'Fair Trade 2' is zo infantiel geschreven dat het lijkt alsof een kleuter lettertjessoep heeft gegeten en die weer heeft uitgekotst

Nadat hij met Fair Trade (2020) zijn succesreeks Matroesjka’s (2005) al eens dunnetjes had overgedaan, voert Marc Punt nu met een volstrekt onnodig vervolgseizoen zijn – indertijd óók al aardig verdunde – Matroesjka’s 2-nummertje opnieuw op. Met een hoofdpersonage lichter ten opzichte van de eerste jaargang, en een scenario zo belabberd en infantiel geschreven dat het lijkt alsof een kleuter lettertjessoep heeft gegeten en die vervolgens weer heeft uitgekotst.

Dit is het soort serie waarin twee flikken van hetzelfde korps hun salaris opgokken en naar de hoeren gaan in – van alle cabardouches die heel Groot-Antwerpen rijk is – precies dezelfde tent, die bovendien centraal staat in een dossier dat ze opvolgen. Waarin je uitgerekend een rechtse aap een lans hoort breken voor de legalisering van cocaïne. Waarin een lesbisch personage “Ik zal er eens over nadenken” antwoordt om van onderwerp te veranderen wanneer een man polst of ze niet van twee walletjes wil eten. En waarin de zoveelste toevalligheid in de plot door een van de personages zelf wordt becommentarieerd als “Zou dat nu toevallig zijn?” Een beetje Antwerpenaar, waarvan er een heel peloton de revue passeert in Fair Trade 2: De weg terug, zou zeggen: “Zwáánze die naa ofwa?”

Wat een soep. Ongetwijfeld heeft Punt vijftien jaar geleden goed naar de Amerikaanse reeks The Shield gekeken, want het moet hem ontzettend plezant hebben geleken om een bende flikken op het scherm te gooien die allemaal op hun eigen manier mentaal en moreel doorgerot zijn. Met voorop hoofdcommissaris Robin De Rover (Ella-June Henrard), die vlotjes morele grenzen oversteekt als ware het een running gag. En daardoor – in woordenwisselingen waarvan de scenaristen van Familie het schaamrood op de konen zouden krijgen – meer en meer sores krijgt met haar vriendin.

Dat is de enige ontwarbare rode draad in een kluwen waarin personages zonder aanwijsbare reden komen en – meestal gewelddadig, in een reeks shoot-outs die dan weer wél puik in beeld gebracht zijn zijn – ook weer gaan. Plots terugkerende mafketels uit het eerste seizoen, mocrohuurmoordenaars die ineens het boeltje beginnen te mitrailleren zonder dat er tot op dat moment al één enkele Marokkaan te zien was geweest: zo banjeren de gebeurtenissen van Fair Trade 2 constant alle richtingen op, als een Flandria-boot op een uitgesproken woelige Schelde.

De enige lichtpuntjes in Fair Trade 2 zitten nog in de comic relief wanneer je Peter Van Den Begin, die terugkeert als gangster Patrick ‘De Pater’ Paternoster, zinsneden als“Godverdekloëten ey!” hoort roepen in zijn karakteristieke plat Aantwaarps, maar ook dat is een foortrucje dat na twee decennia stilaan zijn uiterste houdbaarheidsdatum heeft overschreden.

Fair Trade 2: De weg terug is te zien op Streamz.