Op 27 januari beviel de 33-jarige Necla Camuz van haar tweede zoontje. Die kreeg Yagiz als naam, wat “de moedige” betekent. Zijn naam bleek niet gestolen toen tien dagen later, om 4.17 uur ’s nachts, de aarde aan het beven ging en hij met zijn moeder onder het puin belandde. Zij woonden op de tweede verdieping van een vijf etages tellend gebouw in het Turkse Samandag. Pas na meer dan 90 uur zouden ze gered worden.

“Toen de aardbeving begon, wilde ik naar mijn echtgenoot in de andere kamer gaan en hij wilde hetzelfde doen”, doet ze haar verhaal bij de BBC. “Maar toen hij met onze andere zoon naar ons probeerde te komen, viel de kast op hen en konden ze geen kant meer uit.” Toen ze hen riep, kreeg ze geen antwoord. Zonder het te beseffen was ze een verdieping lager beland met hun baby nog steeds in haar armen. Hun leven was gered door een kast naast hen, die was omgevallen en zo vermeed dat het puin hen verpletterde.

Donker

Bijna vier dagen zouden ze in die positie blijven liggen. “Het was overal donker”, zegt ze. “En ik moest dus op mijn andere zintuigen afgaan om te weten wat er aan de hand was. Gelukkig voelde ik dat Yagiz nog ademde.” Ademen was niet eenvoudig met al het stof, maar dat wende snel. Het was ook voldoende warm in het puin. Onder haar lag speelgoed, maar bewegen kon ze niet. Ze voelde behalve al dat puin alleen maar de zachte huid van haar baby en haar kleding.

Tot ze in de verte stemmen hoorde. “Ik riep om hulp en sloeg op de kast. Is daar iemand, kan iemand mij horen, schreeuwde ik. Maar dat hielp niet.” Met puin naast haar begon ze dan maar op de kast te slaan, doodsbang dat die het daardoor zou begeven. Maar ook dat bracht geen zoden aan de dijk. “Ik was doodsbang dat er niemand zou komen. Je plant heel wat zodra je een baby krijgt. En dan lig je opeens onder het puin. Zo moest het leven niet gaan.”

Necla bleef haar baby borstvoeding geven, maar zelf kon ze niet eten of drinken. Haar eigen melk drinken lukt niet. Yagiz sliep veel en huilde geregeld, maar ook hij hield zich erg sterk. Ondertussen bleef ze aan haar gezin denken. Hopend dat de verlossing toch nog zou komen.

Honden

Na meer dan 90 uur was het zover, toen ze honden hoorde blaffen. “Gaat het”, riep iemand. “Klop één keer als het gaat. In welk gebouw woon je?” Necla was gevonden. De reddingswerkers maakten een weg in het puin tot bij hen en haalden hen eruit. Toen ze haar vroegen hoe oud haar baby was, kon ze niet eens antwoorden. Alle besef van tijd was ze kwijtgeraakt. Hun redding ging de wereld rond.

In het ziekenhuis werd Necla herenigd met haar familie. Daar kwam nog schitterend nieuws: ook haar echtgenoot Irfan en hun zoon Yigit Kerim (3) waren gered. Zij lagen in een ander ziekenhuis met ernstige verwondingen, maar kon al snel met hen herenigd worden. Zelf liep Necla geen verwondingen op. Na 24 uur verliet ze het ziekenhuis met dappere Yagiz. Een huis om naar terug te keren hadden ze helaas niet, maar ze vond onderdak in een tent van een organisatie die noodhulp aanbood. “We zijn hier met dertien”, zegt ze. “We maken koffie op een klein fornuis, schaken en vertellen verhalen. Ik probeer te bevatten wat er gebeurd is. Yagiz ben ik eeuwig dankbaar: hij heeft mijn leven gered. Als hij niet sterk genoeg geweest was, zou ik het ook niet volgehouden hebben.

Nu droomt ze ervan dat haar zoon nooit meer miserie als deze meemaakt. “Ik ben blij dat hij een baby is en er zich wellicht niets van zal herinneren.”

Toch nog reddingen

De dodental in Turkije en Syrië is intussen opgelopen tot ruim 35.000. En nu nog, na bijna een week, worden mensen van onder het puin gered. Afgelopen nacht nog werden twee mensen, een 62-jarige vrouw en een 7-jarige jongen, gered. Allebei zaten ze 163 uur vast onder het puin vooraleer ze zondagavond laat gered konden worden. Onder meer in de zuidelijke stad Kahramanmaras, nabij het epicentrum van de beving, wordt er met graafmachines nog altijd in ruïnes gespoord naar overlevenden, terwijl geëvacueerde inwoners, verzameld rond een kampvuur, op nieuws over hun naasten wachten.