Direct naar artikelinhoud
Website logo
televisie★★★★☆

Wij kunnen alleen maar dankbaar zijn voor de positiviteit van Dieter Coppens in ‘Restaurant Misverstand’

Wij kunnen alleen maar dankbaar zijn voor de positiviteit van Dieter Coppens in ‘Restaurant Misverstand’
Beeld VRT

Van alles wat mij straks vellen kan, laat het niet dementie zijn. Hol me uit, kraak me de botten, ontneem me het zicht en de tanden in mijn mond, maar gun me mijn verstand. Het is de enige wens die me ooit tot gebed zou kunnen brengen. Mocht hij toch niet worden ingewilligd en mocht iemand mijn trieste lot willen vereeuwigen, geef het dan Dieter Coppens in handen.

Verrek, toptelevisie. ‘Restaurant Misverstand’ is zo'n zeldzaam programma waar weinig tot niets op aan te merken valt, en is dus een nachtmerrie voor een recensent. Het enige wat je het enigszins kunt aanwrijven, als de slaap anders écht niet te vatten valt, is dat ook dit programma zich, net zoals hele zwermen andere, voor een fornuis moet voltrekken, deze keer met protagonisten die lijden aan jongdementie. Maar een titel als ‘Restaurant Misverstand’ laat je niet liggen, dat weet warempel zelfs de VRT. Misschien maar goed ook: andere zenders hadden vast weg geweten met varianten als ‘Kraakpand Misverstand’, ‘Naaktstrand Misverstand’ of ‘Akkerland Misverstand’.

Lees ook

Seppe Nobels heropent ‘Restaurant Misverstand’: ‘We zijn mannen die een traan durven te laten’

Gelukkig dansen ze aan de Reyerslaan nog niet allemáál door de gangen en vindt ook iets met een ziel er nog onderdak. Weinig is aangrijpender dan iemand die je recht in de ogen kijkt – ook al hangt er dan een camera tussen – en zegt het gevoel te hebben minder mens te worden. Of die, zoals een andere deelnemer, wiens greep op de taal met iedere nieuwe dageraad weer wat is verzwakt, zich beperkt tot de woorden: ‘Ik moet het niet weten, ik moet het niet weten…’ Die zwijgt uit angst niet meer te kunnen praten.

Je zou kunnen zeggen dat zo’n onderwerp geen opdrachten nodig heeft, en dat klopt ook, maar de kleine klusjes die aan een feestmaal voorafgaan illustreren zo goed welk noodlot deze mensen en hun naasten treft, dat je moeilijk kwaad kunt zijn dat je nog maar eens naar iemand in een witte kiel zit te kijken. Ze confronteren de vergetende met pijnlijke tekortkomingen, maar zijn tegelijk aanleiding tot samenwerking, gedeelde smart en de gekoesterde hoop dat niet alles is verloren zolang je dierbaren om je heen hebt. Dat je niet alleen in de schemer staat.

Zelden vervulde het dekken van een tafel me met zo veel dankbaarheid als na het bekijken van ‘Restaurant Misverstand’. Vork, mes en lepel op de juiste plaats, de correcte hoeveelheid glazen per persoon. Banaliteiten - tot ze je te machtig zijn geworden. En ik ben allerminst een optimistisch wezen, maar voor de positiviteit die Dieter Coppens aan de dag kan leggen en voor zijn gave om begrip en klefheid strikt gescheiden te houden, kan ik hem alleen maar dankbaar zijn. Kom ze niet in mijn buurt zoeken, maar zoals hij zouden er meer mensen moeten zijn.

Voor een maatschappij die steeds killer wordt, is iets als ‘Restaurant Misverstand’ essentieel. Zoals België de Rode Duivels nodig heeft om niet te verkruimelen, heeft het programma’s als dit nodig om het bloed rond te pompen, hoe verkalkt het aderwerk ook moge zijn. Niet alles in het leven is een keuze, niet alles is iemands eigen verantwoordelijkheid. Zijn schuld. Sommige mensen hebben pech, en die pech is een realiteit. En als in de Wetstraat niet wordt gemaald om het lot van kwetsbare medemensen, dan moet het maar in een keuken op de televisie, alle moe geziene koksmessen ten spijt.

‘Restaurant Misverstand’ bestrijkt het hele smaakpalet. Onvergetelijke televisie.