Op de achterkant van het briefje staat de tekst “Beste vreemdeling. Alsjeblieft lees mijn briefje. Van een moslima”. Vervolgens vertelt de jonge meid hoe angstig ze is sinds de aanslagen. “Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer welkom ben in Londen, omdat ik moslima ben. Toen ik na de aanslagen de les binnenkwam, voelde ik de ogen van medestudenten priemen. Elke zaterdag moet ik langs Westminster passeren, en opeens dacht ik twee keer na over mijn tochtje. Ik was bang dat ik aangevallen zou worden, omdat ik een hoofddoek draag.”

Het briefje kon op Reddit op heel wat bijval rekenen en zette andere moslims aan om ook hun verhaal te doen.

Lees hier de volledige brief:

“Liefste Londen,

Ik ben een Londens meisje van 14 jaar oud en ik ben per ongeluk ook een zwarte moslima. Na de tragische aanslag in Westminster heb ik besloten dat ik iets moet doen. Een ronduit vreselijk iets heeft plaatsgevonden in het hartje van Londen, de plaats waar ik zo verliefd op ben.

Na het horen van het nieuws was ik zo aangeslagen en bang, ik voelde intens mee met de andere Londenaars en de slachtoffers. De volgende dag werd ik wakker en keek ik naar het nieuws. Toen pas drong het tot me door dat ik naar school moest en mensen me vragen zouden stellen. Toen ik de deur uitging om 8u15, zoals ik altijd doe, zag ik de gekende gezichten van mijn buurtbewoners, en ik vroeg me af wat zij dachten. Ik deed mijn best om vriendelijk lachend door te lopen, hopend dat de mensen terug zouden glimlachen.

Sommigen lachten terug, maar anderen deden dat plots niet meer. Toen het over het nieuws ging, voelde ik hoe alle ogen op mij gericht waren. Ik voelde hoe ik begon te blozen en het warm kreeg. Ik voelde me bijna schuldig, maar waarom eigenlijk? Ik kon niet bepalen of ik nu paranoïde was of dat mensen effectief me aan het nastaren waren. Ik kwam mijn eerste les binnen, toen een meisje me vroeg wat ik de nacht voordien uitgespookt had. Ik lachte, omdat ik hoopte en dacht dat ze een grapje maakte. Dat is toch wat mensen doen als ze niet weten wat antwoorden?

We mogen dan wel moslims zijn, maar we willen jullie geen pijn doen. We zijn geen terroristen. Elke zaterdag passeer ik langs Westminster. Deze keer heb ik twee keer nagedacht, ik was bang dat ik aangevallen zou worden omwille van mijn hoofddoek. Ik ben een harde werker, ik wil niets liever dan mijn school afmaken en een advocate worden, maar Londen is mijn geboorteplaats en ik wil mijn leven hier opbouwen. Soms vraag ik me af of ik in deze stad nog wel een job zal kunnen krijgen over 10 jaar. Ik hoop dat het dan nog kan.

Het is angstaanjagend om een moslima te zijn terwijl deze vreselijke terreurdaden plaatsvinden. Ik wil hier over 50 jaar nog wonen en mijn kinderen de wondermooie stad Londen laten beleven. De prachtmensen die hier wonen. Wat ik voel is te moeilijk om uit te drukken in een brief, ik hoop dat mijn boodschap toch min of meer is overgekomen als je dit leest. Mijn enige hoop is, zoals bij velen, dat er vrede heerst.

Dank je wel om mijn brief te willen lezen. Ik heb veel tijd gespendeerd aan het uitdrukken van mijn emoties. Jij als lezer kan besluiten de brief weg te gooien, hem bij te houden of hem achter te laten zodat nog iemand anders hem kan lezen. Ik hoop dat iemand iets leert van deze brief, zelfs al is het enige dat hen bijblijft mijn slechte handschrift.”