De sociale partners moeten hun bijna-akkoord nog formaliseren. Dat kan in principe geen probleem meer zijn. Daarna zit de regering-Michel met een probleem. Want binnen de regering vindt Open Vld dat het wel mogelijk moet zijn om bedrijfswagens om te zetten in nettoloon, terwijl CD&V slechts een koele minnaar is van het principe ‘cash for cars’.

Het mobiliteitsbudget moet er komen om het fileleed te verzachten. Want dat zou vooral veroorzaakt worden door de salariswagens, de auto’s die de werknemers in de vorm van extralegaal loon van hun werkgevers krijgen voor hun verplaatsingen van en naar het werk en die voor de rest van de dag op de bedrijfsparking staan. Dat is althans de redenering. Maar zal dat ook het geval zijn? Dat is helemaal niet zeker. De salariswagens zijn verantwoordelijk voor slechts 12 procent van het totale wegverkeer. Beperkt men het aantal salariswagens, dan zullen de werknemers zich op een andere manier moeten verplaatsen van en naar hun werk.

Openbaar vervoer is een alternatief. Maar dan moet er wel een voldoende groot aanbod zijn. Wat niet altijd voor de hand ligt door onze chaotische ruimtelijke ordening en steeds meer glijdende werkuren.

In Limburg kunnen we daarover meespreken. Wegens te weinig werk in eigen streek zijn Limburgers vaak verplicht om in Brussel of Antwerpen te gaan werken. Het treinaanbod is onvoldoende. De kans is dan ook groot dat de meeste werknemers hun salariswagen zullen vervangen door hun privéauto. Dat zal nog meer het geval zijn wanneer werknemers een mobiliteitsbudget krijgen en dat integraal mogen omzetten in nettoloon.

Kortom, een mobiliteitsbudget mag dan al een goed idee zijn, er zal eerst en vooral moeten geïnvesteerd worden in infrastructuur en openbaar vervoer om het fileleed te verzachten.