Direct naar artikelinhoud
Website logo
film★★⅟☆☆

In ‘Pamela: A Love Story’ zien we Jay Leno niet als talkshowcoryfee, maar als seksistisch zwijn. Maar is het echt zo simpel?

In ‘Pamela: A Love Story’ zien we Jay Leno niet als talkshowcoryfee, maar als seksistisch zwijn. Maar is het echt zo simpel?
Beeld Netflix

Een bekentenis recht uit de lendenen: zoals miljoenen andere hitsige zielen, stemden ook wij in onze vlegeljaren weleens af op ‘Baywatch’, de roemruchte rode badpakkenserie die meer draaide om de tanlines dan om de verhaallijnen. En wij geven ruiterlijk toe dat onze hormonen vooral begonnen te knetteren bij de aanblik van u-weet-wel-wie. Die verleidelijke welvingen... Die om schaamtelijke seksualisering smekende benen... Die om schandelijke objectivering vragende billen... O, wat waren wij wild van David Hasselhof! Straks gaan we op YouTube nog eens kijken en luisteren naar Davids wereldsong ‘Looking For Freedom’ (beste videoclip ooit!), maar eerst moeten we het even hebben over Davids ‘Baywatch’-collega Pamela Anderson. Het was al een tijdje geweten dat Anderson niets moet weten van ‘Pam & Tommy’ (★★★½☆), de vorig jaar uitgekomen miniserie die - zónder haar toestemming - het onstuimige verhaal vertelt van de kletterende romance tussen Pamela (Lily James) en Tommy Lee (Sebastian Stan). Teneinde eindelijk eens háár versie van de feiten te geven, ontketent de nu 55-jarige Anderson dezer dagen een gigantisch media-offensief: in de boekwinkel verschijnt deze week haar autobiografie ‘Love, Pamela’ en op Netflix kunt u kijken naar de autobiografische documentaire ‘Pamela: a Love Story’. ‘t Is alsof de luid op tafel slaande Pamela een poging waagt om de controle over haar leven eindelijk in eigen handen te nemen.

In het begin van ‘Pamela: A Love Story’ zien we hoe de momenteel in een dorp in Canada wonende Pamela lachend een tape in een oude videorecorder schuift: ‘Even kijken, wat hebben we hier?’. Wacht even: gaan we al in de éérste minuut van de documentaire beelden te zien krijgen uit de beruchte sekstape van haar en Tommy? Maar neen, Pamela is ons alleen maar aan het teasen: wat we te zien krijgen zijn onschuldige beelden van Pamela en Tommy in een gondel in Venetië. Dat openingstafereeltje geeft aan de documentaire ons inziens iets dubbelzinnigs: Anderson heeft er in het verleden altijd op gehamerd dat die gestolen sekstape haar carrière heeft vergald, maar anderzijds houdt ze diezelfde tape in het begin van haar documentaire héél nadrukkelijk als een soort lokkertje voor onze ogen: ‘Blijf kijken, want ik ga het er uitgebreid over hebben!’.

Vervolgens vertelt Anderson over haar kindertijd: mama werkte in een pannenkoekenhuis, papa was een schoorsteenveger, een oplichter en een alcoholist die weleens een stofzuiger naar het hoofd van zijn vrouw smeet. We vragen ons af: wat doet het met je wanneer je opgroeit in een huis waar je je geregeld moet bukken voor overvliegende stofzuigers? Waarschijnlijk ben je getekend voor de rest van je leven. Anderson geeft ons ook interessante levenslessen mee: als je je vriendje betrapt terwijl hij zijn penis staat te wassen in de gootsteen, dan kun je er donder op zeggen dat-ie overspelig is. En bam, welhaast out of the blue laat Anderson zich ontvallen dat ze als kind werd misbruikt door haar babysit; hoe ze ooit door een liefje uit een rijdende auto werd getrapt; hoe ze op twaalfjarige leeftijd werd verkracht door een veel oudere man; en hoe ze dacht dat het haar schuld was. Anderson vertelt het allemaal met een onthechtte glimlach, alsof het allemaal niet zo erg of traumatiserend was, maar laat u niet verblinden door haar speelse manier van vertellen: het zou best kunnen dat ze ‘s nachts, wanneer ze omringd is door diepe schaduwen, de demonen in haar hoofd hoort brullen en krijsen. Wat is ons verder nog opgevallen? Wel: hoewel hij haar af en toe in mekaar sloeg, kijkt ze met een tedere blik in haar ogen terug op haar huwelijk met Tommy Lee, de drummer die zijn eigen leuter een naam gaf (te weten: Big). En jawel hoor, natuurlijk heeft Anderson het uitgebreid over wat ze zelf het ‘O shit!’-moment noemt: het ogenblik dat ze - net als Patricia Arquette in ‘Lost Highway’! - in haar eigen brievenbus in een bruine envelop de gestolen sekstape aantrof. O shit.

Lees ook:
Beeld Netflix

Wat wij van de hele kwestie onthouden, is dat het zowaar Pamela en Tommy waren die maakten dat het tot dan toe nogal obscure Internet van de ene dag op de andere razend populair werd: omdat miljoenen mensen die tape wilden zien, explodeerde het aantal inbelverbindingen. Wat deze documentaire eveneens aan het licht brengt, is hoe #MeToo er ons toe dwingt om de televisiegeschiedenis met andere ogen te bekijken. Zo toont Anderson ons enkele oude fragmenten uit de indertijd immens populaire talkshows van Jay Leno, David Letterman, en Larry King. Wie die drie talkshowhosts vandaag schunnige grapjes hoort maken over de zogenoemde ‘sieraden’ van Anderson (haar borsten dus), ziet evenwel geen talkshowcoryfeeën, maar drie seksistische zwijnen die, ten einde de lachers in het publiek op hun hand te krijgen, de hele tijd ongepaste vragen zitten te stellen. Op de brandstapel ermee!

Alles bij mekaar komt Anderson uit ‘Pamela: A Love Story’ tevoorschijn als een toffe dame met wie wij, overigens geheel zonder bijbedoelingen, weleens een pint zouden willen gaan pakken. Anderzijds zijn we niet zó naïef om klakkeloos te geloven dat we in ‘Pamela: A Love Story’ het héle verhaal te horen krijgen. Anderson plaatst zichzelf in deze documentaire heel nadrukkelijk in een ‘Ik was naïef, maar ik heb het overleefd!’-narratief, maar een documentaire is natuurlijk altijd een montagetruc: we zien alleen wat de makers wíllen dat we zien. Neem nu die fragmenten uit de talkshows van Jay Leno, David Letterman en Larry King: onze eerste reflex was om die grensoverschrijdende klootzakken op de brandstapel te zetten. Maar is het eigenlijk wel gerechtvaardigd om uit die uit de context gerukte beeldfragmenten, die overigens niet langer dan drie seconden duren, wérkelijk zomaar te besluiten dat die presentatoren seksistische zwijnen waren? Misschien. Een uitgebreid journalistiek onderzoek, waarin behalve Pamela bijvoorbeeld ook Jay Leno, de producenten van ‘Baywatch’ en Tommy Lee (zéker hij!) recht van spreken krijgen, zou wellicht een vollediger, veelzijdiger en accurater portret van Pamela opleveren dan deze documentaire, die overigens werd geproduceerd door haar niet bepaald onpartijdige zonen. Maar hoe zou het zijn met David Hasselhof?