“Het is dankzij hem dat ik nog leef”: Turkse getuigt hoe ze samen met baby 90 uur onder puin overleefde

Camuz was op 27 januari van haar tweede zoon bevallen, ze noemde hem Yagiz (de dappere; nvdr). Amper tien dagen later zou hij zijn naam alle eer aandoen.

“Toen de aarde begon te beven, wilde ik naar mijn echtgenoot Irfan in de andere kamer gaan. Hij had onze andere zoon Yigit Kerim (3) in de armen genomen en probeerde naar mij toe te komen. Een vallende kleerkast kwam echter op hen beiden terecht.”

Het gezin leefde in een modern appartementsblok op de tweede verdieping. “De schokken werden nog krachtiger, de kamer schudde en een van de muren stortte in. Toen er een einde kwam aan het geraas besefte ik niet eens dat ik een verdieping lager terechtgekomen was. Ik riep de namen van mijn partner en mijn zoon, maar er kwam geen reactie.”

Camuz hield de baby stevig tegen haar borst gedrukt, tot haar grote opluchting hoorde ze hem nog ademen. Bewegen lukte echter amper. In diezelfde positie bleven moeder en zoon uiteindelijk vier dagen onder het puin liggen. Een kleerkast verhinderde al die tijd dat een grote betonplaat hen zou verpletteren.

“Door al het stof had ik in het begin moeite met ademen”, vertelt Camuz. “Het was er pikdonker, ik moest al mijn andere zintuigen gebruiken om enig zicht te krijgen op de situatie. Onder mij leek wat kinderspeelgoed te liggen, maar ik kon er niet bij. Gelukkig lagen we wel warm, onder al dat puin.”

In de verte hoorde Camuz stemmen. “’Is daar iemand? Kan iemand me horen?’, riep ik. Geen reactie echter. Ik nam een stuk puin in de hand en begon ermee tegen de kleerkast te slaan. Ook tevergeefs, de situatie leek uitzichtloos. Ik was doodsbang.”

KIJK. “Een kind verliezen is het ergste wat er is”: Mesut getuigt nadat hij hand van overleden dochter bleef vasthouden

Ondanks de krappe ruimte slaagde Camuz erin om borstvoeding te geven. “Met een pasgeboren baby in huis ben je volop plannen aan het maken. Maar plots lig je dan onder het puin, waar hadden we dit in godsnaam aan verdiend?”

“Vermits er niets anders was, probeerde ik van mijn eigen melk te drinken. Helaas lukte dat niet. Ik besloot dan maar zo veel mogelijk energie te sparen. Terwijl ik daar lag, maakte ik me zorgen om mijn echtgenoot, mijn tweede zoon en al mijn andere dierbaren. Yagiz gaf me een reden om door te zetten. Om hem te redden, moest ik zelf zien te overleven.”

Na meer dan negentig uur hoorde Camuz plots het geblaf van een speurhond. “Was dit echt of was ik aan het dromen?”, vroeg de vrouw zich af. “Iemand vroeg me één keer te kloppen als ik zijn stem hoorde. Reddingswerkers begonnen voorzichtig te graven. Toen het licht van een zaklamp in mijn ogen scheen, besefte ik dat we gered zouden worden.”

Het medisch personeel vroeg hoe oud haar zoon was, maar daar kon Camuz geen antwoord op geven. “Ik had geen idee hoelang we onder het puin gelegen hadden. Ik wist enkel dat hij tien dagen oud was toen de aardbeving plaatsvond.”

KIJK. Slachtoffers van zware aardbeving worden opgevangen

In het ziekenhuis vernam Camuz tot haar grote opluchting dat haar echtgenoot en haar andere zoon al eerder gered waren. Ze bleken wel zware verwondingen opgelopen te hebben aan hun benen en voeten. Het duo was voor verzorging overgebracht naar een andere provincie, op enkele uren rijden.

Moeder en zoon bleven als bij wonder ongedeerd. Na 24 uur observatie mochten ze het hospitaal al verlaten. Andere familieleden vangen hen nu op in een blauwe noodtent.

“Als mijn baby niet zo sterk geweest was, zou ik het zelf sneller opgegeven hebben. Ik kan alleen maar hopen dat hij nooit meer zo’n nachtmerrie hoeft mee te maken. Gelukkig is hij nog heel jong en zal hij er zich later niets van herinneren”, besluit Camuz.

Lees ook: Teamleider B-FAST na toenemend geweld in Turks aardbevingsgebied: “We bouwen hekken rond ons veldhospitaal om indringers tegen te houden” (+)