Sommige media haalden er ervaringsdeskundigen bij die nog eens vertelden hoe mentaal zwaar het is om bekritiseerd of uitgescholden te worden voor je figuur, vooral als je nog jong bent. Zelfs ‘plussize’ modellen, die leven van hun mooie lijf, krijgen er voortdurend mee te maken. Aangezien je al plussize model bent vanaf maat 40 of 42, zijn die aanmerkelijk representatiever voor de doorsnee Belgische of Nederlandse vrouw dan de ‘gewone’ modellen met een maat 36.

Maar zijn experts hier nodig? Iedereen met een gram inlevingsvermogen moet zich kunnen voorstellen hoe stresserend het moet zijn voor je mentale welbevinden om constant afgerekend te worden op je lijf. Volwassenen kunnen levenslang ongelukkig zijn door ongewenste vetrollen, afwezige spieren, uitstaande oren, grote neuzen of scheve tanden; iedereen is ooit een tiener geweest van wie het lijf week na week schrikbarende veranderingen onderging, en dat op een leeftijd dat dit lijf gezien de ontploffende interesse in seks en romantiek, nog belangrijker is voor hun zelfwaarde dan voor volwassenen.

Opvallend, in de foto’s uit Bonaire van Amalia naast koning Willem-Alexander: ze heeft de genen van haar vader. Een massale haatcampagne over zijn gewicht is er nog nooit geweest, hij krijgt kritiek als hij tekortschiet in zijn functie. Van vrouwelijke royals ligt het lijf onder de loep. Over de Spaanse koningin Letizia, een voormalig nieuwsanker, en de Britse prinses Kate is meermaals geopperd dat ze anorexia hebben. De Zweedse kroonprinses Victoria is effectief in behandeling geweest voor die eetstoornis.

Als er al over het lijf van mannelijke royals wordt geschreven, dan is het neutraal of positief – de Spaanse koning Felipe bijvoorbeeld, die met zijn 1m97 altijd boven iedereen uitsteekt, wat op vertedering werd onthaald in zijn foto’s met de kleine koningin.

Eredikkerd

Officieel geldt dat elk lijf goed en mooi is, als het maar gezond is. In de praktijk hebben we dat nog niet echt een plaats gegeven. Je kan aanvaard worden als eredikkerd, maar dan liefst maar één per beroep. En als je zoals Adele, Missy Elliott of Rebel Wilson besluit een paar kilo’s af te vallen, krijg je het verwijt de goede zaak te verloochenen. Dan is je lichaam weer een standpunt en een symbool, niet gewoon je lichaam.

Er is een krampachtige reflex om het woord ‘dik’ negatief te vinden, terwijl dat op zich geen waardeoordeel inhoudt. Zelfs positieve synoniemen worden op een schaaltje gelegd. Het Argentijnse blad Caras zette een mooie foto van Amalia met haar moeder op de cover naast de kop ‘de oudste dochter van Máxima trots op haar plussize look’. Meteen werd het verweten aan bodyshaming te doen.

Nochtans stond ook op die cover: ‘Amalia, troonopvolgster van Holland en slachtoffer van pesten, confronteert de kritiek krachtig en met de onvoorwaardelijke steun van haar ouders. Een prinses die haar adolescentie zonder taboes beleeft en haar figuur van “echte vrouw” verdedigt.’

Het woord ‘real’ kan in het Spaans zowel ‘koninklijk’ betekenen (die Madrileense voetbalclub, bijvoorbeeld) als ‘echt’, dus je kunt het ook als ‘koninklijke vrouw’ lezen. Binnenin gaf Amalia haar nuchtere mening: ‘Ik ben meer dan mijn lichaam. Mijn lichaam is letterlijk het minst interessante aan mij.’

Victoria werd, na haar moeizame gevecht voor mentaal evenwicht, een populaire royal in Zweden, omdat ze toegankelijk is en niet wereldvreemd. Amalia lijkt met dezelfde instelling tegen haar functie aan te kijken. En op Nederlandse sociale media verschenen voor de koninklijke reis oproepen ‘om het dit keer te hebben over wat Amalia doet, niet over haar lichaam’. Welaan: ze bezocht een naar haar genoemde school, danste veel en met zichtbaar plezier, en werd geroemd om haar stijlvolle maar praktische tropengarderobe.

Wat vindt u, beste lezer, heeft u nog argumenten om bodyshamers op betere gedachten te brengen? Heeft u er zelf ervaring mee? Mail ons!