Direct naar artikelinhoud
Website logo
Filmfestival Oostende

Actrice Natali Broods: ‘Ik ging van de ene ongezonde relatie naar de andere’

Actrice Natali Broods: ‘Ik ging van de ene ongezonde relatie naar de andere’
Beeld Rebecca Fertinel

Toxische familiebanden, ontwrichte gezinnen: actrice Natali Broods (46) smult van dat soort fictie. Voor Filmfestival Oostende selecteerde ze dus met plezier tien films onder de noemer ‘family dynamics’. Verloopt haar eigen leven ook zo stormachtig?

‘Mijn buurvrouw zei onlangs: ‘Als ik zie hoe jij je auto wast, ben ik er zeker van dat jij ADD (attention deficit disorder, red.) hebt’’, lacht Natali Broods terwijl ze haar jas uittrekt en een koffie bestelt. ‘Dan ben ik aan het poetsen, maar zie ik iets in de auto liggen en dan móét ik dat eerst opruimen.’

We hebben afgesproken om het te hebben over Film­festival Oostende, waarvoor de actrice en theatermaakster dit jaar het uithangbord is en een nevenprogramma cureert: tien films koos ze, over families en hun onderlinge, vaak woelige en broze relaties. Met een halfuurtje vertraging komt ze het café binnengewaaid, met veel excuses en in een opvallende, oversized jas van Isabel Marant. Ooit in de solden gescoord, zegt ze.

Bio

geboren op 11 september 1976, groeide op in Zwijndrecht / studeerde in 2000 af aan het ­Herman Teirlinck Instituut / vormde samen met Peter Van den Eede en William de Wolf Compagnie De Koe, vandaag DE HOE / was een van de Kakkewieten, ­speelde toneel bij o.a. Jan Decorte, tg STAN en Het Toneelhuis / was te zien in series en films als Any Way the Wind Blows, Tabula rasa, Façades, Over water en Déjà vu / won in 2018 een Ensor voor Beste Actrice / heeft samen met haar vriend een tweeling (9), woont in Antwerpen

Broods is innemend en geïnteresseerd, we kletsen over kleren en kinderen en dan opeens over concentratiestoornissen. Broods is nooit getest, maar ze is er bijna zeker van dat ze er last van heeft.

NATALI BROODS «En ik heb het gevoel dat het steeds erger wordt. Ik heb natuurlijk twee kinderen wier leven ik naast het mijne moet managen: ze moeten op tijd op hun hobby’s zijn en ik mag niet vergeten om ze ’s ochtends hun zwemtas mee te geven. En ik heb geen vast ritme om op terug te vallen: mijn werkweek ziet er altijd anders uit. Ik ben vaak te laat, of ik vergeet dat ene document door te mailen ook al had ik beloofd dat ik dat zou doen, en ’s avonds vraag ik me vaak af wat ik nu eigenlijk gedaan heb.

»Nog een voorbeeld: het speelgoed van mijn jongens – ik heb een tweeling van negen – staat bij ons in de living. Het is veel: er staan dozen en een keukentje en werkbank voor de kinderen. Maar als ik alleen thuis ben, lees of studeer ik het liefst in de living en heb ik graag dat het rustig is in mijn gezichtsveld. Regelmatig ruim ik dus dat speelgoed op, en bij mij is dat stukje per stukje: ah, dit is Lego, dat moet bij de andere Lego. Ik kan dat gewoon niet allemaal in één bak kieperen: ofwel sorteer ik perfect, ofwel laat ik de boel de boel. Ik ben daar heel zwart-wit in en dat is ambetant. Als ik het druk heb, ontploft de boel, want ik weet dat ik doorga tot het zweet op mijn rug staat en voor ik het weet, ben ik alle kamers tegelijk aan het opruimen. Het gevolg is dat ik vaak denk: oké, dan niet. Ik zou zo graag eens één dag als een efficiënt mens door het leven gaan. (lacht)»

‘Kort na mijn hersenvliesontsteking heb ik mijn huidige vriend leren kennen. Ik vind die ziekte bijna symbolisch, alsof mijn hersenen gereset zijn.’Beeld Rebecca Fertinel

- Heb je daar complexen over?

