Het decor steelt de show in ‘Hogwarts Legacy’

Laat me deze review beginnen met een misschien wat vreemde edoch niet irrelevante bekentenis: ik heb niéts met Harry Potter. Niéts. Nooit een van de boeken gelezen, zelfs geen enkele van de films gezien. Mijn enige ervaringen in het Potterverse zijn één videogame (het onwaardige ‘Kinect Harry Potter’ uit 2012) en één film uit de afgeleide ‘Fantastic Beasts’-reeks (het al even knullige ‘The Secrets of Dumbledore’ vorig jaar). Ik was 25 toen het eerste boek uitkwam en 28 ten tijde van de première van de verfilming daarvan: niet meteen de instapleeftijden waarop het merendeel van de ‘Harry Potter’-fans kennismaakte met de belevenissen van de jonge leerling-tovenaar in en rondom de Hogwarts-tovenaarsschool. Maar mijn relatieve onbeslagenheid in de Wizarding World weerhield me er niet van om een mieterse pret te hebben in ‘Hogwarts Legacy’, een nieuwe openwereldactieavonturengame die zich in de zonet genoemde onderwijsinstelling afspeelt.

Eerst even afbakenen wat ‘Hogwarts Legacy’ niét is: het is niet echt een ‘Harry Potter’-game, want de personages uit de boeken en films doen deze keer niet mee. De game speelt zich in de jaren 1870 af, vlot honderdtwintig jaar voor de gebeurtenissen uit de zeven oerverhalen en vijftig voor die van spin-off-filmreeks ‘Fantastic Beasts’. De kern van ‘Hogwarts Legacy’ is dat je je eigen plaats in de Wizarding World inneemt: je moet je personage zelf bricoleren, en komt er onverhoeds mee in een complot terecht tussen een nazaat van een van de stichters van de school en een goblin met vileine bedoelingen. Maar je moet natuurlijk ook gewoon naar de les: toverspreuken en andere gedragingen leren, waarmee je de wereld en de plot van de game, en de uitdagingen waarvoor die je stellen, aankunt.

In veel opzichten is ‘Hogwarts Legacy’ de ‘Elden Ring’ van dit jaar: het is de eerste écht grote game van dit jaar, en er ontrolt zich een weidse wereld voor je om te verkennen, met naast Hogwarts ook bijvoorbeeld het dorpje Hogsmeade en een flink deel van het omringende Britse platteland. Ongetwijfeld zullen er de komende weken nog talloze nieuwsberichten opduiken over kleine details in die wereld die het voltallige wereldwijde korps van videogamerecensenten had gemist. Maar tijdens de net geen dertig uur die ik nodig had om de verhaalcampagne door te spelen trof ik ook een openwerelddesign van dertien in een dozijn aan. Achter de manier waarop de wereld werd ontworpen zit niet de aanpak van ‘Elden Ring’, met plaatsen en verhalen die samen een geloofwaardige, levende wereld vormen, maar eerder die van de recentste ‘Assassin’s Creed’-games: gewoon een grote landkaart met veel generieke, repetitieve dingen om je mee bezig te houden wanneer je hem doorkruist.

Maar die eerder middelmatige open wereld krijgt wel een flinke scheut magie erbij dankzij dat ‘Harry Potter’-universum, dat – het viel ook deze ouder en grijzer wordende Gen X’er op – vol clevere, levendige details uit de boeken en films zit (of althans die stukken die in het collectieve geheugen terechtkwamen). De schilderijen aan de muren? Natuurlijk bewegen en praten die allemaal. Vliegen op de bezem, en later ook een hippogrief? Check! De Fantastic Beasts temmen? Aanwezig! Toverspreuken leren? Yes!

Wat die laatste betreft is er zelfs een element waarin mijn quasi-onwetendheid eerder een zegen dan een vloek was: ‘Hogwarts Legacy’ laat je toe om de duistere magie te exploreren, diegene dus die booswicht Voldemort bezigde in de ‘Harry Potter’-reeks. Wanneer je je voldoende obstinaat gedraagt in Hogwarts, en de juiste foute vrienden rondom je schaart, leer je na verloop van tijd de ‘onvergeeflijke’ spreuken aan: Imperio (tijdelijk de eigen wil van een ander personage uitschakelen), Crucio (een vijand helse pijnen laten lijden) of – de ergste van alle – Avada Kedavra (val – letterlijk – dood). Omdat ik geen jeugdherinneringen aan het ‘Harry Potter’-universum heb om te bezoedelen heb ik geprobeerd die Voldemort-route te volgen, en daar zaten een paar solide ideeën in. Je krijgt bijvoorbeeld geen ‘karmascore’ opgeplakt, zodat ik naar eigen keuze naar de duistere krachten kon neigen zonder dat ik me noodgedwongen als een pestkop of eikel hoefde te gedragen. De verdorvenheid die zich meester maakt van je personage is er een die volgt op strikt persoonlijke en geloofwaardige drijfveren.

Tegelijkertijd zit die ‘evil’ speelwijze ook vol gemiste kansen. Je keuze voor de duistere krachten is resoluut een zijpaadje in het verhaal, focust zich eerder op je medeleerling dan op jezelf, en heeft ook geen consequenties: wanneer ik m’n duistere spreuken bovenhaalde tijdens een gevecht, in het volle gezicht van mijn protagonist zijn mentor Professor Fig, merkte die dat niet eens op. Het is een tweede component aan ‘Hogwarts Legacy’ waarin zoveel meer had kunnen zitten, en die de game veel memorabeler had kunnen maken dan hij uiteindelijk werd. Maar voor de miljoenen gamende ‘Harry Potter’-fans, die het vooral voor dat zonet genoemde decor doen, zal ook dat de pret niet drukken.