Emma is in 1923 geboren in Rotem in een groot boerengezin met negen kinderen. Voor ze huwde ging Emma bij andere gezinnen de was en de strijk doen. “Om een centje bij te verdienen”, vertelt ze. Dat was nodig zo net voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. In de nadagen van de oorlog kwam leerde ze haar toekomstige man kennen. “Het was Antoon, afkomstig uit Dorne, die bij mijn ouders het goede nieuws bracht dat mijn broer levend terug kwam uit het krijgsgevangenschap. Er werd gefeest op mijn broers terugkomst en in 1946 werd trouwde ik met Antoon. We kregen zeven kinderen,van wie een zoon erg jong stierf.”

Emma zorgde voor de kroost en het huishouden. Toon werd veel gevraagd voor zijn perfecte stukadoorwerk. “Het maken en plaatsen van gipsen lijsten was een van zijn specialiteiten”, klinkt het. Later bouwde ze met haar man een woning in de Kreemersstraat in Opglabbeek waar ze vandaag nog steeds graag woont. “In een goede buurt, er kwam altijd veel volk over de vloer”, weet Emma.

Boogse kook

Vroeger genoot Emma van de Brambierfeesten en het verenigingsleven. “Nu kan je me plezieren met een boogse kook en een lekker stuk vlaai met koffie”. De voorbije maanden werd Emma een aantal keer opgenomen in het ziekenhuis. “Mama is nog steeds helder en heeft altijd goed haar plan getrokken”, vertelt dochter Maria.

Soms willen haar benen niet meer zo goed mee. Maar Emma blijft haar motto volgen: “Laat je nooit opjagen. Wat gebeurt, dat gebeurt. Ik heb de wereld zien veranderen en wat opvalt, de mensen waren vroeger meer op elkaar aangewezen.”

Emma woont met de hulp van haar kinderen en de verpleegsters nog steeds alleen thuis. “Eten, doe ik aan tafel en op tijd rusten. TV kijken doe ik niet meer. Het Belang lees ik wel elke dag, want nieuws ‘uut Glabbik’ is belangrijk. Al mag het nog altijd iets meer goed nieuws zijn”, knipoogt Emma. (rdr)