BROODS «Ik voel wel dat velen het beter doen dan ik. Het is ook raar om opeens te beseffen: ah, niet iedereen ervaart die chaos. Als je mij iets uitlegt dat me niet interesseert, ben ik dat volgende week alweer vergeten. Dat frustreert me. Maar ik probeer mild te zijn voor mezelf. Door erover te lezen begrijp ik mezelf beter en ik weet dat ik niet alleen ben. Maar dat betekent ook dat het niet zal beteren.»

- Veel mensen met ADD floreren als ze een strakke structuur krijgen opgelegd. Jij ook?

BROODS «Ja, ik hou heel erg van structuur. Op het filmfestival zal er iemand zijn die zegt wat ik moet doen en waar ik moet zijn. Dat is tof. Tegelijk zou ik het verstikkend vinden om elke dag op hetzelfde ritme te moeten leven. Ik was ook heel blij toen de kerst­vakantie achter de rug was: iedereen werd weer wakker. Ik heb me eraan gestoord dat ik niemand kon bereiken. Ik kies liever zelf wanneer ik een vrije dag neem, die opgelegde rust vind ik vervelend.»

- En je teksten vanbuiten leren, lukt dat goed?

BROODS «Ik heb eens gelezen dat er twee ­types ADD’ers zijn: mensen die heel intelligent zijn – dat ben ik niet – en mensen die het probleem compenseren met heel veel discipline. Daar herken ik mezelf wel in: ik heb heel hard moeten werken op school en ik heb mezelf die discipline aangeleerd. Als die teksten ingestudeerd moeten worden, zal ik dat ook doen.»

- Laten we het over het filmfestival van Oostende hebben: je koos zelf voor het thema family dynamics.

BROODS «Ik wist meteen dat het daarover moest gaan. Ik ben heel geïnteresseerd in de dynamieken binnen families, iets dat we allemaal kennen, want we zijn allemaal iemands kind. Ik hou van films of boeken waarin de familiestructuur bedreigd wordt: door een drama, een geheim of iets van buitenaf dat het gezin binnendringt. Het is een oerthema waarover de Oude Grieken al schreven en waarover je, net als de liefde, niet uitgepraat raakt omdat je het niet kan vastpakken. Maar we worstelen er allemaal mee.

»Wij zijn nooit bezig met de dood, die bannen we uit onze drukke levens. Ik ook, hoor. Mocht ik elke dag aan de dood denken, dan zou ik mijn bed niet meer uit komen. En toch: het gevaar loert om elke hoek, het leven zoals je het kent kan ineens voorbij zijn. Ook als je in een mooi huis woont waarvan je vindt dat je het verdiend hebt, omdat je er hard voor hebt gewerkt. Ik vind dat een goede metafoor voor de crisissen die we de afgelopen jaren meemaakten.

»Toen ik de tien films had geselecteerd, besefte ik ook dat ze vaak gaan over gegoede burgers die ogenschijnlijk alles hebben: de betere middenklasse met een mooi huis, kinderen die het goed doen, leuke vrienden. En dan gebeurt er iets en klapt dat mooie plaatje in elkaar.»

- Ben jij iemand die wantrouwig wordt als het plaatje te mooi oogt?

BROODS «Nee, ik geloof dat altijd heel snel. (lacht) Een van de films die ik heb gekozen, is Queen of Hearts, een Deense film uit 2019 die destijds weinig aandacht heeft gekregen. Hij gaat over een getrouwde vrouw, een succesvolle advocate met een tweeling die in een heel mooi huis woont. Haar man heeft nog een zoon uit een eerder huwelijk, een jongen die een beetje ontspoord is en een tijdje bij hen komt logeren. Na een poos krijgt zij een relatie met die jongen. In haar zit een kracht die ze niet begrijpt, maar die haar drijft en waaraan ze niet kan weerstaan. En het leven gaat door, tot die etterwonde barst. Dat fascineert me, alsof geluk niet kan blijven duren. En hoe mooier je leven, hoe dieper je kan vallen.»

