‘Season: A Letter to the Future’: zo sterk is de eenzame fietser

Je trapt jezelf een weg doorheen het kleurrijke maar desolate decor, als de eenzame fietser uit ‘Jimmy’ van Boudewijn De Groot. Kromgebogen boven je stuur. Tegen de wind. Jezelf een weg banend door een landschap dat binnenkort alleen maar in de herinnering zal bestaan. ‘Season: A Letter to the Future’ kun je met veel goeie wil een adventuregame noemen: je moet de omgeving exploreren, en er artefacten uit lichten die je verder brengen in het verhaal. Er zit valt een dieper mysterie te ontrafelen. Maar dat alles is volledig ondergeschikt aan de ware bedoeling van de game: je een lyrische ervaring voorschotelen, waarin de schoonheid niet alleen zit in de aanblik van de verlaten wereld maar ook in de ontdekkingen die je er doet. En in de vaak heel pertinente mijmeringen die ze oproepen bij hoofdpersonage Estelle.

In het begin van ‘Season’ zie je hoe de jonge vrouw afscheid neemt van haar moeder en van Caro, het duidelijk door Zuid-Europese plaatsen geïnspireerde bergdorp dat ze tijdens haar jonge leven nog nooit verlaten heeft. Daarbuiten is er een wereld waar zowel zij als haar dorpsgenoten niets over weten, maar waar een mysterieuze seizoensverandering binnenkort alles helemaal anders zal maken. Wat er precies staat te gebeuren wordt niet meteen duidelijk, want de wereld waarin ‘Season’ zich afspeelt heeft slechts heel oppervlakkige raakpunten met de onze: het jaar is bijvoorbeeld ongeveer 800, zonder dat er ooit wordt uitgelegd waarmee die tijdrekening precies is begonnen.

Afgemeten aan details, zoals de technologie die wordt gebruikt, lijkt de cultuur zo ongeveer onze jaren 1980 te hebben bereikt, maar ook dat is moeilijk om precies vast te leggen omdat Estelle – zo blijkt al snel na het aanvatten van haar tocht – letterlijk nog nooit een geit of een koe van dichtbij heeft gezien.

Maar je trekt dus op pad, met je polaroidcamera, bandrecorder en scrapbook als enige bezittingen én spelmechanieken, en met een koersfiets als enige transportmiddel. Daarmee doorkruis je bossen, velden en restanten van een geordende samenleving die door een oorlog dertig jaar geleden nù al in elkaar is gestuikt. Maar voordat die buitenwereld helemaal verdwenen is, moet je er herinneringen aan vastleggen met de middelen die je tot je beschikking hebt. ‘Season’ is een chille, meditatieve game, waarin je wordt betoverd door de aanblik van alles en het ritmische getrap van je voeten op de fiets (met de servo’s op de controller van de PlayStation 5, de versie die ik speelde, moet je zelfs wat kracht zetten).

‘Season’ raakte me diep. De game gaat over vergankelijkheid, oude en nieuwe tijden, het einde van dingen en het daarop volgende begin van nieuwe. Precies wat ik op dit eigenste moment doormaak: binnen enkele weken hou ik het namelijk voorgoed voor bekeken als videogamerecensent, een professie die ik – in verscheidene vormen, hoedanigheden en media – een kwarteeuw lang met veel vuur en plezier heb beoefend. Maar de reden waarom ‘Season’ zo beklijft heeft op zich niet noodzakelijk iets te maken met wat de speler nù doormaakt: iedereen die al eens het einde van dingen heeft meegemaakt, hoe groot of klein ook – relatiebreuken, verhuizingen, veranderingen van job – zal meteen impressies en inzichten uit deze game herkennen.

De game kwam eind januari uit, maar raakte wat dieper in m’n to do-lijst door toedoen van een aantal grotere titels als ‘Hogwarts Legacy’. Nu ik hem wat later heb aangezet, ben ik ook niet blind kunnen zijn voor het feit dat hij vrij polariserend was bij wereldwijde collega-recensenten: sommigen van hen jubelden, andere gaven hem verrassend lage scores. En dit klinkt misschien een beetje vreemd gezien de vier blinkende sterren die ik ‘m hier hogerop al heb toebedeeld, maar veel van de kritieke die ik erover las klopt: de spelmechanieken zijn niet erg dwingend, de dialogen blijven soms wat op de oppervlakte, en die fiets bestuurt inderdaad nogal houterig. Maar de Canadese studio Scavengers heeft gedurende de hele ontwikkeltijd aangegeven dat het hen daarom niet meteen te doen was, en de emotionele impact van de game is zonder meer verpletterend. Een introspectieve, diep melancholische, eeuwig memorabele topper.