DE KLASFOTO. Zo zag je Jolien Roets nog nooit. “Ik had mijn looks niet mee maar probeerde grappig te zijn”

Radiopresentatrice Jolien Roets: “Mijn mama houdt albums bij en daar zit élke klasfoto in, ook die van het eerste middelbaar op het Sint-Lodewijkscollege in ­Lokeren. Ik wist nog perfect hoe de foto eruitzag. En ook de school, want ik heb een lerarenopleiding gehad en volgde hier stage.”

“Het lijkt allemaal niet lang geleden, maar dat is het natuurlijk wel. We waren heel kinds toen. We speelden nog tikkertje op de speelplaats, hè! Al was er toch interesse in jongens. Kevin was degene op wie alle meisjes verliefd waren. Op een gegeven ­moment moest hij beslissen wie zijn vriendinnetje zou worden. We gingen in een kring rond hem staan en hij flapte er een naam uit. Dat ene meisje riep heel luid: ‘Yes!’. De rest was megateleurgesteld. Verder tetterden en giechelden we de hele tijd. En we schreven ­brieven, die we elkaar op de speelplaats gaven.”

“Ik droeg een wijde pull zonder opvallende kleur. Op dat moment was ik een van de zwaardere kinderen en droeg ik kleren die dat verstopten. Ik had mijn looks niet mee, maar probeerde grappig te zijn. Soms dacht ik: jongens zien mij niet staan, ik ben niet de pretty girl. Al was ik niet heel onzeker, of voelde ik me niet slecht in mijn vel. Net omdat ik goed in de groep lag. Ik was wel een beetje een clown en deed toen al graag onnozel.”

“In sommige dingen lijk ik op het meisje van toen. Ik deed vanaf het zesde leerjaar toneel en mijn ­eerste toneelstuk was in regie van mevrouw Van ­Cleemput, onze klastitularis. Toen was het nog Bethy voor mij. (lachje) Ik performde graag, maar ik schreeuwde niet om aandacht. Nog altijd ben ik geen tafelspringer.”

“Mijn beste vriendin Britt was de rustigere van ons tweeën. We kennen elkaar van in de eerste kleuterklas en gingen elke dag 3 kilometer met de fiets naar de middelbare school. Voor geen van ons was het een flatterende periode. Maar het was zalig toen, en op die foto was ik supergelukkig.”

“Dat feloranje T-shirt, ik herinner het me nog. Zo gênant! Net als ons muziekgroepje, want Jolien en ik schreven met andere meisjes nummertjes over donkere thema’s. (lacht) We lachten ook gigantisch veel en hoefden elkaar maar aan te kijken om te weten wat de andere dacht. We waren echt twee strevers dat jaar en namen Latijn heel serieus.”

“Behalve punctueel kon Jolien ook uitbundig zijn, met een heel vlotte babbel. Toen al was ze een duizendpoot. Het kon alle kanten op: muzikant, actrice, vertaler of architect. Een jaar later kozen we een andere richting, maar het grootste deel van onze schooltijd speelde zich gelukkig op de speelplaats af. Ondertussen ben ik meter van haar zoon en zij van de mijne.”

“Ik gaf Latijn aan de eerstejaars. Een dankbaar vak, want voor de leerlingen was het totaal nieuwe materie. Ze stonden te popelen om nieuwe dingen te leren. Jolien was een heel goede leerling en haar vriendin Britt ook. Ik herinner me hen écht als duo. Je voelde dat het tussen hen accordeerde.”

“Jolien was een plezante leerlinge, die heel gedreven was en opkwam voor haar klas. Als het haar niet aanstond, durfde ze dat te zeggen, en omgekeerd ook. Ze had een groot rechtvaardigheidsgevoel. Ik had na het eerste middelbaar nog contact met haar op het toneel. Ze deed dat super, maar ik weet dat ze ook een jaar in Italië ging studeren. Daarom dacht ik dat ze het meer in de talenrichting zou gaan zoeken.”

DE KLASFOTO. Een 10-jarige Luc Appermont? Die zag er zo uit. “Ik was een uitblinker in spreekbeurten en gedichten”

DE KLASFOTO. Zo zag VTM-journaliste Julie Colpaert eruit als puber. “Ik leerde mijn vriendin snoep eten”