijk uit met keyboards en synthesizers. Daarmee drenkt ze songs in een geluid dat een verrassende liefde voor eightiespop verraadt.

Aan haar weerbarstige attitude en somber gemoed blijkt weinig veranderd. Achter veelzeggende titels als Blue Bones (Deathwish), Balance Is Gone en Roundabout Sadness borrelt nog steeds frustratie, nijd en boosheid. Tekstueel kleurt Cacti vaak sinister en donker. Toch slaagt Nomates erin om dit publiek geworstel met haar mentaal welzijn aanstekelijk te verpakken.(gj)

‘Cacti’, Billy Nomates, nu te beluisteren. Concert 06/04 Botanique, Brussel