- Wat zegt dat over jou, dat die façade en die schone schijn je zo intrigeren?

BROODS (denkt na) «Wat me fascineert, zijn de vragen waarop we nooit een antwoord vinden maar waarnaar we wel blijven zoeken: wie zijn we, wat doen wij hier, waar komen we vandaan en wat gaan we doen? Je gaat door het leven, je bewust van de fouten die je niet wilt maken, maar daardoor maak je er misschien nog meer. Zoals die vrouw in Queen of Hearts: ze heeft alles, en toch denkt ze dat er nog wat bij kan. Dat is hubris. Wij mensen denken nooit: en nu heb ik genoeg. We willen meer, we willen blijven bewegen als mens.»

Bio
Beeld Rebecca Fertinel

- Wil jij ook altijd meer?

BROODS «Soms hoor ik een verhaal over iemand die een dierbare heeft verloren of iets heel ergs heeft meegemaakt en denk ik: wees nu toch eens gelukkig, elke minuut van elke dag. Maar dat zit precies niet in ons. En het is niet enkel dat het leven dat we hebben niet genoeg is, we willen ook het gevoel hebben dat we in beweging blijven. Soms mag dat kabbelen, soms hebben we goesting in hogere golven.»

- Als je met iemand een gezin sticht, beslis je dan ook niet dat het zo genoeg is?

BROODS «This is it, ja. Daarom verlies ik mezelf graag in die films. (lacht) In mijn twintiger jaren was ik heel erg zoekende. Ik ging op stap en zag wel waar ik belandde. Heerlijk als je jong bent, en ik ben blij dat ik die periode heb meegemaakt, maar op den duur sleepte dat leven te lang aan en werd het leeg. Iedereen rond mij begon te settelen en ik bleef alleen achter. Zo’n leven werkte dus ook niet voor mij. Die afspraak met mezelf – dit is het nu – vind ik daarom wel cool. Mijn job is ook passioneel en gevarieerd genoeg om aan mijn trekken te komen, ik kan er veel in kwijt.»

- Hoe heb je destijds die klik gemaakt?

BROODS «Ik ben professionele hulp gaan zoeken. Ik ging van de ene ongezonde relatie naar de andere, maar ik besefte dat dat niet alleen aan die mannen lag. Ik was eigenlijk niet goed voor mezelf aan het zorgen. Ik wist dat ik daarom bij mezelf moest beginnen, maar doe dat maar eens.

»Ik ben toen ook heel ziek geworden, hersenvliesontsteking, en daarna ben ik mijn huidige vriend tegengekomen. Ik vind die ziekte bijna symbolisch: alsof mijn hersenen gereset zijn. Niet dat daarna alles opgelost was, ik blijf wie ik ben. Ik heb het gevoel dat ik toch altijd wat hobbeliger en emotioneler door het leven ga dan anderen. Four seasons in one day, daar herken ik mezelf wel in.»

- In welk seizoen zit je nu?

BROODS «Een goed seizoen. Ik heb zin in dit nieuwe jaar. Ik heb ­leuke projecten in het vooruitzicht, dat vind ik heel belangrijk.»

- Heb je ondertussen geleerd om voor jezelf te zorgen?

BROODS «Ik las ooit in een boek dat er twee soorten mensen zijn: mensen die hun problemen alleen oplossen en mensen die hulp zoeken. Ik behoor tot die tweede categorie. Ik laat me graag omringen door mensen die mijn gevoeligheden kennen. Ik heb een heel goede huisarts en een osteopaat met wie ik ook kan praten. Ik ben ervan overtuigd dat lichaam en geest samengaan.

»Ik ben ook weer regelmatig aan het sporten. Ik heb daarnet een pilatesles gevolgd en heb het gevoel dat dat goed is voor mijn lichaam. Maar ik beweeg eerder voor mijn mindset dan voor mijn lichaam. Soms laat ik het lange tijd varen, maar als ik dan opnieuw ga sporten, besef ik weer dat het me mentaal lichter en weerbaarder maakt.»

