Hij was 23 jaar toen hij tijdens zijn werk in de staalfabriek een bijtend zuur in zijn ogen kreeg na een ­ontploffing. “De helm met ­beschermingsscherm werd door de knal van mijn hoofd geblazen”, vertelt de Opglabbeekse Geert Decresson (52). “Daardoor kwam er natrium­hydroxide in mijn gezicht. Ik werd ­meteen overgebracht naar het ziekenhuis van Genk. Daarna ging het richting Leuven en uiteindelijk werd ik naar Aken gevoerd. Er volgden twintig operaties, maar mijn zicht was ik kwijt.”

Twee jaar na zijn ongeval trouwde Geert met zijn vriendin. Samen hebben ze een zoon en een dochter. “Ik leef eigenlijk een vrij normaal ­leven”, zegt Geert. “Blind zijn houdt me niet tegen om actief te zijn. Toen ik nog in het ziekenhuis lag, ben ik mezelf al braille beginnen aanleren. Een half jaar later, toen ik thuiskwam, leerde ik ook wandelen met een stok. Mijn ­grote steun is mijn blindengeleidehond Jurre. Ondertussen ben ik voorzitter van het Belgisch ­Centrum voor Geleidehonden en geef ik daarvoor ook lezingen.”

Geheugen

Verder zijn favoriete bezigheid: een potje Scrabble bij zijn club in Munsterbilzen. “Vroeger speelde ik wel eens een wedstrijdje tegen mijn moeder”, vertelt Geert. “Toen ik pas blind was, heb ik via het centrum voor slechtzienden Licht en Liefde een braille scrabblebord aangekocht. Al vrij snel ging ik op zoek naar een club, maar voor blinden is het aanbod nogal mager. Zo kwam ik bij een ‘gewone’ scrabbleclub in Genk terecht. Toen die stopte, ben ik overgestapt naar de club in Munsterbilzen. Elke week komen we ­samen voor een wedstrijdje met zo’n 20 tot 30 spelers. Tussendoor nemen we ook deel aan interclubs of wedstrijden voor alle clubs uit Vlaanderen en Nederland die aangesloten zijn bij de scrabble­federatie NTSV.”

Tijdens zo’n wedstrijd ligt Geerts blindengeleidehond Jurre steevast op zijn matje onder de tafel. “Iedereen is ondertussen al aan me gewend”, vertelt Geert. “Mensen die me voor het eerst zien scrabbelen, zijn altijd wat verwonderd. Maar al snel zien ze dat ik gewoon mee kan met de rest. Blind zijn is voor mij niet echt een obstakel, al doe ik alles natuurlijk anders. Ik doe alles op de tast en moet ook meer met mijn geheugen werken. Ziende spelers kunnen notities maken, woorden vergelijken en hebben een beter overzicht tijdens het spel. Ik moet dat alles gewoon onthouden. Maar ondertussen doe ik het al 10 à 15 jaar op die manier en is het een automatisme geworden.”

“Verbluffend”

Wel speelt Geert met een aangepast bord. “Alle blokjes zijn voorzien van braille­tekens”, legt hij uit. “Net als de woord- en letterwaarden en de coördinaten op het bord. Voor de aflijning tussen de ­lettervakjes zijn koordjes gespannen. Zo heeft elk vakje een zekere hoogte en kan ik voelen waar de vakjes liggen.”

Op de competities van het NTSV is Geert de enige blinde speler ­tussen de 37 clubs in België en Nederland, maar hij moet zeker niet onderdoen voor zijn ziende medespelers. Vorige week won hij nog bij zijn club met een monsterscore van 92 procent. “Ik haalde toen 1.009 punten, mijn hoogste score ooit”, lacht Geert trots. “Het is verbluffend”, zegt Frany ­Gregoor, voorzitter van de scrabbleclub Munster. Bij een spelletje worden er telkens zeven letters getrokken, waarna iedereen 2,5 ­minuten tijd krijgt om een woord te maken. Het woord met de hoogste score wint, waarna ­iedereen dat woord op zijn bord legt om verder te spelen. “Geert vertrouwt daarbij op zijn geheugen en moet heel het bord op de tast memoriseren”, zegt Frany. “Een hele klus, maar toch speelt hij ons regelmatig naar huis.”