Direct naar artikelinhoud
Website logo
televisie★★½☆☆

‘Last One Laughing’, met Philippe Geubels en Jeroom, is meer een sociaal experiment dan een humorprogramma

‘Last One Laughing’, met Philippe Geubels en Jeroom, is meer een sociaal experiment dan een humorprogramma
Beeld Prime Video

Kent u die mop van die twee Belgen die tien Nederlandse komieken verbieden om te lachen? Ik ook niet, maar blijkbaar is het zo’n billenkletser dat Prime Video er een programma van moest maken met Jeroom en Philippe Geubels: ‘Last One Laughing’, kortweg LOL.

De twee Vlaamse lolbroeken hebben hun ambtgenoten samengebracht in een soort grote woonkamer met een kleedkamer en een podium. Ze krijgen zes uur om elkaar de lachstuipen op het lijf te jagen. Wie twee keer door Geubels en Jeroom betrapt wordt op monkel, grijns of bulder, verlaat het pand en wie het langst zijn gezicht op Buster Keaton houdt, krijgt 50.000 euro om aan een goed doel te schenken.

Prime Video heeft het van oorsprong Japanse format al onder meer in Australië en Duitsland gelanceerd en rekent voor de Nederlandse versie op Henry Van Loon, Soundos El Ahmadi, Stefano Keizers, Alex Ploeg, Tineke Schouten, Nienke Plas, Roué Verveer, Rayen Panday, Bas Hoeflaak en Ruben Van der Meer, lid van improvisatiegezelschap De Lama’s en daardoor in België wellicht het meest bekend. Bij onze noorderburen, of toch bij hen die zich weleens de karnemelk uit de neus proesten, zijn ze allemaal min of meer beroemd en toch gaat de halve eerste aflevering op aan hen voor te stellen.

Na dat eerste kwartier hoopte ik dat het tempo steil de hoogte in zou schieten. Met tien komieken die in één kamer hun lach moeten inhouden kan dat. Grappenmakers doen niks liever dan elkaar bestoken, het is het principe waar QI en alle andere goeie panelshows op leunen. Helaas kiezen de meesten in het begin voor de zwijgende observatie: in het huis zorgde dat wellicht voor een makkelijk te versnijden spanning, op tv was het gewoon saai.

Lees ook:

Al onze tv-recensies: Programma’s als ‘Een echte job’ zouden beter niet gemaakt worden. Waarom gaat een ziekenhuis hier in mee? ★★☆☆☆

Erg precies legde de aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’ over de Guldensporenslag toch niet uit wat er in 1302 gebeurd is 

‘LOL’ met Jeroom en Philippe Geubels: ‘Een poging tot killing joke met perfect getimede tevoorschijn komende tepels’

El Ahmadi probeerde leven in de brouwerij te brengen door met een pop aan een navelstreng door de kamer te hossen en dat legde Geubels en Jeroom in een deuk. De andere deelnemers bleven stoïcijns en daardoor was El Ahmadi’s actie ook maar wat het was: door de kamer hossen met een pop aan een navelstreng.

Stefano Keizers had zich in een veel te nauw Blade-pak gehesen. Zijn duffe Sinterklaaslied ontlokte me enkel een knorrend lachje omdat het zo awkward was. Er is een reden, stipte Ahmadi later in ‘Last One Laughing’ terecht aan, dat komieken het woord doodgaan gebruiken als ze hebben opgetreden voor een paar rijen van uitgesteken gezichten

De gelouterde cabaretière Tineke Schouten liet een poeslief lied over haar suikerzieke man snel uit de hand liet lopen. ‘Wil je me pijpen... korter maken’, zong ze frêle. ‘Wil je effe zuigen in het kantoortje... ik morste crackers op het tapijt.’ Tot daar de enige keer dat wij echt lachten in de eerste aflevering.

Ik heb ook de tweede en derde episode van ‘Last One Laughing' gezien, waarin Geubels en Jeroom een cabaretgroep in Ierse klederdracht en de gasten van YouTube-kanaal Supergaande sommeerden. Lachen! Gieren! Br... oh nee, ook dit was helemaal niet grappig om naar te kijken, vooral omdat je het belangrijkste element, de spanning tussen de kandidaten, totaal niet meekrijgt op tv. Fans van Jeroom of Geubels kunnen trouwens uit veel programma’s kiezen waar hun helden meer mogen doen dan op knoppen duwen en naar mensen wijzen die gelachen hebben.

Wat blijft er dan over? Een bij momenten boeiend sociaal experiment over de vraag hoe grappenmakers reageren als ze worden afgescheiden van de lach waarvoor ze leven. Ongemakkelijk tot licht geïrriteerd, zo blijkt, als een kind wiens lievelingsknuffel in de was zit. El Ahmadi vraagt zich zelfs luidop af welke zieke geest dit heeft bedacht. Onze vraag is eerder wie beslist heeft dat dit een programma moest worden en geen rubriek in pakweg ‘Iedereen beroemd’.