KIJK. Iedereen hangt aan de lippen van de meesterverteller: de indrukwekkende speech van Kompany op zijn eerste werkdag bij Burnley

12 minuten en 28 seconden.

Zo lang duurde de eerste toespraak van Vincent Kompany voor de spelersgroep van Burnley op z’n eerste werkdag, begin juli.

“Ik was nooit zo goed als de spelers rondom me”, zei hij onder meer, verwijzend naar z’n tijd bij Manchester City. “Maar als er iets is waar ik goed in was, dan was het wel dat ik er achter de schermen voor zorgde dat iedereen beter werd. Als ik in de fitness zat en er daar iemand z’n kopje liet hangen, dan sprak ik op hem in. Het belangrijkste is dat je iedereen - van de eerste tot de laatste - mee krijgt.”

De parallel met Kompany’s eerste echte werkdag als T1 van RSCA, anno 2020, is snel gemaakt. In docureeks ‘Mauve’ geeft Anderlecht af en toe beperkt inkijk in de interne keuken. En dus ook in de kleedkamer. Seizoen 1, aflevering 1. Vincent Kompany met een gelijkaardig oppeppend discours: “Toen ik de selectie voor de wedstrijd moest maken dacht ik: ‘Wauw!’ Weet dat jullie honderd procent gefocust moeten blijven. Dat zijn jullie verschuldigd aan je ploeggenoten die níet spelen.”

En of ze allemaal aan z’n lippen hingen. De jonge spelersgroep van Anderlecht, maar zeker ook die van Burnley. Kompany is een verteller. Een koning in het geven van een overtuigende speech. ‘The King’s Speech’, naar de Oscar-winnende film uit 2010. Maar dan van ‘Vince the Prince’.

Bij Burnley slaat die magie meer aan dan bij Anderlecht. Middenvelder Josh Cullen kan erover meespreken. Nog in ‘Mauve’ zie je hem terneergeslagen in de kleedkamer zitten tijdens een donderpreek van Kompany. “Jullie hebben mijn tijd én die van jullie verspild door te komen”, tierde hij richting z’n spelers. Dan zal het voor Cullen dezer dagen iets gezelliger vertoeven zijn in de kleedkamer bij Burnley.

Negen competitiezeges op rij nu al - een evenaring van het clubrecord -, en 17 punten voorsprong op het nummer drie Middlesbrough. Amper twee nederlagen in wat sommigen ‘de zwaarste competitie ter wereld’ noemen. Het wordt alsmaar indrukwekkender. Alleen Sheffield lijkt Kompany en co nog van de titel te kunnen houden, iets over halverwege het seizoen. En dat met een allegaartje van spelers uit de Jupiler Pro League en spelers die in Engeland nog niet bepaald veel hadden bewezen.

Kompany heeft de hele club - van de voorzitter tot de koffiedame - meegekregen in zijn filosofie. Ook wie niet speelt, hoort erbij. Hij roteert er op los. En zo is eigenlijk iedereen tevreden. Naast goed tegen een bal trappen weet Kompany ook hoe hij z’n woorden moet gebruiken. Een motivator. “Je kan niet anders dan onder de indruk zijn van iemand met zo’n kaliber”, bewierookte Burnley-voorzitter Alan Pace hem al. Een kwaliteit waar hij als voetballer al over beschikte. “Vinnie denkt dat hij een president is”, lachte Manchester City-verdediger Kyle Walker eens. “Als er moet worden gesproken, steekt hij als eerste zijn vingertje in de lucht.” En Kevin De Bruyne beaamt dat. “Hij was altijd to the point. De juiste woorden op het juiste moment.” In goeie, maar vooral ook in kwade dagen.

Na een nederlaag tegen Racing Genk liet hij z’n teleurgestelde RSCA-spelers eens naar het feestgedruis in de andere kleedkamer luisteren. “Laat dit maar pijn doen. Dat hoort er ook bij. Maar laat het je dan ook sterker maken. Het heeft geen zin om pijn te voelen als je er niet tegelijk beter van wordt.”

“Het zal even doorbijten zijn om te wennen aan deze nieuwe manier van spelen”, waarschuwde hij z’n groep al op dag één. “Jullie zullen veel informatie moeten verwerken, en we blijven dat doen tot het automatismen worden. Dat kan drie, vier, vijf maanden duren, maar we moeten erdoor.”

Zo lang duurde het dus niet. Al is de weg nog lang. Nog 17 matchen. Nog 17 speeches. Minstens.