‘Ik heb het gevoel dat ik toch altijd wat hobbeliger en emotioneler door het leven ga dan anderen. Four seasons in one day, daar herken ik mezelf wel in.’Beeld Rebecca Fertinel

- Als kind was je naar verluidt al een enorme piekeraar.

BROODS «Dat is de aard van het beestje. Ik voelde ook heel makkelijk spanningen aan tussen mensen, of dat er iets verzwegen werd. Als ik nu wakker lig, pieker ik vooral over mijn kinderen of vraag ik mezelf af waar het met de wereld naartoe moet. Je kan je niet meer afsluiten voor die vraag, hè? Ik ben in Zwijndrecht bij Antwerpen opgegroeid. Als ik zie hoeveel bomen er gekapt zijn voor de Oosterweelverbinding, hoe de industrie dat dorp heeft verminkt en met PFOS vervuild, vrees ik dat we dat niet meer rechtgetrokken krijgen.

»Als die zorgen te veel met mij aan de haal gaan, denk ik: oké, het is gewoon zo. We oogsten wat we hebben gezaaid. De natuur en de aarde zullen zich misschien herstellen, maar wij mensen zijn het niet waard om te blijven bestaan. Ik wil gewoon niet de laatste generatie zijn. (lacht) Maar ik kan daar een soort fatalistische rust in vinden. Misschien is dat niet goed, maar je moet die angsten soms toch kunnen parkeren. Ik moet er ook voor zorgen dat het bij ons thuis licht en vrolijk is. Komt het daar niet altijd op neer? Iedereen zorgt voor zijn eigen stukje grond, zijn eigen lapje emotionaliteit. Gelukkig zijn er moedige mensen die echt iets proberen te veranderen.»

- Heb je zelf het gevoel dat je meer zou moeten doen?

BROODS «Ja. In mijn jeugd schreef ik brieven voor Amnesty International en maakte ik zelf stickers met ‘Red de aarde’. Ik verkocht ook kaartjes voor 11.11.11. Ik herinner me nog dat ik daarmee op de Groenplaats in Antwerpen stond en dat een meneer tegen mij zei: ‘Och, als je wat ouder bent, zal je er wel anders over denken.’ Dat zeg je toch niet, tegen een meisje van twaalf? Dat vond ik heel zuur. Ik had het gevoel dat de jeugd dat engagement weer had opgepikt met de klimaatmarsen, maar het stof gaat precies altijd weer snel liggen.»

- Stel je je soms de vraag of je werk genoeg bijdraagt aan de maatschappij?

BROODS «Onlangs was de reeks Déjà vu, waarin ik de hoofdrol speel, te zien op televisie en ik heb zoveel mooie berichten gekregen van mensen die zich erdoor geraakt voelden. De reeks gaat over een vrouw die naar het verleden reist om de zelfdoding van haar dochter te voorkomen, toch een stevig thema. Vaak kwamen de reacties van mensen die zelf kinderen hebben en zich afvroegen wat ze anders zouden doen, mochten ze terug in de tijd kunnen. Dan voel ik dat het belangrijk is om verhalen te vertellen. Tijdens corona was het toch ook zo fijn om te kunnen vluchten in fictie?

»Ik heb nooit het idee gehad dat wij eerstelijns wereldverbeteraars zijn, maar kunst kan je wel leren om de dingen van een andere kant te bekijken. Wij gaan op automatische piloot door het leven: ik ken in deze stad mijn weg, ik weet wat ik zal tegenkomen als ik de hoek om ga. Maar dan kom je iets tegen, een boek of een kunstwerk, dat je even doet stilstaan of je uit je lood slaat. Dat is zo fijn. Het zou een heel arm bestaan zijn, zonder cultuur.»

- Voel je een verharding tegenover jouw sector?

BROODS «Ja, en ik vind dat heel erg. Ik mag niet klagen, ik verdien mijn boterham, maar wij werken heel hard en jonge kunstenaars doen het vaak onbetaald. Een subsidiedossier schrijven: maak je borst maar nat. Een week repeteren zonder vergoeding? Schering en inslag. Maar bedrijven krijgen toch ook subsidies, en de voetbalwereld toch ook? Eigenlijk wil ik dat zo niet stellen, want nu doe ik exact wat ik onze critici verwijt: naar anderen wijzen.

