KIJK. ‘Big Rom’ doet het! Invaller Lukaku schenkt Inter zege met late winning goal: “Ik ben geen individualist. Ik ben blij voor het team”

Lachend en grappend stapte Romelu Lukaku woensdagavond van de spelersbus. Met de stoere jongens die wellicht ook elke week samen op de achterste bank zitten.

Lukaku was in het gezelschap van de maatjes met wie hij zich het hardste amuseert. De treiteraars Marcelo Brozovic en Nicolò Barella - zijn vriend die hij tien dagen geleden tegen Sampdoria op het veld nog uitschold voor hoerenzoon.

Woordenwisseling waar helemaal niets van is blijven hangen. Anderhalf uur voor de aftrap van de Champions Leaguematch tegen FC Porto ging het er veel vrolijker aan toe. Lukaku zei iets. Barella reageerde met een Italiaans gebaar. Lukaku grijnsde, trok de rits van zijn jas helemaal tot boven en bleef lachen. Boys will be boys.

Een buitenstaander mag er misschien aanstoot aan nemen. Omdat een bankzitter nu eenmaal altijd boos moet kijken. Maar ‘Big Rom’ voelt zich geweldig in de spelersgroep bij Inter. Als het van hem afhangt, vertoeft hij nog jaren in het gezelschap van Barella en co.

De warmte en amicale sfeer waarvan hij vier jaar geleden voor het eerst proefde, heeft hij in geen enkele vestiaire ter wereld gevoeld. Vlammende ruzies en harde woorden horen er wel eens bij.

Terwijl Lukaku met een glimlach onderuitgezakt op de bank zat, clashten twee van zijn ploegmaats op het veld. Doelman André Onana zwierde halverwege de eerste helft enkele lelijke woorden naar spits Edin Dzeko - diegene die terecht de voorkeur had gekregen op ‘Big Rom’. “Hou je mond en ga maar terug in je goal staan”, riep Dzeko tot drie keer toe naar zijn keeper.

Onana had zichzelf even niet onder controle. Hij zwaaide met het vingertje. Hakan Calhanoglu bemiddelde. Hij legde zijn hand op de mond van zijn doelman. Brandje geblust. Even later stonden zowat alle spelers van Inter en Porto neus aan neus, nadat Otavio na een blessurebehandeling de bal niet sportief terug aan Inter bezorgde.

Bij de Italianen zijn de lontjes kort. Maar ook Porto heeft een aardje naar zijn vaartje, coach Sergio Conceïçao. Ook bij hem volstaat doorgaans een druk op de knop om zijn bloed te laten koken.

Terug naar de match dan. Dzeko zat tegen een agressief Porto niet goed in de match - hij kwam geen enkele keer echt in stelling. Lautaro mist een grote kopkans. Diogo Costa hield op slag van rust Inter van de opener, na een fantastische armreflex. Zijn collega aan de overkant, Onana, onderscheidde zich na rust op een dubbele poging.

Het sein voor Inzaghi om in te grijpen. Enter Big Rom’ nog voor het uur. De kans om zich te bewijzen. San Siro zette zich achter zijn chouchou. Lukaku bracht vuur en dreiging. En dwong FC Porto met zijn tienen in overlevingsmodus.

Lautaro kon net niet bij een collegiale pass van Lukaku, na knap voorbereidend werk van Calhanoglu. Het was niet de avond van de Argentijn, maar uiteindelijk wel die van een Belg.

Die kopte eerst nog pardoes op de paal, maar de rebound viel terug voor zijn linker. Zo’n kans laat hij niet liggen. Van dichtbij trapte hij keihard raak.

Een doelpunt dat hij wilde vieren met de man die de voorzet oorspronkelijk op zijn knikker had geschilderd. Hij bleef naar zijn maatje wijzen en viel uiteindelijk in de armen van Barella. Echte vriendschappen overleven zulke stormpjes en een aantal weinig lieve woorden.

Lukaku kreeg nog een mogelijkheid om de match helemaal te beslissen. Vanuit de draai vond hij Costa op zijn weg.

Bij het laatste fluitsignaal stond hij nog uit te hijgen, twistend met Lautaro over verbeterpunten. Ook dat typeert hem, maar woensdag kon ‘Big Rom’ zich weinig verwijten. Invalbeurt met impact: vijf fases, vijf keer gevaar. Komend weekend stelt coach Simone Inzaghi hem ongetwijfeld weer op.

De basisplaats die hij na twee matige matchen kwijt was aan de verdienstelijke Dzeko, heeft hij bij deze terug. Zo beuk je een deur in. Nam zijn seizoen, doorkruist door blessureleed, woensdagavond zijn definitieve start?

De avond op San Siro eindigde zoals hij die startte: lachend en grappend stapte Lukaku de kleedkamer uit.

De stevigste knuffel kreeg hij van zijn grootste concurrent, Edin Dzeko. Zo heeft Lukaku het graag, onder maten.

“In dat doelpunt zat alles”, zei Lukaku aan Prime Video. “ Vooral de voldoening om te winnen. We wilden absoluut winnen. Die tweede goal lukte ons niet. Of ik bevrijd ben? Winnen was het belangrijkste”

“Ik heb lastige maanden achter de rug, met die blessures, maar ik wil het team gewoon helpen om zijn doelen te bereiken. Ik ben geen individualist. Ik denk alleen aan Inter. En natuurlijk ben ik blij met de assist van mijn maatje. Ik zeg altijd: Barella is de eerste die ik mee naar de oorlog neem.”

Ook zijn coach, Simone Inzaghi, was blij met het optreden van zijn spits. “We weten wat Romelu ons kan geven - hij is van grote waarde voor ons. We weten waar hij doorgegaan is, maar nu is hij terug op de best mogelijke manier: hij werkt hard en goed.”

Woensdagavond bewierookten de Italiaanse media die ‘Super Lukaku’. Spits die eindelijk helemaal terug is.

Lukaku onttroonde ook Dries Mertens als Belgisch topschutter aller tijden in de Champions League. Lukaku heeft er nu 17, Mertens had er 16.