“Ik dacht continu: het is gedaan met mij. Ze gaan mij hier vermoorden, dat ging door mijn hoofd. Hoe kon ik mij ook verweren? Ik ben 87 jaar en dat waren sterke jonge gasten. Ik ben blij dat ik het kan navertellen.” Bibberend en met een krop in de keel vertelt cafébazin Lisbeth Waldack haar verhaal.

Sinds 1965 baat ze café Viking op de Muide uit. “Bij vechtpartijen of ambras kwam ik altijd tussen en smeet ik ze buiten. Bang? Nooit, maar nu was ik echt angstig.” Woensdagnacht werd ze namelijk door vier gemaskerde dieven overvallen. Drie drongen haar woning binnen, één stond op de uitkijk.

Zoals iedere dag zat Lisbeth ’s avonds in haar zetel tv te kijken. “Naar Black water”, zegt ze in sappig Gents. Spannende series ziet ze namelijk graag. “CSI is mijn favoriet”, pikt ze in. Na een groot uur viel ze in slaap in haar zetel. Rond 1 uur ’s nachts werd ze plots wakker van geluid in haar living.

Gebroken vingerkootje en blauwe plekken

Lisbeth stond oog in oog met drie gemaskerde inbrekers. Eén bedreigde haar en greep haar armen vast. Zo hard dat ze vol blauwe plekken staat. “Money or Gold”, schreeuwden ze. De inbrekers doorzochten al haar kasten. Lisbeth kreeg een natte handdoek op haar mond en moest zwijgen.

“Ik kreeg geen adem”, zegt ze. De cafébazin is namelijk longpatiënt en heeft ook een zwak hart. Haar ketting en horloge trokken ze af, net zoals haar gouden ringen. De dief trok die brutaal van haar hand. Eén van haar vingerkootjes is daardoor gebroken. “Ik ging ze nochtans gegeven hebben.”

Hoelang de dieven binnen waren, herinnert de cafébazin zich moeilijk. “Twintig minuten, misschien meer.” Maar Lisbeth stond doodsangsten uit. “Plots deed die ene teken: zwijg of hij ging me doden.” Lisbeth legde zich neer en deed alsof ze ging slapen. “Dat was misschien mijn redding”, zucht ze.

De dieven vertrokken. Lisbeth bleef nog een uur lang op bed liggen. Ze vreesde dat de daders nog binnen waren, of dat ze gingen terugkomen. Daarna ging ze voorzichtig de trap naar beneden. Haar café lag overhoop. De kas van de kaartersclub was weg. Net zoals het geld uit het speelautomaat .

Lisbeth belde dochter Martine op en die snelde ter plaatse. De Gentse werd naar het ziekenhuis overgebracht. “Speciale flikken stonden lang voor de deur om alles te bewaken”, zegt de cafébazin. Maar ondanks de brutale feiten opende ze donderdag toch de deuren van haar café. “Sluiten, nooit.”

Hartaanval

Dochter Martine staat wel achter de toog. De klanten vallen binnen en spreken Lisbeth, die van een koffie nipt aan. “Maar meiske, wat hebben ze gedaan”, zegt één. Lisbeth doet haar verhaal, maar ze is nog steeds zichtbaar in schok. “Ik heb geen oog dichtgedaan sindsdien”, zegt ze. “Ik ben doodop.”

Dochter Martine steunt haar moeder waar ze kan. “Ze is net nog flauwgevallen. Maar weet je: dat geld en die juwelen zijn bijzaak. We zijn blij dat ze hier nog is. Mama is 87 jaar, door de stress had ze misschien een hartaanval kunnen doen. Maar het is een straffe madam, dat heb ik altijd geweten.”

Politie en parket waren na de gewelddadige inbraak uren in het café en de woning. Maar de daders konden nog niet gevat worden. Dat laat het parket donderdagmiddag weten. “Het onderzoek loopt volop”, klink het. “Hopelijk vinden ze de daders”, pikt Lisbeth in. “Dan voel ik mij misschien veiliger.”