Rani De Coninck kondigde onlangs een korte pauze aan. Ze zou enkele weken niet op de radio te horen zijn en haar collega Raf Van Brussel moest hun show op Joe een tijdje alleen doen. De reden daarvoor deelde ze mee aan de luisteraars in een brief.

LEES OOK. Rani De Coninck neemt pauze: “Ik vind mijn ‘reason to smile’ even niet meer”

“De voorbije twee weken zat ik ziek thuis. Ik zat op hete kolen om vandaag opnieuw leute te maken, maar ik moet nog even de pauzeknop ingedrukt houden en tijd maken voor mezelf. Enkele maanden geleden sloeg in onze vriendenkring het noodlot toe en oude wonden zijn toen plots pijnlijk weer opengegaan. 37 jaar geleden verloor ons gezin een dochter, zus, partner, moeder en ik heb dat grote verlies nooit verzwegen, niet voor de kijker, de luisteraar of mijn volgers”, schreef ze. “

“Ik vertelde altijd dat ik voor twee leef en heel goed besef dat we naar het mooie en het goede moeten zoeken. Het leven is veel te kort om niet ten volle te genieten. There is always a reason to smile, you just have to find it. Zo staat bovenaan mijn Instagrampagina. Wel liefste Raf, collega’s en trouwe luisteraar. Ik vind hem even niet meer. Mijn reason to smile. Door het verlies bij onze vrienden een half jaar gelden, kraakte de pijn van het verlies van mijn grote zus door mijn ziel. De wonde ligt nu helemaal open, maar ik wil het verdriet deze keer niet onderdrukken en de kwetsuur niet toedekken. Ik wil mijn kwetsbaarheid toelaten.”

Donderdagmiddag kondigde Rani haar terugkeer naar de radiostudio aan met een ingesproken boodschap. Daarin zei ze dat ze veel mooie reacties had gekregen op haar brief en dat haar baas haar gevraagd heeft of de brengen haar geen deugd zouden doen. “‘Misschien is het wel ideaal om daar in de eeuwige sneeuw, vanop afstand, weer eens met Raf achter de micro te kruipen’, zei hij. Zijn vraag verraste me een beetje maar maakte me ook blij”, zei Rani. Het verdriet is niet weg, zegt ze. “Maar ik moet het niet langer binnenskamers onderdrukken, want ik heb het kunnen delen. En daarom wil ik dat wel proberen, Raf, daar in die verre bergen. Gedragen door die warme gloed van onze luisteraars probeer ik morgen weer live te gaan. Mét al het verdriet in mijn hart en hopelijk snel ook weer met mijn luidste lach. Want dat is het leven. Smart en plezier horen samen. En ik wil ze liefst ook zo snel mogelijk samen laten horen.”