Na bodyshaming prinses Amalia: waarom het geen goed idee is opmerkingen te maken over het gewicht van je (klein)kinderen

De Nederlandse kroonprinses Amalia kreeg onlangs op sociale media heel wat bagger te verduren over haar lichaamsgewicht. Bodyshaming heet dat. 

Maar wat als je oprecht bezorgd bent over de gewichtstoename van je kind of kleinkind? Zeg je dat? Of is het beter om te zwijgen? Radiopresentatrice Karolien Debecker legt die vragen voor aan klinisch psychologe An Vandeputte in "Wijs" op Radio2.

“Gewicht alleen zegt op zich weinig", vertelt Vandeputte. "Of iemand gezond is of niet hangt af van meerdere factoren. Sommige mensen leven heel gezond en zijn toch struis gebouwd. Anderen zijn mager maar hebben een ongezonde levensstijl."

Het heeft volgens de psychologe dus weinig nut om commentaar te geven op het lichaamsgewicht van je kind of kleinkind. "Je kind is in volle ontwikkeling en zijn lichaam verandert sterk. Daar heb je an sich weinig invloed op. Opmerkingen over het gewicht liggen heel gevoelig en kunnen voor extra problemen zorgen. Ik denk maar aan eetstoornissen."

Luisteraar Eva getuigt op Radio2 hoe haar zelfbeeld al sinds haar kindertijd lijdt onder de opmerkingen over haar gewicht. “Sinds mijn tienerjaren krijg ik al te horen dat ik dik ben”, vertelt ze. “Wilde ik een jeansvestje, dan kreeg ik dat niet. Mijn zus wel want die was mager. En tijdens het eten zag ik mijn tafelgenoten denken: ‘Gaat ze nu nog een lepel puree bijnemen?’”

De commentaren maakten Eva onzeker maar ook opstandig. “Ik begon meer te eten en deed het stiekem. Als een soort tegenreactie, maar ook om mezelf te troosten. Ik gaf mezelf letterlijk een extra laag.” 

Maar de opmerkingen zorgden niet voor een radicaal andere levensstijl. Ook het besef dat haar gezondheid eronder leed, deed Eva weinig. “Rationeel wist ik dat ik moest afvallen. Ik had pijn in mijn heupen en knieën. Maar gezondheid was voor mij geen reden om af te vallen. Ik had een andere trigger nodig.”

Die trigger bleek een foto te zijn. “Ik maak regelmatig fotoalbums van onze vakanties. En ik merkte dat ik mezelf meer en meer begon weg te knippen. Dat was voor mij de druppel. Toen ben ik beginnen afvallen.”

Eva kende periodes van groot gewichtsverlies maar ook van gewichtstoename. “Ik ben een jojo geworden. Er zijn periodes van plus 20 kg maar ook van min 30 kg. Op dit moment ben ik een pak magerder dan vroeger. Mijn bolle wangen zijn weg waardoor ik mezelf niet herken in de spiegel. Dat voelt vreemd.”

“Was die maat meer zo erg? Mensen zien mij nu en geven complimentjes. Nu ben ik dus goed genoeg, maar wat als ik straks weer bijkom? Al die commentaren over mijn figuur hebben mij geen goed gedaan. Ze hadden er beter over gezwegen. En zeker als het over kinderen gaat, moeten ouders oppassen dat ze hun zoon of dochter niet richting een eetstoornis duwen."

An Vandeputte geeft in "Wijs" enkele tips over hoe je wel kan omgaan met een kind met ongezonde eetgewoontes. "Moedig een gezonde levensstijl aan die niet gefocust is op calorieën, maar op goede eetgewoontes, beweging en slaapgewoontes. Leer je kind om zorgzaam te zijn voor zijn eigen lichaam."

En wat als je toch denkt hulp nodig te hebben? "Dan is de huisarts of de kinderarts je eerste aanspreekpunt. Hij kan een grondige analyse maken van de gezondheid van je kind. Het overgewicht hoeft niet aan te veel boterhammen met choco liggen. Misschien is er een onderliggend medisch probleem. Je huisarts zal dan oordelen of de hulp van een meer gespecialiseerd team aangewezen is."