»Het is makkelijk om naar ons te wijzen, want veel mensen gaan niet naar het theater. Het is makkelijk om te zeggen: kijk eens hoeveel geld daarnaartoe gaat. Maar het is helemaal niet veel geld. Je zou de budgetten in het buitenland eens moeten zien. Voor ons theatercollectief DE HOE kunnen we zelden iemand vragen voor onze scenografie, of onze kleding. Wij doen alles zelf. En het probleem is: het went. In Vlaanderen zijn we zo vindingrijk met weinig geld dat we steeds weer horen: het lukt toch, dus waarom heb je meer nodig?»

‘Ik wil geen exuberant loon omdat ik bang ben dat ik het dan niet zal kunnen waarmaken. Als ik minder krijg, voel ik me rustiger. Ik weet niet of mannen snel last hebben van dat gevoel.’Beeld Rebecca Fertinel

- Je draait al 25 jaar mee, maar pas sinds kort vraag je uitdrukkelijk of je voor een rol evenveel verdient als je mannelijke collega.

BROODS «Soms weet ik het liever niet. Ik wil correct betaald worden, maar als ik doorvraag, loop ik natuurlijk het risico dat ik met het antwoord zal moeten omgaan: aanvaard ik de ongelijkheid of stap ik uit het project? Dat is een dilemma en het is niet zo dat je in Vlaanderen constant scenario’s krijgt toegestuurd.

»Ik heb een agente die zulke zaken voor mij regelt en ik vertrouw erop dat zij haar werk doet, maar ik herken me heel erg in een uitspraak van Imke Courtois: zij vertelde ooit dat ze niet te veel vroeg omdat de verwachtingen dan misschien te hoog zijn. Dat gevoel ken ik: ik wil geen exuberant loon omdat ik bang ben dat ik het dan niet zal kunnen waarmaken. Als ik minder krijg, voel ik me rustiger. Ik weet niet of mannen snel last hebben van dat gevoel.»

- Ben je bang om ouder te worden in jouw sector?

BROODS «Die vraag word me vaak gesteld, en ja, dat baart me wat zorgen. (lacht) Vrouwen moeten zich nog altijd meer zorgen maken over hun leeftijd dan mannen. We zijn ook met veel meer actrices dan dat er rollen zijn, en ik vind het ook belangrijk dat mensen van kleur eindelijk eens wat meer mogen spelen dan alleen de stereotype rollen. Maar er is wel wat aan het veranderen. Mijn eerste draaidag voor Façades, een film die veel voor mij heeft betekend, viel op mijn veertigste verjaardag. Dat vond ik wel bijzonder.

»Ik merk dat vrouwen steeds vaker zelf dat tekort opvullen door interessante rollen te creëren. Ons leven stopt niet na 35, hè. In de reeks Arcadia, die op het filmfestival in première gaat, speel ik een zwangere vrouw. Cool dat dat kan, al besef ik dat het wellicht de laatste keer was dat ik zo’n buik mocht dragen. (lacht)

»Wat ik leuk vind aan zo’n filmfestival, is dat ik met mijn styliste op zoek kan naar leuke kleren voor de rode loper. Ik ben net wat dingen gaan lenen bij Florentina Leitner, een jonge Oostenrijkse ontwerpster van wie ik ook voor deze shoot kleren draag. Wat zij in haar atelier heeft hangen, wauw, dat is heftig. En toch denk ik, op mijn 46ste: ik ga dat aandoen. Het hoeft toch niet altijd zo braaf te zijn?

»Maar ik geef toe dat het als actrice niet makkelijk is om te verouderen. Ik speel mee in Skunk, de nieuwe film van Koen Mortier die nog moet uitkomen, en daarin dragen we bijna geen make-up en is er geen belichting. Ik vind het confronterend om die beelden te zien, maar als het project erom vraagt, vind ik dat ik daarin moet meegaan en wil ik mijn ijdelheid opzijschuiven.

