Wie op de Handschoenmarkt langs de kathedraal wandelt, kan er bijna niet naast kijken. Het portaal of de toegang ziet er een stuk verkleurder uit dan de rest van de ‘voorgevel’ en de 123 meter hoge toren. Die toren, die lang dienstdeed als belfort, is eigendom van de stad Antwerpen. In de rest van het gebouw heeft behalve de kerkfabriek ook de provincie Antwerpen een vinger in de pap. Maar dat geheel terzijde, want daar wringt het schoentje niet.

Dat de kathedraal wel heel vaak in de steigers staat zal niemand ontgaan. Dat komt omdat het conserveren van dit monument een werkje van zeer lange adem is en wellicht nooit stopt. Kort samengevat: de kans dat de Antwerpenaar zijn kathedraal ooit volledig gerestaureerd mag aanschouwen is bijzonder klein.

En hoe zit het dan met dat portaal? Het antwoord daarop is duidelijk. Het restaureren van het portaal zat niet mee in het opfrissen van de toren. Er is wel gevraagd of dat niet kon, maar dat werd door erfgoedspecialisten afgeraden.

Broze dame voor de eeuwigheid

De kathedraal mag een broze dame worden genoemd en daardoor is het niet wenselijk om regelmatig aan haar huid te schrapen. Iemand met kennis van zaken omschrijft het als volgt: “Het is de bedoeling om de kathedraal tot in de eeuwigheid te bewaren, niet om het monument ten koste van alles snel volledig te restaureren”.

Nu al is het overgrote deel van de natuursteen, waarmee de kathedraal is gebouwd, ooit al eens vervangen of gerestaureerd. En toch zullen de tand des tijds en de vervuiling vroeg of laat opnieuw toeslaan. Het is niet anders.

De restauratie van het portaal dateert alweer van 1979. Toen werd behalve de grote entree ook een deel van zuidertoren, in de volksmond beter bekend als den ajuin, aangepakt. Wie de moeite doet om een rondje om de kerk te maken zal merken dat er nog meer delen van het monument alweer fel verkleurd zijn.

Dat is nu eenmaal het lot van de kathedraal. Dat wist La Estrella al toen ze in 1953 wereldberoemd werd met haar liedje Oh Lieve Vrouwe Toren.