Herman Brusselmans: ‘Binnenkort zal de baby er zijn, en ik ben nerveus en gelukkig, maar het geluk drukt op mij als een molensteen’
Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite. Deze week: ‘Ook vakantie pak duurder.’
Ik luister steeds maar naar dezelfde drie songs. ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’ van The National, ‘Stealin’’ van Uriah Heep en ‘Starting Over’ van Chris Stapleton. Altijd maar dezelfde drie. Tien keer, twintig keer, vijftig keer. Maar de tekst meezingen, dat kan ik niet, ook niet na honderd luisterbeurten. Ik hoor niet wat er gezongen wordt, het lijkt wel Chinees. Ik ben bang voor Chinees.
Als ik niet luister, zwijg ik, en als ik zwijg, kruipt de angst over m’n huid. Ik probeer iets te zeggen. Er komen klanken tevoorschijn, meestal gifgroene klanken. In de verte is een sirene zo stil dat het niet anders kan of er is weinig of niks gebeurd. Dat speelt een rol: dat er zelden iets aan de hand is. De inertie zal zorgen voor de ondergang van de mensheid. Het is niet omdat er een atoombom naar beneden valt, dat we moeten opkijken. Er had evengoed een veertje van een huismus naar beneden kunnen vallen.
De weg kwijt zijn we toch. Er valt aan te twijfelen of er ooit een weg is geweest. Een miljoen wegen, die zijn er geweest, en ze lijken zodanig op elkaar dat je ze net zo goed kunt negeren. Ter plaatse blijven. Op de bank zitten. Luisteren naar drie songs. Half ophouden te bestaan. Wachten tot je vriendin thuiskomt. Met de hond. Waar zijn ze heen? Naar het park, om te wandelen. Waarom ben ik niet mee gaan wandelen? Omdat ik dacht: als ik vandaag wandel, overleef ik het niet. De pijn in m’n linkerarm, die moet toch érgens vandaan komen? Luisteren naar de drie songs. Een kop koffie drinken. Denken aan 1963, met enorm veel Renault Dauphines, Volkswagen Kevers en Ford Taunussen in de file. Ik hoorde ooit eens iemand zeggen – dat was gisteren – dat er vroeger geen files waren. Terwijl de allereerste file er al was in het New York van 1903. Auto’s in een rij van Manhattan tot Staten Island, van de Bronx tot Queens. Alleen in Brooklyn was er geen file, de Joden verplaatsten zich liever op hun vliegend tapijt, dat ze van de mohammedanen gekocht hadden. Toen hadden ze nog geen ruzie, integendeel, ze zaten samen schapenvlees te eten, zomaar op straat, terwijl hun vrouwen binnen aan de ketting vastlagen. Denken aan paarden die omkwamen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Denken aan het doelpunt van Carlos Alberto tijdens de finale van het WK in Mexico, in 1970. Denken aan hoe m’n broer stotterde en hoe ik hem hielp om woorden te vormen. Denken aan m’n moeder, altijd m’n moeder. Je vraagt je af waarom moeders op 61-jarige leeftijd moeten doodgaan. Nog een kop koffie, terwijl ik doorga met proberen te stoppen met roken. Vaak mislukt het doorgaan met proberen. Mislukking is het belangrijkste gevolg van een probleem. Drie keer de songs.
M’n vriendin en m’n hond zijn nog niet thuis. Dan maar een alinea schrijven van m’n op stapel staande roman ‘Het huwelijk van Jan en Sofie’. Ze vieren hun bruiloft. De aanwezigen kennen elkaar nauwelijks. De feestelijkheden verzanden. Rosita, de beste vriendin van Sofie, is zo dronken dat ze tijdens het pissen haar eigen kut niet herkent. Eén alinea is meer dan genoeg. Zal ik de babykleertjes nog eens wassen? De baby is er nog niet, maar de kleertjes zijn er wel al. Binnenkort zal de baby er ook zijn, en ik ben nieuwsgierig, nerveus en gelukkig, maar het geluk drukt op mij als een molensteen. Zei Jezus niet reeds: ‘Verdomme, hoe zit dat hier, komt er nog wat van, wat zullen we nou krijgen, zak toch in de stront, who let the dogs out, geef mij een banaan, zodat ik ’m in m’n reet kan steken.’ Ik heb derhalve veel respect voor Jezus. Mocht Hij niet bestaan hebben, Hij had uitgevonden moeten worden.
Andere volgorde: nu eerst ‘Stealin’’, dan pas ‘Starting Over’ en ten slotte ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’. Het wordt weleens tijd. Tijd voor de aankomst, tijd voor de achteruitgang, tijd voor het verstenen. Op den duur zou een normaal mens nog gaan denken dat hij niet helemaal normaal is. Een kiezel in je schoen kan meer pijn doen dan barrevoets door schuim lopen. Wat bedoel ik daarmee? Het is niet aan mij om dat te weten. Ja, gifgroen. Nu klinkt de sirene dichter. Is er een man uit z’n rolstoel gekatapulteerd? Hebben de ambulanciers tegen elkaar gezegd: ‘Vooruit dan maar, we zullen die klojo ophalen’? De man uit de rolstoel heeft z’n neus gebroken en alles wat eraan vasthangt. Jammer voor zo’n kerel. Ooit was hij veelbelovend, maar toen hij de eerste keer uit z’n wieg viel, veranderde de zaak.
Daar heb je m’n vriendin en m’n hond. Zij zijn respectievelijk hoogzwanger en hijgerig. Ik ben gestopt met luisteren naar de drie songs en ik vraag aan m’n vriendin: ‘Zullen we met vakantie gaan?’ Ze zegt wijselijk: ‘Nee, veel te duur.’