»Ik heb ook een collectie films waaraan ik kan zien hoe ik verander. Als ik veel sport en me goed voel, kan ik het wel mooi vinden dat mijn leven en mijn rollen gedocumenteerd zijn, maar ik ben wel ijdel genoeg om te denken: oei, die rimpel had ik vroeger niet. Het is ook zo jammer dat je niet ziet hoe mooi je bent als je jong bent.»

‘Als actrice is het niet makkelijk om ouder te worden. Aan de films waar ik in speel, kan ik zien hoe ik verander. Ik ben ijdel genoeg om te denken: oei, die rimpel had ik vroeger niet.’Beeld Rebecca Fertinel

- Youth is wasted on the young.

BROODS «Ja, maar je bent ook zo aan het worstelen als je jong bent. Zou het niet beter andersom zijn: dat we rimpelig beginnen en steeds mooier worden?»

- Zijn er ook goede kanten aan ouder worden?

BROODS «Ik blijf het moeilijk vinden, maar ik kan makkelijker nee zeggen of laat me minder snel voor iemands kar spannen. Dat is het voordeel van kinderen: je hebt minder tijd en soms komt dat goed uit.»

- Je bent laat moeder geworden. Was dat een voordeel?

BROODS «Voor mij wel. Ik kan me voorstellen dat een jonger lichaam de vermoeidheid beter aankan, maar ik was lange tijd niet klaar om mijn eigen ruimte af te geven. Ik vind het soms nog pittig dat ik zoveel van mijn tijd aan mijn kinderen moet geven. Soms wil ik niet naar de speeltuin, maar naar een museum, of rustig een boek lezen.

»Ik zie dat anderen, zoals mijn zus of mijn moeder, natuurlijker met het moederschap omgaan. Ik had het er eens over met een vriendin, een schrijfster: zij wees me op het feit dat wij een job hebben die we heel graag doen, en daar zit volgens mij wel iets in. Ons werk is verweven met wie we zijn, en dan is het ouderschap soms wat moeilijker. In de lente gaan we met DE HOE in Frankrijk spelen. Ik weet nu al dat ik voor mijn vertrek vreselijk gestresseerd zal zijn en me schuldig zal voelen. Ik vind het dan moeilijk om me van mijn kinderen los te maken. Maar zodra ik daar ben, zal ik het ook loslaten en het vergeten, omdat ik zo geconcentreerd ben op mijn werk. En dat doet soms ook goed.

Bio
Beeld Rebecca Fertinel

»En dan, alsof de cirkel rond moet: «Ik blijf denken aan die nood aan structuur en discipline waarover ik het daarnet had.»

- Ja?

BROODS «Mijn osteopaat vroeg me ooit: ‘Is er íéts dat jij op voorhand niet wil weten?’ Ik heb geantwoord dat ik niet wil weten wanneer ik zal sterven, verder wil ik alles weten. Ik wil controle. Tegelijk zit in mij ook een tegenkracht die het niet kan verdragen dat alles geregeld is. Een vriendin van mij is onlangs getrouwd in Spanje, samen met vrienden huurden we daar een huisje. En ik ben dan diegene die, net voor we moeten vertrekken en wanneer alle koffers al gepakt zijn, toch nog in het zwembad springt en dan met een natte bikini het vliegtuig op moet. Ik doe dat expres, als een kleine vorm van verzet. Want ik hou ook van die berekende chaos. Dat is een gevecht in mij.»

- Je zou het ‘balans’ kunnen noemen, om er een modewoord tegenaan te gooien.

BROODS «Misschien, maar ik denk dat het niet makkelijk is voor de mensen die dicht bij mij staan. Soms laat ik het heel erg hangen en soms wil ik het precies zoals ik het in mijn hoofd heb. En zij moeten daar dan maar in meegaan. (lacht) Ach ja, ik zal daar niet veel aan kunnen veranderen.»

Filmfestival Oostende, van vrijdag 27 januari t.e.m. zaterdag 4 februari. Info en tickets: filmfestivaloostende.be

(DM)