Tim Wellens wint op ‘zíjn’ klim met zegen van kopman Pogacar: “Tadej tilt me naar een hoger niveau”

KIJK. Tim Wellens reageert na zijn overwinning in de Ruta del Sol: “Dit geeft vertrouwen”

Vier op een rij? Had perfect gekund. Een klim in volle finale en de laatste 1,2 kilometer oplopend aan 10,7% gemiddeld: potentiële Pogi-prooi. Alleen, Jaén Paraiso Interior en twee etappes in deze Ruta: dat volstond voorlopig wel even voor ‘s werelds nummer één. “Waar mijn limieten liggen? Geen idee. Ik wil niet al te veel energie verspillen met de ploeg. En gewoon mijn leiderstrui behouden”, was de intentie vooraf helder. Lees: ‘Ik bemoei me niet met de ritzege. Ga gerust jullie gang’.

Het klonk ploegmaat en superluitenant Tim Wellens als muziek in de oren. Als één renner in dit peloton Alcalá de los Gazules als zijn broekzak kent, dan hij. 17 februari 2018, vierde rit. 20 februari 2019, eerste rit. Telkens sloeg hij genadeloos toe op de typische Andalusische heuvel met kleine kasseitjes die het midden houdt tussen de Muur van Geraardsbergen en de variant in Hoei. Meesluipen dus, in die vlucht van 21 (met voorts ook onze landgenoten Rex, Slock en De Bondt). En geduld wachten op zijn ‘moment suprême’...

Zo ging het ook letterlijk. “Ik zat in een luxepositie”, vond Wellens. “Tadej is leider in deze rittenkoers. Dus moest ik niet per se aan de bak in die kopgroep en kon ik me rustig laten meedrijven en krachten sparen. (lacht) Eigenlijk was het een ontspannen dag voor me. Alleen de strakke wind maakte het wat gevaarlijk.” Afscheiding kwam er niet meer, met de voltallige kopgroep ging het naar de voet van de slotklim. Dáár, op 1,2 kilometer van de streep, maakte Wellens een einde aan zijn gezondheidswandeling. Op z’n Pogacars, zowaar, smeerde hij Latour, Battistella en de rest nog minstens 15 seconden aan. De 35ste UCI-zege in zijn carrière. “En de allereerste voor UAE”, onthield hij vooral. “Blij dat ik mijn eigen kans mocht gaan. Dank je, Tadej!” Er kwam zelfs een vleugje Lou Reed bij te pas. “Perfect day. Voor mij en het team. Of liever: een perfecte week. Want dat is het toch wel aan het worden. Tadej in Jaén en de eerste twee dagen hier, nu ik. Collectief stapelen we de overwinningen op.”

Aldus de man die ons half december op stage in La Nucia nog verzekerde dat hij niet naar UAE was gekomen om al te winnen in de Challenge Mallorca. Maar blijkbaar wél twee weken later, in de Ruta del Sol. “Inderdaad. Mallorca viel eerlijk gezegd wat tegen, bracht niet wat ik ervan verwacht had. Maar in de ploeg hielden ze me rustig. ‘No stress, Tim. Je wedstrijden komen later.’ Ik schat deze zege naar waarde. Omdat ‘makkelijk winnen’ er tegenwoordig nergens meer bij is. Iedereen wil het wel. Zeer tevreden dus met deze benen en deze vorm. Want de topkoersen komen er nu snel aan. Volgende week de Omloop, aansluitend Strade Bianche.” Bij afwezigheid van onder meer Van Aert en Van der Poel, wordt Wellens één van de topfavorieten in de Vlaamse opener. “Daar wordt een eerste keer echt iets van mij verwacht. Ik trek er gezond ambitieus naartoe. In de hoop te kunnen meedoen voor winst. Donderdag verkennen we met de ploeg nog eens en testen we de bandendruk.”

En Wellens kijkt verder dan Gent en Ninove. Onlangs nam hij met teamadviseur en ‘kind van de streek’ Allan Peiper ook al de finale van de Ronde van Vlaanderen onder de loep. Net als in de Strade zal hij daar een te duchten tweeëenheid vormen met Pogacar. Tot welk resultaat dat kan leiden werd al zichtbaar in de Jaén Paraiso Interior (1 en 3 daar, red.) en in de Ruta. “Correct. We zetten elkaar in een zetel. Het is een enorme luxe om Tadej in het team te hebben. Een hele leuke ploegmaat, die met beide voeten stevig op de grond blijft. Indrukwekkend, hoe makkelijk hij wint. Als hij start, ben je bij wijze van spreken 80% zeker dat hij gaat scoren. Het maakt dat iedereen heel veel vertrouwen in hem heeft en het tilt alle jongens naar een hoger niveau. Ook mij. Ik wil er straks iets heel moois van maken, samen met hem.”